Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Μάρτιο

1. Φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας
Ευχαριστούμε όλους όσοι καθημερινά συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας και υπενθυμίζουμε στην αγάπη σας ότι εισφορές μπορούν να γίνονταικαι στον πιο κάτω λογαριασμό:
Αρ. Λογαριασμού: 357034157613, ΙΒΑΝ: CY38 0020 0195 0000 3570 3415 7613 SWIFT/BIC: BCYPCY2N - ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ Αριθμός τηλεφώνου για υπηρεσία QuickPay: 99999122
Όλες οι εισφορές διατίθενται για την αγορά και διάθεση τροφίμων, φαρμάκων, ρουχισμού και ειδών καθαριότητας για άπορες οικογένειες καθώς και για την στήριξη αρρώστων αδελφών μας.

2. Θεμέλιος λίθος στο κοιμητήριο Αγίας Νάπας
Όσοι επιθυμούν να γίνουν κτήτορες της εκκλησίας και να γραφτούν τα ονόματα τους και των δικών τους για την ακολουθία της κτητορικής πράξης μπορούν να αποταθούν στον κ.Μάριο Πέροικο (τηλ. 23721465, 99637877).

3. Κατά το μήνα Μάρτιο ο Εσπερινός και το Μέγα Απόδειπνο αρχίζουν στις 5:00μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45π.μ.

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Προτού γράψεις ή μιλήσεις, σκέψου...

Προτού κατακρίνεις, περίμενε...

Προτού ξοδέψεις, κέρδισε...

Προτού προσευχηθείς, συγχώρα...

Προτού τα παρατήσεις, προσπάθησε...

Προτού πεθάνεις, προετοιμάσου!

Ημερομηνία Ανάρτησης: 30/4/2010

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Πώς απαντά ο Θεός στην προσευχή μας


Πολλές φορές ο Θεός δίνει στα παιδιά Του εκείνο που του ζητούν ακριβώς όταν Του το ζητούν και όπως Του το ζητούν.

  • Πολλές φορές ο Θεός αργοπορεί την απάντησή στην προσευχή όπως την προφέρουμε γιατί Εκείνος έχει τους λόγους Του και ξέρει ότι δεν πρόκειται να είναι για το αιώνιο συμφέρον μας εκείνο που ζητούμε.

Πολλές φορές ο Θεός απαντά στην προσευχή μας επιτρέποντας μας να περάσουμε μεγάλες θλίψεις. Καταλαβαίνει από κείνα που Του ζητούμε ότι χρειαζόμαστε τη θλίψη για να γιατρευτούμε πνευματικά.

Πολλές φορές ο Θεός απαντά την προσευχή μας δίνοντάς μας κάτι πολύ καλύτερο από εκείνο που ζητούμε.



Ημερομηνία Ανάρτησης: 29/4/2010

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Η σοφή γυναίκα οικοδομεί το σπίτι της,
η ανόητη με τα ίδια της τα χέρια το γκρεμίζει ...



Ημερομηνία Ανάρτησης: 27/4/2010

Γλυκό για ευτυχισμένο σπιτικό!!!

Υλικά Συνταγής :

2 kg Αγάπη
2 kg Σεβασμό
2 kg Υπομονή
2 kg Ταπείνωση
2 kg Πίστη
1 kg Σοφία, Γνώση
1 kg Φρόνηση
5 φλιτζάνια Καλοσύνη
5 φλιτζάνια Χαρά και Γέλιο
4 κουταλάκια του γλυκού Πραότητα
5 φλιτζάνια Συγχωριτικότητα
5 φλιτζάνια Προσευχή


Τρόπος εκτέλεσης

Ετοιμάστε το μείγμα με προσευχή ακολουθώντας τα εξής βήματα:
Στις καθημερινές μας σχέσεις έχετε πάντα αγάπη και σεβασμό. Προσθέστε την ταπείνωση και ανακατέψετε τη σοφία με τη φρόνηση . Προσθέστε την καλοσύνη και τη πραότητα σιγά-σιγά. Μη ξεχνάτε την υπομονή και την πίστη που θα τελειοποιήσουν το γλυκό σας. Τέλος προσθέσετε άφθονα και γενναιόδωρα τη χαρά και το γέλιο. Σερβίρετε το καθημερινά με συγχωρητικότητα.

Σερβίρετε σε όλα τα ευλογημένα, χριστιανικά σπίτια... για όλες τις ηλικίες!!!

Καλή σας επιτυχία!!!

Ημερομηνία Ανάρτησης: 27/4/2010

Μοντέλο διατροφής το Άγιο Όρος

Υπόδειγμα διατροφής παγκοσμίως είναι το πιάτο του Αγιορείτη μοναχού σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες που παρουσιάστηκαν σε ημερίδα στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έγιναν στους μοναχούς η συχνότητα εμφάνισης καρκίνου του προστάτη παρουσιάζεται μικρότερη κατά 4,5 φορές από τον μέσο όρο ενώ δεν υπάρχουν καθόλου περιστατικά καρκίνου της κύστεως ο οποίος συνδέεται με το κάπνισμα και τα συντηρητικά που χρησιμοποιούνται στα τρόφιμα.

Αντίστοιχα αποτελέσματα έδειξαν έρευνες που διεξήχθησαν σε Εσκιμώους, Ιάπωνες και στους ελληνικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς της δυτικής Θράκης οι οποίοι ακολουθούν παραδοσιακές συνήθειες στην παραγωγή και την καλλιέργεια των τροφίμων.

Πηγή: ΕΡΤ

Ημερομηνία Ανάρτησης: 27/4/2010

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

«Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο».
Γέροντας Παϊσιος
Ημερομηνία Ανάρτησης: 26/4/2010

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Πώς πρέπει να βγαίνει στο πεδίο της μάχης ο στρατιώτης του Χριστού...

Αφού ξυπνήσεις το πρωί, και αφού προσευχηθείς κάμποση ώρα, λέγοντας, Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με, το πρώτο πράγμα, που έχεις να στοχασθείς είναι αυτό · το να σου φανεί πως βλέπεις τον εαυτό σου περικλεισμένο μέσα σ’ έναν τόπο, και στάδιο, το οποίο δεν είναι άλλο, παρά η ίδια σου η καρδιά, και όλος ο εσωτερικός άνθρωπος · μ’ αυτό τον νόμο, ότι, όποιος εκεί δεν πολεμήσει, να μένει πάντοτε πεθαμένος · και μέσα σ’ αυτό λογάριασε πως βλέπεις εμπρός σου εκείνο τον εχθρό, και εκείνη την κακή σου όρεξη, την οποία αποφάσισες για να πολεμήσεις, και είσαι έτοιμος να πληγωθείς και να πεθάνεις, αρκεί μόνο να την νικήσεις. Και από μεν το δεξί μέρος του σταδίου, νόμισε πως βλέπεις το νικηφόρο σου Αρχιστράτηγο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, με την Παναγία του Μητέρα, και με πολλά Τάγματα Αγγέλων και Αγίων και μάλιστα με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Από δε το αριστερό, πως βλέπεις τον καταχθόνιο διάβολο, με τους δικούς του δαίμονες, για να σηκώσουν το πάθος εκείνο, και την κακή όρεξη καταπάνω σου, και να σε παρακινήσουν να αφήσεις τον πόλεμο, και να υποταχθείς σ’ αυτό · φαντάσου και πως ακούς μια φωνή, σαν από το φύλακά σου Άγγελο, να σου λέει έτσι · «Εσύ σήμερα πρέπει να πολεμήσεις εναντίον αυτού ακριβώς του πάθους, και των άλλων εχθρών · και μη δειλιάσει καθόλου η καρδιά σου, και φύγεις από τον πόλεμο λόγω φόβου, ή άλλης συστολής, με κανένα τρόπο · γιατί ο Κύριός μας και Αρχιστράτηγός σου Ιησούς, στέκεται εδώ συντροφιασμένος μαζί με όλους τους χιλιάρχους και εκατόνταρχούς του, δηλαδή με όλα του τα ένδοξα τάγματα, για να πολεμήσει όλους τους εχθρούς σου, και να μη τους αφήσει να σε δυναστεύουν ή να σε νικήσουν · «Κύριος λέει, πολεμήσει περί υμών» (Εξοδ. Ιδ΄ 14).
Γι’ αυτό, στάσου στέρεος, βίασε τον εαυτό σου, υπόφερε το βάσανο που θα αισθανθείς καμιά φορά · φώναζε πολλές φορές από τα σπλάχνα της καρδιάς σου · «μη παραδώς με εις ψυχάς θλιβόντων με» (Ψαλμ. Κστ΄ 18). Φώναζε τον Κύριό σου, και την Παρθένο, και όλους τους Αγίους, και Αγίες · και σίγουρα θα νικήσεις · γιατί λέει «Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν» (Ιωάν. Α΄ β΄ 13). Και αν εσύ είσαι αδύνατος, και συνηθισμένος στα κακά, ενώ οι εχθροί σου είναι δυνατοί, και πολλοί, αλλά, πολύ περισσότερες είναι οι βοήθειες εκείνου, που σε έπλασε και σε λύτρωσε, και από σένα ασυγκρίτως δυνατότερος είναι ο Θεός στον πόλεμο αυτό · όπως έχει γραφεί · «Κύριος κραταιός και δυνατός εν πολέμω» (Ψαλμ. Κγ΄ 8). Και περισσότερο πόθο έχει αυτός να σε σώσει, από ότι έχει ο εχθρός να σε καταστρέψει. Γι’ αυτό πολέμα, και μη βαρεθείς ποτέ σου τον κόπο. Γιατί από τον κόπο, και από τη βία, και το βάσανο, που αισθάνεσαι για τη συνήθεια, την οποία απέκτησες από το κακό, γεννιέται η νίκη, και ο μεγάλος θησαυρός, με τον οποίο αγοράζεται η βασιλεία των ουρανών, και ενώνεται η ψυχή διαπαντός με το Θεό. Λοιπόν, άρχισε στο όνομα του Θεού να πολεμάς με τα άρματα της απιστίας του εαυτού σου, και της ελπίδας και θάρρους στο Θεό σου, με την προσευχή, και με τη γύμναση · και περισσότερο με το άρμα της καρδιακής, και νοεράς Προσευχής · το οποίο είναι το, Κύριε Ιησού Χριστέ, όνομα τόσο φοβερό, που σαν μαχαίρι δίστομο στρεφόμενο μέσα στην καρδιά, μαστίζει, και κατακόπτει τους δαίμονες, και τα πάθη. Γι’ αυτό και περί τούτου είπε ο Ιωάννης της Κλίμακος «Ιησού ονόματι, μάστιζε πολεμίους». Με αυτά, λέω, πολέμα εκείνο τον εχθρό, και εκείνο το πάθος, και την κακή όρεξη, που σε πολεμάει · δηλαδή να την πληγώνεις θανάσιμα, πότε με την αντίσταση, πότε με το μίσος, πότε με τις πράξεις της ενάντιας αρετής · και έτσι, να κάνεις πράγμα αρεστό στο Θεό σου · ο οποίος, με όλη τη θριαμβεύουσα εν ουρανοίς εκκλησία, στέκει αόρατα, και βλέπει τον πόλεμό σου · για τον οποίο πόλεμο, δεν πρέπει να λυπάσαι συλλογιζόμενος, αφενός το χρέος που έχουμε όλοι μας να δουλεύουμε, και να αρέσουμε στο Θεό, και αφετέρου, την ανάγκη που έχουμε να πολεμούμε, καθώς σου προείπα. Γιατί, αν απ’ αυτό τον πόλεμο φύγουμε, σίγουρα μέλλουμε να θανατωθούμε. Έπειτα, και αν φύγεις προς ώραν από τον κατά Θεόν αυτό πόλεμο σαν αποστάτης, και δοθείς στον κόσμο, και σ’ όλες τις τρυφές, και αναπαύσεις της σαρκός · αλλά ύστερα, και παρά τη θέλησή σου πάλι πρέπει να πολεμήσεις · και με τόσες δυσκολίες, που πολλές φορές να ιδρώνει το πρόσωπό σου, και να καταπληγώνεται η καρδιά σου με θανατηφόρες λιποθυμίες . Π ότε; Στον καιρό των γηρατειών και του θανάτου σου. Όταν οι δαίμονες, και όλα τα πάθη σου, πρόκειται να σε περικυκλώσουν δυνατά. Και τόσο να σε κατατροπώσουν, που εσύ αδύναμος, ποιον πρώτα να αντιπολεμήσεις, πρόκειται να παραδοθείς σε αιώνιο θάνατο. Γι’ αυτό, μη γίνεις τόσο μωρός, αγαπητέ, ώστε να θέλεις να πολεμάς τότε σε ένα καιρό ανώφελο · αλλά σαν φρόνιμος, υπόμεινε τώρα τον κόπο του πολέμου, για να νικήσεις, να στεφανωθείς και να ενωθείς με το Θεό, και εδώ, και εκεί στη βασιλεία του την ουράνια, «μνήσθητι του Κτίσαντός σε εν ημέραις νεότητος σου, έως ότου μη έλθωσιν αι ημέραι της κακίας σου · και φθάσωσι τα έτη, εν οις ερείς · ουκ έστι μοι εν αυτοίς θέλημα» (Εκκλ. Ιβ΄ 1).
(Από τον Αόρατο Πόλεμο)
Ημερομηνία Ανάρτησης : 22/4/2010

Θαύματα Αγίου Γεωργίου


Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού. Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του. Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.


Τα θαύματα του Αγίου μετά το μαρτύριον

1) Το θαύμα της μεταφοράς της κολώνας


Μια γυναίκα αγόρασε μια κολώνα και δεν μπορούσε να τη στείλη στην Ρώμη που κτιζόταν εκεί μια εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Είδε λοιπόν στο όνειρό της τον Άγιον ο οποίος μαζί της εσήκωσε την κολώνα και την έρριξαν στη θάλασσα. Η κολώνα βρέθηκε στη Ρώμη με μια επιγραφή, να τεθή στο δεξί μέρος της εκκλησίας.


2) Σωτηρία του αιχμαλώτου στρατιώτου


Στην Παφλαγονίαν του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιον και μάλιστα είχαν κτισθή προς τιμήν του πολλοί ναοί. Όλοι ετιμούσαν τον Άγιον τόσο ώστε κάθε οικογένεια να ονομάζη ένα από τα άρρενα παιδιά της Γεώργιον. Αυτό συνέβη και σε μια καλή και ευσεβή οικογένειαν. Εμεγάλωσε το παιδί της το οποίον ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό και σε ηλικία είκοσι χρονών το κάλεσαν στον στρατόν. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί χριστιανοί έπεσαν σε ενέδρα των βαρβάρων, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, και άλλους κατέσφαξαν, άλλους εκράτησαν ως υπηρέτας και άλλους επώλησαν ως δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, ο οποίος τον εξετίμησε πολύ. Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο επενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά επήγαιναν στην εκκλησίαν και γονατιστοί παρακαλούσαν με θερμή πίστι τον θεόν να τους φανερώση τι απέγινε ο αγαπημένος τους υιός. Και ο Γεώργιος από την εξορίαν του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξη από την σκλαβιά και να τον αξιώση να συναντηθή με τους αγαπημένους του γονείς. Επέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίσθηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγ. Γεωργίου, και οι γονείς που πάντα είχαν την ελπίδα ότι ο υιός τους ζη εκάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνον. Ο αξιωματικός αφέντης του Γεωργίου εζήτησε πριν από τον δείπνον να του πλύνη τα πόδια και γι' αυτό ο Γεώργιος εζέσταινε νερό. Ολόκληρη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγ. Γεώργιον που γιόρταζε, να τον ελευθερώση και να τον οδηγήση κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το έβαλε στην στάμνα και το ετοίμασε για τον κύριόν του, εμφανίσθηκε μπροστά του ο Άγ. Γεώργιος έφιππος σ' ένα άσπρο άλογο και ανέβασε τον νέον στο άλογο και αμέσως τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που ευρίσκοντο όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζει. Έμειναν όλοι έκθαμβοι και όταν συνήλθαν ερωτούσαν τον Γεώργιον να τους πη πως βρέθηκε εκεί. Και εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια. Και όλοι γεμάτοι χαρά, εδόξαζαν τον Θεόν και τον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον. Υπάρχει και Βυζαντινή παράστασις του θαύματος αυτού, που έχει τον Άγιον στο άλογο και ένα νέον που κρατά την αργυράν στάμναν.


3) Το θαύμα της επιστροφής του υιού της χήρας


Ένα παρόμοιον θαύμα με το προηγούμενον είναι και αυτό με τον υιόν της χήρας.
Εις την Μυτιλήνην ήλθαν πειρατές από την Κρήτην για να κλέψουν, λεηλατήσουν και αιχμαλωτίσουν όσον το δυνατόν περισσότερους ημπορούσαν. Εσκέφθησαν να κάνουν την επιδρομή τους την ημέρα της γιορτής του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου που όλοι θα ευρίσκονταν στην εκκλησία συγκεντρωμένοι. Πράγματι οι κουρσάροι έκαναν την επίθεσίν τους και μεταξύ των αιχμαλωτισθέντων ήταν και ένας ωραιότατος νέος, ο υιός μιας πλουσίας χήρας. Οι κουρσάροι τον εχάρισαν στον Αμμούν της Κρήτης ο οποίος τον έβαλε υπηρέτην της τραπέζης του. Η μάνα του από τη στιγμή που χάθηκε ο γυιός της έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεόν και τον Άγ. Γεώργιον να της φανερώση το χαμένο της παιδί. Ο μεγαλομάρτυς Γεώργιος δεν εβράδυνε να εκπληρώση τον πόθον της πονεμένης εκείνης μάνας. Και ενώ ετοιμαζόταν ο νέος να προσφέρη στον Αμιράν κρασί, τον άρπαξε ο Άγ. Γεώργιος και τον μετέφερε στην μάνα του. Και οι δύο δεν επίστευαν στα μάτια τους για το συμβάν και όταν συνήλθαν εδόξαζαν τον Θεόν και τον Άγιον για τον παράξενον τρόπον της απελευθερώσεως.
4) Το θαύμα της ευεργεσίας του Αγίου προς το ευσεβές παιδί και η τιμωρία των ασεβών
Στην Παφλαγονία υπήρχε ένας μεγάλος Ναός προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου, και στην πλατεία του ναού τα παιδιά έπαιζαν διάφορα παιγνίδια. Ένα από τα παιδιά αυτά δεν μπορούσε να νικήση σε κανένα από τα πολλά αγωνίσματα γι' αυτό το ειρωνεύονταν και το περιγελούσαν. Τότε στράφηκε προς την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και τον παρεκάλεσε να τον βοηθήση να νικήση και υποσχέθηκε ότι θα του πρόσφερε ένα σφουγγάτον, δηλαδή φαγητό από αυγά τηγανισμένα με κρεμμύδια και μυρωδικά. Μόλις έκανε το τάξιμο άρχισε να παλαίη με άλλα παιδιά τα οποία και ενίκησε. Αμέσως επήγε στο σπίτι του μόνος του έφτειαξε το σφουγγάτον και το έβαλε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Ύστερα από λίγη ώρα έφθασαν εκεί τρεις νέοι για να προσκυνήσουν και μόλις είδαν το σφουγγάτον σκέφθηκαν να το φάνε. Και είπαν μεταξύ τους: «Ο Άγιος τί τα θέλει αυτά; Μήπως πρόκειται να τα φάη;». Εκάθισαν λοιπόν και έφαγαν το σφουγγάτον στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όταν θέλησαν να φύγουν δεν ημπορούσαν να σηκωθούν, διότι είχαν κολλήσει στα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Έκαμαν τότε φτηνά τάματα στον Άγιον για να ξεκολλήσουν αλλά τίποτα. Όταν έκαμαν ακριβό τάμα, ήτοι να δώση ο καθένας από ένα φλωρί, τότε μόνο μπόρεσαν να ξεκολλήσουν και ν' απελευθερωθούν. Μόλις λοιπόν βγήκαν από την εκκλησία και πήραν θάρρος, είπαν προς τον Άγιον: «Άγιε Γεώργιε, τα σφουγγάτα σου τα πωλείς ακριβά και γι' αυτό και εμείς τίποτα πια δεν θα αγοράσουμε από σένα».


5) Θαύμα του Μεγαλομάρτυρος στον Σαρακηνόν


Κάποιος Σαρακηνός ταξειδιώτης, (ανεψιός του βασιλιά της Συρίας), σαν είδε την θαυμάσια εκκλησία του Αγ. Γεωργίου διέταξε τους υπηρέτες του να μεταφέρουν τις αποσκευές τους και να τις βάλουν στο νάρθηκα της εκκλησίας επειδή θα διέμεναν εκεί για να ξεκουραστούν και ύστερα θα συνέχιζαν το δρόμο τους. Όμως απήτησε να βάλουν και τας δώδεκα καμήλους μέσα στην εκκλησία. Οι ιερείς της εκκλησίας τον παρεκάλεσαν να μη βεβηλώση την εκκλησία τους. Αλλ' αυτός επέμενε και ανέβηκε σ' ένα ψηλό σημείο του ναού για να τις βλέπη και να τις παρακολουθή. Όταν τις ωδήγησαν λοιπόν στην εκκλησία αμέσως απέθαναν όλες. Και τότε το θαύμα διαδόθηκε και αποδόθηκε στον Άγιον Γεώργιον. Και ο Σαρακηνός εντυπωσιάσθηκε και ζήτησε να τις βγάλουν έξω και να τις θάψουν. Έμεινε στην εκκλησία μέχρι που ήλθε το πρωί ο ιερεύς για να λειτουργήση. Παρακολούθησε τότε ο Σαρακηνός τις κινήσεις του ιερέα και κατά την ώρα της μετουσιώσεως των Τιμίων Δώρων, είδεν, ότι ο ιερεύς αφού επήρε στα χέρια του ένα μικρό παιδί το έσφαξε, και το αίμα του χύθηκε στο άγιο Ποτήριον, και το σώμα του αφού το έκοψε σε μικρά τεμάχια το έβαλε στον ιερό δίσκο. Όταν ετελείωσε το Κοινωνικόν και είδε ο Σαρακηνός τον ιερέα να μεταδίδη στο λαό τις σάρκες και το αίμα του παιδιού, εθύμωσε πολύ. Ύστερα από αυτήν την οπτασία ο Σαρακηνός εζήτησε να μάθη λεπτομέρειες και να πάρη εξηγήσεις για τα όσα συνέβηκαν. Και ο ιερέας του εξήγησε σχετικά με την θείαν Ευχαριστίαν και ακόμη του είπε, ότι αξιώθηκε να δη ένα όραμα που μόνον οι Μεγάλοι Πατέρες είδαν. Εγώ, του λέει ο ιερέας, δεν αξιώθηκα ποτέ να δω το φρικτό αυτό Μυστήριον και βλέπω μόνον άρτον και οίνον. Εξήγησε κατόπιν στον άρχοντα Σαρακηνόν το θαυμαστό Μυστήριον. Τότε ο Σαρακηνός θέλησε να βαπτισθή, γιατί πλέον είχε πιστέψει ότι η χριστιανική πίστις ήταν η πιο σωστή και αληθινή. Ο ιερέας τότε του είπε να πάη στα Ιεροσόλυμα να βαπτισθή, γιατί όταν θα το επληροφορείτο ο θείος του Σαρακηνού, που ήταν βασιλιάς της Συρίας, θα τον εσκότωνε, θ' άρχιζε φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών και θα κατέστρεφε και όλες τις εκκλησίες. Έτσι λοιπόν ο Σαρακηνός επήγε στην Ιερουσαλήμ όπου υπήρχε άλλος ηγεμόνας και εβαπτίσθη από τον Πατριάρχην. Ύστερα μάλιστα από λίγες ημέρες συμβουλεύθηκε τον Πατριάρχη τι έπρεπε να κάνη για να σωθή. Τότε ο Πατριάρχης τον συνεβούλεψε να γίνη Μοναχός στο όρος Σινά. Πράγματι επήγε στο Σινά και έγινε Μοναχός. Υστερα από τρία χρόνια επήρε άδεια από τον Ηγούμενόν του και έφυγε για να συναντήση τον ιερέα του Αγ. Γεωργίου που τον είχε συμβουλεύσει να βαπτισθή. Όταν έφθασε εκεί, ο ιερέας δεν τον ανεγνώρισεν. Αφού του απεκάλυψε ποίος ήταν του εξέφρασε την επιθυμίαν και τον πόθον να ιδή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ο ιερέας τότε εδόξασε τον Θεόν και του είπε: «Πήγαινε τέκνον μου στο θείο σου Αμιράν και ωμολόγησε την πίστιν σου τόσον σ' αυτόν όσον και σ' όλους τους Σαρακηνούς». O Μοναχός όταν άκουσε τα λόγια του θεοσεβούς ιερέως εσυγκινήθη και εξεκίνησε αμέσως να πάη στην πόλιν, όπου ο θείος του ήταν Άρχοντας. Όταν έφθασε λοιπόν εκεί περίμενε να νυκτώση και ανέβηκε στον μιναρέ του τζαμιού και άρχισε να φωνάζει: «Τρέξετε εδώ, Σαρακηνοί, διότι έχω να σας πω ένα λόγο». Τότε οι Σαρακηνοί έτρεξαν με λαμπάδες και όταν είδαν τον Μοναχόν ερώτησαν τι είχε να τους πη. Ο Μοναχός τους είπε: «Με ερωτάτε τι έχω να σας πω; Λοιπόν σας ερωτώ: Πού είναι ο ανεψιός του Αμιρά που έφυγε κρυφά;» Εκείνοι του απήντησαν: «Αν μας πης που ευρίσκεται θα σου δώσουμε όσα λεπτά θέλεις». Ο Μοναχός τους είπε: «Οδηγήστε με στον Αμιράν για να σας το πω». Αφού άρπαξαν λοιπόν τον Μοναχόν με μεγάλη χαρά τον ωδήγησαν στον Αμιράν λέγοντες: «Αυτός ο Μοναχός γνωρίζει που είναι ο ανεψιός σου». Ο Αμιράς τότε ρώτησε αν στα αλήθεια ξέρη που ευρίσκεται. Και εκείνος του απεκρίθη: «Ναι, τον ξέρω. Εγώ ο ίδιος είμαι. Όμως τώρα είμαι Χριστιανός και πιστεύω στον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγ. Πνεύμα, την μία Θεότητα και ομολογώ ότι ο Υιός του Θεού εσαρκώθη εκ της Αειπαρθένου Μαρίας και έκαμε στο κόσμο μεγάλα και θαυμάσια και εσταυρώθη και τη Τρίτη ημέρα ανέστη και ανελήφθη στους ουρανούς και εκάθησε εν δεξιά του Θεού και Πατρός και μέλλει να έλθη να κρίνη ζώντας και νεκρούς». Μόλις ήκουσε αυτό ο θείος του ο Αμιράς εξεπλάγη και του είπε: «Τι έπαθες ταλαίπωρέ μου να αφήσης το σπίτι σου, τα πλούτη σου, την δόξαν σου και να περπατής έτσι περιφρονημένος σαν ζητιάνος; Επίστρεψε λοιπόν στη θρησκεία σου και παραδέξου ως προφήτην σου τον Μωάμεθ για να γυρίσης πάλιν στην πρώτην σου κατάστασι». Ο Μοναχός τότε του είπε: «Όσα καλά είχα όταν ήμουν Σαρακηνός, ήταν μερίδα του διαβόλου. Αυτό το τρίχινον ένδυμα που φορώ τώρα είναι τα καύχημα και ο πλούτος μου και κυρίως ο αρραβών της δόξης που πρόκειται ν' απολαύσω για την αληθινήν πίστιν του Χριστού μου. Τον Μωάμεθ που σας επλάνεψε, καθώς και την θρησκείαν του, αναθεματίζω και αποστρέφομαι εντελώς». Όταν ήκουσε αυτά ο Αμιράς είπε προς τους παρευρισκομένους Σαρακηνούς ότι ο ανεψιός του έχασε τα λογικά του και να τον διώξουν. Αυτό βέβαια το έκανε για να τον γλυτώση από το νόμο που προέβλεπε για τους υβριστές της θρησκείας θανατική ποινή. Εκείνοι μόλις ήκουσαν τον Αμιράν είπαν: «Αφήνεις ελεύθερον αυτόν που ύβρισε τον προφήτην και την θρησκείαν μας; Ας αρνηθούμε και εμείς λοιπόν την θρησκείαν μας και ας γίνωμε Χριστιανοί». Ο Αμιράς επειδή εφοβήθη τον όχλον μήπως εξαγριωθή περισσότερον, έδωκε την άδεια να τον κάνουν ό,τι θέλουν. Εκείνοι τον άρπαξαν ενώ έτριζαν τα δόντια τους με λύσσα και αφού τον ωδήγησαν έξω από την πόλιν, τον ελιθοβόλησαν ενώ εκείνος προσευχόταν και ευχαριστούσε τον Θεόν, γιατί τον ηξίωνε να μαρτυρήση για το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό ήταν το τέλος του θαρραλέου ομολογητού Μοναχού ο οποίος εστεφανώθη με τον στέφανον του Μαρτυρίου. Κάθε νύκτα πάνω από τον σωρό των πετρών φαινόταν ένα άστρον λαμπρόν και εφώτιζε τον τόπον εκείνον. Οι Σαρακηνοί μάλιστα εθαύμαζαν για το γεγονός. Ύστερα από αρκετό καιρό ο Αμιράς έδωκε άδεια στους Χριστιανούς να βγάλουν το άγιο λείψανον του Μάρτυρος από τις πέτρες για να το ενταφιάσουν. Όταν λοιπόν εσήκωσαν τις πέτρες βρήκαν το λείψανον σώον και αβλαβές και ανέδιδε ευωδίαν. Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια το ενεταφίασαν με ύμνους και ψαλμωδίες δοξάζοντες τον Κύριον.






6) Το θαύμα του δράκοντος


Στην Ανατολική επαρχία της Ατταλείας και στην πόλι Αλαγία εβασίλευε κάποιος Σέλβιος που ήταν πολύ χριστιανομάχος. Είχε βασανίσει πολλούς χριστιανούς για ν' αρνηθούν την πίστι τους και έπειτα τους εφόνευε.

Κοντά στην πόλι υπήρχε ένας δράκοντας φοβερός που καθημερινά άρπαζε ανθρώπους ή ζώα και τα κατέτρωγε. Οι κάτοικοι είχαν πανικοβληθή και απέφευγαν να περνούν απ' εκεί. Κάποτε ο βασιλιάς συνεκέντρωσε τον στρατό του και πήγαν για να σκοτώσουν το άγριο θηρίο. Όμως τίποτα δεν επέτυχαν και επέστρεψαν άπρακτοι.

Όταν είδαν οι κάτοικοι ότι ο βασιλιάς απέτυχε να σκοτώση τον δράκοντα, πήγαν να τον ερωτήσουν γιατί δεν μπόρεσε να βρη τρόπους να εξοντώση το φοβερό θηρίον. Τότε ο βασιλιάς ύστερα από συμβουλήν που του έδωσαν οι ιερείς των ειδώλων, είπε προς το πλήθος: «Γνωρίζετε ότι επιχειρήσαμε αρκετές φορές να φονεύσωμε το θηρίον και δεν το κατορθώσαμε, γιατί έτσι ήταν το θέλημα των θεών. Τώρα λοιπόν κατά την εντολή τους θα πρέπει ο καθένας μας να στέλνη το παιδί του για να το τρώγη ο δράκοντας. Ακόμα και εγώ θα στείλω την μοναδική μου κόρη, όταν θα έλθη η σειρά της». Έτσι λοιπόν ο λαός υπήκουσε στη διαταγή του βασιλιά γιατί δεν ημπορούσε να κάνη και διαφορετικά. Έστελναν λοιπόν τα παιδιά τους με δάκρυα και με θρήνους για να καταβροχθίζωνται από το θηρίον.

Όταν ήλθε και η σειρά της κόρης του βασιλιά ξετυλίχθηκαν τραγικές σκηνές. Ο βασιλιάς κτυπούσε το στήθος του, το πρόσωπόν του, τραβούσε τα γένεια του και με λυγμούς έλεγε: «Αλλοίμονον σε μένα τον ταλαίπωρον! Τι να πρωτοκλάψω γλυκύτατόν μου παιδί; Τον χωρισμόν μας ή τον ξαφνικόν σου θάνατον που πρόκειται να ίδω σε λίγο; Τι να πρωτοθρηνήσω, αγαπημένο μου παιδί, το κάλλος σου ή τον τρόμον που σε λίγο θα νοιώσης καθώς θα σε κατασπαράζη το άγριο θηρίο; Αλλοίμονον, κόρη μου, που έλαμπες σαν πολύφωτη λαμπάδα στο παλάτι μου και επερίμενα την ώραν που θα εώρταζα τους χαρούμενους γάμους σου. Πού θα βρω πια παρηγοριά και πώς θα ζήσω μακρυά σου; Τι τη θέλω την ζωή και τα παλάτια χωρίς εσένα;» Αυτά έλεγε ο απαρηγόρητος βασιλιάς. Έπειτα γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Αγαπητοί μου φίλοι και άρχοντες, σας ζητώ να με ελεήσετε και να με συμπονέσετε. Σας προσφέρω πλούτη όσα θέλετε, και ακόμη την βασιλείαν μου, αλλά να μου κάνετε μίαν χάρι. Να μου χαρίσετε το αγαπημένο και μονάκριβο παιδί, αλλοιώς αφήστε με κι εμένα να πάω μαζί της». Κανένας όμως δεν συγκινήθηκε από τα λόγια του βασιλιά γιατί αυτός ήταν που εξέδωσε διαταγή, για να βρίσκουν τα παιδιά τους τέτοιο οικτρό τέλος. Έτσι με μια φωνή όλοι του είπαν ότι έπρεπε να εφαρμοσθή και στο παιδί του η διαταγή του.

Μη μπορώντας να κάνη διαφορετικά ο βασιλιάς την συνώδευσε μέχρι την πύλη της πόλεως. Αφού την αγκάλιασε και την κατεφίλησε κλαίοντας την παρέδωσε στους ανθρώπους για να την οδηγήσουν κοντά στην λίμνη. Πράγματι οι άνθρωποι την άφησαν εκεί και έφυγαν. Ο λαός έβλεπε μέσα από τα τείχη την κόρη που καθόταν κοντά στη λίμνη και επερίμενε να έλθη το θηρίον για να την κατασπαράξη.

Εκείνον τον καιρό ο Μέγας Γεώργιος, που δεν είχε ακόμη ομολογήσει την Χριστιανικήν του πίστιν, ήτο κόμης και αρχηγός στρατιωτικής μονάδος στο στράτευμα του Διοκλητιανού. Επέστρεφε μάλιστα στην Καππαδοκία από ένα πόλεμον που συνεξεστράτευσε με τον Διοκλητιανόν. Κατ' οικονομίαν Θεού επέρασε και από την λίμνην και όταν είδε το νερό θέλησε να ποτίση τον ίππον του και να ξεκουρασθή και ο ίδιος. Όταν είδε την κόρη να κλαίη ασταμάτητα και να διακατέχεται από αγωνία και τρόμον την επλησίασε και την ερώτησε γιατί έκλαιγε και ακόμη ποιος ήταν ο λόγος που την παρακολουθούσε ο λαός μέσα από τα τείχη. Η κόρη του είπε ότι αδυνατούσε να του διηγηθή τα όσα συνέβησαν και τα όσα επρόκειτο να συμβούν και τον παρεκάλεσε να ιππεύση τον ίππον του και να φύγη όσον πιο σύντομα ημπορούσε, γιατί κινδύνευε να χάση την ζωή του και ήταν τόσο νέος και ωραίος». Ο Άγιος επέμενε να μάθη τι της συνέβη. Και αυτή του είπε: «Είναι μακρά η αφήγησις, κύριέ μου, και δεν μπορώ να σου διηγηθώ τα καθέκαστα αυτήν την ώρα. Μόνον σου λέγω και σε παρακαλώ να φύγης τώρα αμέσως για να μην θανατωθής μαζί μου άδικα». Και ο άγιος της είπε: «Πες μου την αλήθεια, γιατί κάθεσαι εδώ και ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω εγώ, ότι δεν θα σε αφήσω μόνη, αλλά θα σε ελευθερώσω από τον θάνατον. αλλοιώς θ' αποθάνω μαζί σου».

Τότε η κόρη εστέναξε πικρώς και διηγήθη στον άγιον τα όσα συνέβησαν. Αφού άκουσε ο άγιος τα γεγονότα ερώτησε την κόρην: «Ο πατέρας σου και η μητέρα σου και ο λαός σε ποιόν θεόν πιστεύουν;» Και εκείνη απεκρίθη: «Πιστεύουν στον Ηρακλή και στην μεγάλη θεάν Άρτεμιν». Ο Άγιος τότε της είπε: «Από σήμερα να μη φοβάσαι ούτε και να κλαις. Μόνον πίστεψε στον Χριστόν που πιστεύω εγώ και θα δης την δύναμιν του Θεού μου». Η βασιλοπούλα απήντησε στον άγιον: Πιστεύω, κύριέ μου, μ' όλη μου την ψυχή και μ' όλη μου την καρδιά». Ο άγιος συνέχισε: «Έχε θάρρος στο θεό που εδημιούργησε τον ουρανό και την γην και την θάλασσα διότι ο Χριστός πρόκειται να καταργήση την δύναμιν του θηρίου και θα ελευθερωθούν και ακόμη θα διώξουν το φόβο του θηρίου όλοι οι κάτοικοι του τόπου αυτού. Μείνε λοιπόν εδώ και μόλις ιδής το θηρίον να έρχεται, φώναξέ με». Τότε ο Άγιος έκλινε τα γόνατά του στη γη και αφού ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό προσευχήθηκε λέγοντας: «Ο Θεός ο Μέγας και Δυνατός, ο καθήμενος επί των Χερουβίμ και επιβλέπων αβύσσους, ο ων ευλογητός και διαμένων εις τους αιώνας, Συ γνωρίζεις τας καρδίας ότι είναι μάταιες. Συ, Φιλάνθρωπε Δέσποτα, ο των προαιωνίων θαυμασίων Θεός, τον οποίον ούτε έννοια ημπορεί να συλλάβη ούτε λόγος να ερμηνεύση επίβλεψον και τώρα επ' εμέ τον ταπεινόν και φανέρωσέ μου τα ελέη σου. Υπόταξε υπό τους πόδας μου το πονηρόν αυτό θηρίον, για να γνωρίσουν όλοι ότι υπάρχεις μαζί μου και είσαι Συ ο μόνος θεός και εκτός από εσένα άλλος δεν υπάρχει». Τότε ηκούσθη φωνή από τον ουρανόν η οποία έλεγε: «Εισηκούσθη η δέησίς σου, Γεώργιε, και κάνε όπως θέλεις, διότι εγώ θάμαι πάντοτε μαζί σου». Μόλις ετελείωσε την προσευχή ο Άγιος εφάνη το άγριο θηρίον. Όταν το είδε η κόρη εφώναξε: «Αλλοίμονόν μου, κύριέ μου. Έρχεται το θηρίο για να με κατασπαράξη». Τότε ο Άγιος έτρεξε για να συναντήση το θηρίον. Ήτο το θηρίον φοβερόν. Έβγαζε από τα μάτια του φωτιά και ήταν τόσο εξαγριωμένο και απαίσιον ώστε παρουσίαζε ένα θέαμα φοβερόν. Αμέσως ο Άγιος έκαμε το σημείον του Τιμίου Σταυρού και είπε: «Κύριε ο Θεός μου, ημέρεψε για χάρι μου, που είμαι δούλος σου, το θηρίο αυτό για να πιστέψη ο λαός στο όνομά Σου το Άγιον». Έτσι και έγινε. Ο φοβερός δράκοντας με τα μεγάλα δόντια έπεσε στα πόδια του ίππου του αγίου και ενώ κυλιόταν, εβρυχάτο. Μόλις η βασιλοπούλα είδε το θέαμα αυτό ένοιωσε μεγάλη χαράν. Και ο Άγιος της είπε: «Βγάλε την ζώνη σου και δέσε μ' αυτήν τον δράκοντα από τον λαιμόν». Αμέσως τότε η κόρη άφοβα έβγαλε την ζώνην της και έδεσε τον δράκοντα, και ευχαριστούσε τον Άγιον που την εγλύτωσε από τον βέβαιον θάνατον. Ο Άγιος αφού ανέβηκε στο άλογό του είπε προς την βασιλοπούλα: «Σύρε τον δράκοντα με την ζώνη σου μέχρι την πόλι».

Όταν είδαν οι κάτοικοι το παράξενον συμβάν ότι δηλαδή μια κόρη σύρει τον δράκοντα δεμένον, ετράπησαν σε φυγήν. Ο Άγιος Γεώργιος τους εφώναξε: «Μη φοβείσθε, σταθήτε και θα δήτε την δόξαν του Θεού και την σωτηρία σας». Τότε εσταμάτησαν όλοι απορημένοι και επερίμεναν να δουν τι θα τους δείξη. Τους προέτρεψε λοιπόν να πιστέψουν στον Αληθινόν Θεόν και αυτοί δέχτηκαν με χαρά. Αφού εσήκωσε το χέρι του εκτύπησε με το ακόντιον τον δράκοντα και το φοβερό τέρας εσκοτώθη. Έπειτα αφού επήρε από το χέρι την βασιλοπούλα την παρέδωσε στον βασιλιά. Όλοι ένοιωσαν μεγάλη και ανέκφραστη χαρά και αφού εγονάτισαν, καταφιλούσαν τα πόδια του Αγίου και ευχαριστούσαν τον Πανάγαθον Θεόν, διότι τους ελευθέρωσε από το θηρίο κι έτσι σταμάτησε η θυσία των παιδιών τους.

Ο Άγιος Γεώργιος εκάλεσε από κάποια πόλι της Αντιοχείας τον Επίσκοπον Αλέξανδρον και εβάπτισε τον βασιλιά και τους άρχοντας και ολόκληρο τον λαόν. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες εβάπτισε σαρανταπέντε χιλιάδες. Αφού λοιπόν εβαπτίσθηκαν όλοι και έγινε μεγάλη χαρά στη γη και στον ουρανόν έκτισαν και μια μεγάλη εκκλησία επ' ονόματι του τρισυποστάτου Θεού. Ο Άγιος επήγε να την ιδή. Μόλις μπήκε στο Άγ. Βήμα και προσευχήθηκε εβγήκε πηγή αγιάσματος και σκορπίσθηκε ευωδία στο Ναό. Η πηγή αυτή σώζεται μέχρι σήμερα.


Ημερομηνία Ανάρτησης: 23/4/2010

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Στην αγκαλιά της μάνας...

Της μίλησα για σενα.
Μου ακούγετε αμίλητη, όπως πάντα εξάλλου.
Της είπα τον πόνο σου.
Για τους δικούς σου.
Για την αγάπη που τόσο ποθούσες.
Την τρυφερότητα που δεν ένιωσες.
Την αγκαλιά που τόσο νοστάλγησες.
Για τόσα άλλα που ένιωσες, που έχασες, που ξέπεσαν κάπου.
Έφυγα και δε μου μίλησε, Δεν μου απάντησε.
Τι όμορφη σιωπή!
Ενώ τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν ακούγετε, ακούε τη σιωπή των Αγγέλων και υμνούν τη μεγάλη σου μάνα, την Παναγιά.
Σ'αφησα αγγελέ μου στη μεγάλη της αγκαλιά!
Άκου τα κτυποκάρδια της για σένα, όλο αγωνία αγάπη, τρυφερότητα.
Σε άφησα στην αγκαλιά της Παναγίας, της μάνας σου.
Κρύψου εκεί, αγκάλια σε την σφιχτά, κρατησου γερά από αυτήν ...αυτή ξέρει καλύτερα και από μένα και από εσένα.
Η Παναγία!

Ημερομηνία Ανάρτησης: 19/4/2010

Νήσος Αγίων!!!

«χρῆσι εἶνε νὰ φουμίσωμεν τὴν ἅγια νῆσσον, καὶ ὅσον τὴν φουμίσω δὲν θέλω πεῖν ψέματα» (Λεόντιος Μαχαιράς 15ος αιώνας)

Έτσι αποκάλεσε ο Κύπριος χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς την Κύπρον μας «ἁγίαν νῆσον». Νήσος αγίων για το πλήθος τών Αγίων και των Μαρτύρων της. Χαρακτηρισμός που θα μείνει στην ιστορία.
Ο ιστορικός αυτός χαρακτηρισμός, η ταυτότητα πλέον της Ορθοδόξου εκκλησίας της Κύπρου μας, αποτελεί το όνομα της ταπεινής μας προσπάθειας.
Ο ιστοχώρος Νήσος Αγίων αποτελεί μια πύλη ενημέρωσης, παρουσίασης και προβολής των ποικίλων λατρευτικών και πνευματικών ευκαιριών της ζωής της Εκκλησίας μας.
Στόχος μας, είναι ο ιστοχώρος αυτός να προσφέρει στο ευσεβές πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, μέσα από τον διαρκώς αυξανόμενο και εξελισσόμενο χώρο του διαδικτύου, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση, όσο αυτό είναι ανθρωπίνως δυνατό, για το ευρύ φάσμα των πνευματικών ευκαιριών της ζωής της εκκλησίας μας. Για την επίτευξη του στόχου αυτού η δικής σας συνδομή είναι απαραίτητη. Μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης: info@nisosagion.com ή μέσο της φόρμας επικοινωνίας μας.



http://www.nisosagion.com/

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Πολλές φορές η αμαρτία της κατάκρισης είναι πολύ βαρύτερη από το ίδιο το παράπτωμα που κατακρίνουμε.


Ημερομηνία Αναρτησής: 17/4/2010

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Κύριος ελέους!

"Ζητείτε τον Κύριον, ενόσω δύναται να ευρεθή.
Επικαλείσθε Αυτόν, ενόσω είναι πλησίον".
(Ησαΐας νε΄ 6)


Μια μόνο φράση, μια μόνο κραυγή αναλογεί σε κάθε άνθρωπο για να την ξεστομίσει στην πρώτη του επαφή με το Θεό:
"Ελέησέ με".
"Ελέησέ με", φωνάζει αμέτρητες φορές ο Δαβίδ μέσα στους ψαλμούς του.
"Ελέησέ μας", φώναζαν οι δυο τυφλοί που ακολουθούσαν τον Ιησού.
"Ελέησέ με", κραύγαζε η γυναίκα με τη δαιμονισμένη κόρη.
"Θεέ μου, ελέησέ με τον αμαρτωλό", έκραζε και ο τελώνης χτυπώντας το στήθος του. Όλοι αυτοί πλησίασαν το Θεό ζητώντας έλεος κι όχι να βρουν το δίκιο τους.
Μα είναι άραγε τόσο απλό, το να φτάσεις στο σημείο να εκζητήσεις το έλεος και την επέμβαση του Θεού στη ζωή σου;
Η απάντηση είναι αρνητική. Ζητούμε το έλεος κάποιου, όταν οι ελπίδες μας έχουν συντριβεί, οι υποσχέσεις που αποσπάσαμε αποδείχτηκαν χωρίς αντίκρισμα, όταν τα αδιέξοδα μας έχουν κυκλώσει. Στα πνευματκά πράγματα η αναλογία είναι ακόμη πιο σκληρή για μας. Αν συναισθάνεσαι το βάρος της δουλείας που σου προσδίδει η αμαρτία, αν νιώθεις χαμένος μέσα στο ψέμα αυτού του κόσμου, αν οι περιστάσεις σε πιέζουν αφόρητα κι ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να σε συνδράμει, τότε και μόνο είναι εύκολο να ζητήσεις το έλεος και τη χάρη του Θεού. Να εναποθέσεις το είναι σου στα πόδια του Ιησού Χριστού.
Και θα βρεις έλεος, θα βρεις χάρη, θα νιώσεις το φορτίο της ενοχής να σηκώνεται και το βάλσαμο της αγάπης του Θεού να σε γιατρεύει.
Θα βρεις έλεος και οικτιρμούς, τα σπλάγχνα της αγάπης του Κυρίου, όπως βρήκα κι εγώ, κι όσοι ταπεινά ζητήσαμε το ζωντανό Θεό, την παρουσία Του, την επέμβασή Του, τη λύτρωση που χαρίζει εν Χριστώ.
Φώναξε κι εσύ φίλε μου και θα εισακουσθείς.


Πνευματικές Εκδόσεις

Ημερομηνία Ανάρτησης: 15/4/2010

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Άγγελμα

Εκλήθηκα κάποτε να κηρύξω σε μια κηδεία.
Άνοιξα την Αγία Γραφή για να βρω κάτι σχετικό με επικήδειο. Μα δεν βρήκα.
Όπου συνάντησε νεκρό ο Κύριος τον ανέστησε. Στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει επικήδειος. Υπάρχει μόνο κήρυγμα Αναστάσεως και διακήρυξη αθανασίας.

"Ο πιστεύων εις εμέ θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα" εδίδαξε ο Κύριος.

Ημερομηνία Ανάρτησης: 14/4/2010

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Το μέλλον

Ο άνθρωπος που δεν κοιτάζει και στο μέλλον παρά μονάχα στο παρόν, δεν είναι σοφός και θα αντιμετωπίσει προβλήματα αξεπέραστα. Θάρθει κάποια στιγμή που θα μετανοήσει πικρά για τη στάση του αυτή.
Ήτανε κάποιος, που περνούσε αρκετά καλά, μα ένιωσε μια ενόχληση στο μάτι του. Πήγε σε κάποιο γιατρό, οφθαλμίατρο, που αφού τον εξέτασε καλά του λέει:
-Ξέρεις να παίζεις κανένα όργανο;
-Όχι απάντησε αυτός. Δε μου χρειάστηκε ποτέ.
-Κοίταξε, του λέει πάλι ο γιατρός. Σε λίγους μήνες, το πολύ έξι, θα τυφλωθείς τελείως. Γι' αυτό, φρόντισε στο διάστημα αυτό να μάθεις κανένα όργανο να παίζεις, σαν τυφλός, για να βγάζεις το ψωμί σου. Έτσι και έγινε. Ο άνθρωπος αυτός, τυφλός τώρα, κάθεται σε μια γωνιά και ψευτοπαίζει κάποιο βιολί και βγάζει το ψωμί του.

Και το ερώτημα είναι... Κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα φύγουμε από τον κόσμο τούτο και θα βρεθούμε μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μας και θα λογοδοτήσουμε, θέλοντας και μη, τι κάναμε εδώ κάτω στον κόσμο. Τι στάση κρατήσαμε:
Απέναντι στην αγάπη Του. Ο Θεός αγάπησε και αγαπά τον άνθρωπο και από αγάπη θυσίασε τον Υιό Του πάνω στο σταυρό για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να ζήσουμε μια ζωή πλούσια και ευτυχισμένη στον Ουρανό. Τι κάναμε απέναντι σ' αυτό το μεγάλο έργο;
Απέναντι στην αγιότητά Του. Ο Θεός είναι άγιος, και μας προσφέρει την αγιότητά Του διά του Αγίου Πνεύματος, να ζήσουμε και να περπατήσουμε, καθώς ο Κύριος Ιησούς Χριστός περπάτησε. Εμείς, τι κάναμε στην προσφορά Του αυτή; Δείξαμε ενδιαφέρον, προσφέραμε τον εαυτό μας, ή εξακολουθήσαμε να ζούμε μέσα στις επιθυμίες μας, μέσα στην ακαθαρσία μας, μέσα στην άθλια ζωή μας όπως και πριν;
Τι κάναμε απέναντι στο έλεός Του; Εμείς Τον γνωρίσαμε, Τον αγαπήσαμε, πήραμε το Λόγο Του τον Άγιο στα χέρια μας, για να δούμε τι έκανε ο Χριστός για μας και τι ζητάει από μας;
Αγνοήσαμε μήπως το μέλλον; Αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το μέλλον, αυτήν την αιωνιότητα, και να λογοδοτήσουμε για τα όσα κάναμε εδώ κάτω στον κόσμο τούτο. Εάν αποδεχθήκαμε την αγάπη Του, το έλεός Του, τα σχέδιά Του. Είναι κάτι που πρέπει να το δεχθούμε και να αποφασίσουμε, από τον κόσμο τούτο.
Πρέπει να το σκεφθούμε και να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.



«Πνευματικές Εκδόσεις»


Ημερομηνία Ανάρτησης: 13/4/2010

Η λύση για την κατάθλιψη

"Εν θλίψει επεκαλέσθην τον Κύριον .

ο Κύριος μου επήκουσε, δους ευρυχωρίαν.”

Ψαλμός ριη΄ 5




Κάθε τόσο ακούμε ανθρώπους να λένε "πάμε να ξεσκάσουμε", η μίλώντας για κάποιον άλλο "δεν τον χωρούν τα ρούχα του", εκφράσεις που δείχνουν ότι σε όλους τους ανθρώπους, αλλά σε διαφορετικό ποσοστό, υπάρχει μια κατάθλιψη, μια στενοχώρια. Βέβαια συχνά η ίδια η ζωή δημιουργεί αυτές τις καταστάσεις, μα τις περισσότερες φορές αυτή η στενοχώρια οφείλεται σε εσωτερικά, σε ψυχικά αίτια. Κάτι φαίνεται πως λείπει από τον άνθρωπο, για να νιώθει τόσο στενόχωρα. Και αυτό είναι η αγάπη και η χαρά, που ο Χριστός χαρίζει στις ψυχές, διά της πίστεως.

Σε δύσκολη κατάσταση βρισκόταν και ο Δαβίδ. Μα γνώριζε πως η λύση όλων των προβλημάτων του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Γι' αυτό μας λέει, πως επικαλέσθηκε τον Κύριο κι έδιωξε μέσα από την καρδιά του το δυσάρεστο συναίσθημα της θλίψης. Του χάρισε ευρυχωρία. Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει θλίψεις και δοκιμασίες, που σκοπό έχουν την πρόοδό μας την πνευματική, το δυνάμωμα της πίστης μας, την αύξηση της εμπιστοσύνης μας στα άγια σχέδια της αγάπης Του. Αυτό το νιώθουμε και Τον ευχαριστούμε. Μα αν νιώθεις μέσα στην καρδιά σου στενοχώρια ή θλίψη, είναι κυρίως γιατί ζεις χωρίς το Χριστό, έξω από το θέλημα του Θεού. Είναι ζωτική ανάγκη να στραφείς σ' Αυτόν με πίστη, να ανοίξεις την καρδιά σου στην αγάπη Του. Να πάρεις μια Καινή Διαθήκη, που θα φέρει μπροστά σου το έργο της σωτηρίας και της λύτρωσης που Εκείνος πραγματοποίησε, για να μη ζεις πια στη θλίψη, αλλά να έχεις ευρυχωρία.

«Πνευματικές Εκδόσεις»

Ημερομηνία Ανάρτησης: 13/4/2010

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Κύριέ μου, βγάλε από μέσα μου κάθε ίχνος αμφιβολίας και απιστίας και αγωνίας και ησύχασε την ψυχή μου με την αγάπη Σου.
Μάθε με να Σε εμπιστεύομαι για όλα και να γαληνεύω στο θέλημά Σου. Γέμισέ με με τη γλυκιά παρηγοριά Σου και με τη χαρά του Προσώπου Σου.



Ημερομηνία Ανάρτησης: 12/4/2010

Το γράμμα


Ένας νεαρός, πιστός του Ιησού Χριστού, είχε να ταξιδέψει αεροπορικώς και μάλιστα να αλλάξει τρία αεροπλάνα για να φτάσει στον προορισμό του. Εν πτήσει στρώθηκε να γράψει λίγες γραμμές στη μητέρα του. Αισθανόταν έντονα την παρουσία του Θεού, την πληρότητα που μόνο ο Χριστός χαρίζει. «Μητέρα» έγραφε, «θα σου αραδιάσω τις σκέψεις που κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου. Νομίζω θα σε βοηθήσουν τον καιρό της απουσίας μου: Ο Θεός είναι πολύ αγαθός για να φέρει στη ζωή μας κάτι κακό. Ο Θεός είναι πολύ σοφός για να κάνει λάθος. Ο Θεός είναι πολύ βαθύς για να μπορέσουμε να Τον καταλάβουμε...» Συμπλήρωσε λίγα λόγια ακόμη και ταχυδρόμησε το γράμμα στο επόμενο αεροδρόμιο. Το τελευταίο αεροπλάνο που πήρε δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Ένα ατύχημα «μετακόμισε» το παιδί του Θεού στην Ουράνια Πατρίδα. Όμως το γράμμα έφτασε κι ήταν η μεγαλύτερη και η καλύτερη παρηγοριά για την πιστή μητέρα του. Ο Θεός είχε προετοιμάσει τον δικό Του άνθρωπο και κάλυψε, με την έμπνευση που του έδωσε, όλα τα ερωτηματικά και τις απορίες που δημιουργήθηκαν.

Ο Θεός που πιστεύουμε, ο ζωντανός Θεός της Αγίας Γραφής, είναι γεμάτος αγάπη και έλεος για μας, όλος τρυφεράδα και στοργή. Αυτός ο Θεός, ο Πατέρας μας, βλέπει αιώνια, ενώ εμείς προσωρινά. Κοιτάζει το πνευματικό μας συμφέρον, ενώ εμείς την καλοπέρασή μας. Σκέφτεται για μας με ορίζοντα πλατύ. Όποιος Τον έχει Πατέρα του, ακουμπάει γαληνεμένος στους δυνατούς Του βραχίονες και ησυχάζει στην πρόνοιά Του.

Κύριέ μου, βγάλε από μέσα μου κάθε ίχνος αμφιβολίας και απιστίας και αγωνίας και ησύχασε την ψυχή μου με την αγάπη Σου. Μάθε με να Σε εμπιστεύομαι για όλα και να γαληνεύω στο θέλημά Σου. Γέμισέ με με τη γλυκιά παρηγοριά Σου και με τη χαρά του Προσώπου Σου.



Πάσα δόσις αγαθή, και παν δώρημα τέλειον, είναι άνωθεν, καταβαίνον από του Πατρός των φώτων, εις τον οποίον δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής.

Ιακώβου α΄ 17


Ημερομηνία Ανάρτησης: 12/4/2010

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Είσαι σίγουρος;

Είναι μια μεγάλη αλήθεια, φίλε μου, όσο κι αν δεν μας αρέσει. Ο άνθρωπος ζητάει, έχει ανάγκη κάποιο στήριγμα, κάπου ν’ ακουμπήσει. Μόνος του δεν μπορεί να σταθεί. Όσο κι αν φωνάζει ο ποιητής «δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστηλώματα…»

Κυνηγάς τα λεφτά για να πιαστείς, να στηριχτείς σ’ αυτά. Προσέχεις την υγεία σου, γιατί σ’ αυτήν ακουμπάς. Ξενυχτάς στη δουλειά σου, γιατί αυτή είναι το καταφύγιό σου, το στήριγμά σου…

Κάποιο ανέλπιστο πρωινό όμως, φίλε μου, τα στηρίγματα αυτής της ζωής υποχωρούν, γλιστρούν κάτω από τα πόδια σου, σε εγκαταλείπουν και τότε μένεις να κρέμεσαι μόνος, απογοητευμένος, προδομένος, αποτυχημένος. Τα λεφτά δεν γίνονται ποτέ φίλοι. Σήμερα τα ’χεις, αύριο τα ψάχνεις. Η υγεία είναι το πιο ξεγελαστικό στήριγμα. Ξεκινάς το πρωί φρεσκοξυρισμένος, στολίζεις το μέλλον σου με πολύχρωμα όνειρα, μα ξαφνικά ένας πονοκέφαλος, δύο γραμμούλες πυρετός, μια αδέσποτη μπανανόφλουδα στο δρόμο και γκρεμίζουν όλα, εξατμίζονται, χαρτοπόλεμος. Το ίδιο και η δουλειά, τα παιδιά. Κάλπικα, σαρακοφαγωμένα σανίδια, που υποχωρούν μόλις ακουμπήσεις πάνω τους. Και μαζί τους γκρεμίζουν και σένα, που με αφέλεια τα εμπιστεύτηκες….

Κι εγώ, όπως κι εσύ, έψαχνα κάπου να ακουμπήσω στην ταραγμένη αυτή ζωή. Πόνεσα, πληγώθηκα, ώσπου μια μέρα συνάντησα τον Ιησού Χριστό. Α, φίλε μου, εδώ τα πράγματα άλλαξαν. Του έδωσα τα κλειδιά της ζωής μου πικραμένος και προδομένος από όλες τις ιδεολογίες και τα συστήματα που δοκίμασα. Έριξα πάνω Του το παρελθόν μου το ύποπτο και λερωμένο. Του έδωσα το μέλλον μου το άγνωστο και σκοτεινό. Και βαδίζω χέρι – χέρι, κάθε μέρα μαζί Του. Είναι το στήριγμά μου ο Χριστός. Μπορώ σαν τον Παύλο να φωνάξω και εγώ δυνατά: «εξεύρω σε ποιον επίστευσα» (Β΄ Τιμόθεον α΄12). Ξέρω καλά σε Ποιον ακούμπησα όλη μου την ύπαρξη. Είναι δυνατός, με ζεσταίνει στην αγκαλιά Του και το πιο σπουδαίο είναι Φίλος μου, μ’ αγαπάει, με φροντίζει με λαχτάρα. Μαζί περπατάμε, σφιχτά πιασμένοι, αχώριστοι.

Άνοιξε μια Αγία Γραφή. Θα βρεις εκεί έναν Θεό που σε λαχταρά, περιμένει να ομορφύνει, να γλυκάνει τη ζωή σου. Γι’ αυτό έστειλε τον Γιο Του τον Ιησού στον Σταυρό. Να γίνετε φίλοι, να απολαύσεις τη λευτεριά Του. Θα είσαι ο πιο κερδισμένος, ο πιο πλούσιος, ο πιο δυνατός στη γη μας, αν απλώσεις με πίστη το χέρι σου στον Ιησού Χριστό και δεν φύγεις ποτέ από κοντά Του. Στο εύχομαι, φίλε μου.

Πνευματικές Εκδόσεις

Ημερομηνία Ανάρτησης: 11/4/2010

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι;

Ζούμε ήδη στην εποχή που μπορούμε να ομολογήσουμε πως οι ελπίδες του παρελθόντος διαψεύσθηκαν. Μπορεί οι σημερινοί άνθρωποι να έχουν περισσότερα αγαθά στη διάθεσή τους, περισσότερα μέσα, περισσότερα..., μα αυτά δεν έκαναν τη ζωή τους πιο άνετη, πιο χαρούμενη, πιο ευτυχισμένη. Ο σημερινός άνθρωπος είναι νευρωτικός, δυστυχισμένος, γεμάτος άγχος... Μπορεί να μην πεινά μα τον πνίγει η ανία και η ζωή του φαίνεται τόσο άνοστη.

Πολλά σημάδια δείχνουν πως παράλληλα με την τεχνολογική εξέλιξη βαδίζει και η εξάπλωση του κακού που φωλιάζει μέσα στις καρδιές και που με την πρώτη ευκαιρία εκδηλώνεται προκαλώντας τον αποτροπιασμό όλων μας. Και το τρομερό είναι πως σήμερα διαθέτουμε όλα τα μέσα για την εξάπλωση του κακού είτε στους πολέμους, είτε στο έγκλημα, είτε στη διαφθορά. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά όπου και να στραφείς.

Και είναι τραγικό να το σκεφτείς. Από τη μια μεριά η αυξανόμενη δύναμη του ανθρώπου και από την άλλη η επιβεβαιούμενη κάθε μέρα αδυναμία όλων μας να συγκρατήσουμε το κακό που μας απειλεί με όλεθρο. Και είναι μερικοί που περιμένουν καλύτερες μέρες, όμως δε μας λένε από που θα έρθουν αυτές.

Μονάχα αν μια άλλη δύναμη εισχωρούσε στη ζωή των ανθρώπων θα μπορούσε να μεταβάλει το κατρακύλισμα του το τραγικό σε δρόμο με χαρά και φως πραγματικής ζωής. Όμως ποιά δύναμη μπορεί να ελεθευρώσει τον άνθρωπο από τους φόβους του, να σπάσει τα δεσμά των επιθυμιών του και να τον κάνει ευτιχισμένο; Μονάχα ο Ιησούς Χριστός, ο ζωντανός ο αναστημένος, ο λυτρωτής. Μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από το δράμα του όταν Του το ζητήσει ταπεινωμένος με πίστη. Μα θέλουν οι άνθρωποι να σωθούν; Προσπαθούν μόνοι τους έχοντας βεβαία την επιτυχία τους, μάταια όμως. "Δεν συνάγουσι εξ ακανθών σύκα", το γνωρίζουμε τόσο καλά αυτό.

Είναι τρομερή η κατάσταση του ανθρώπου που τον δέρνουν οι φόβοι. Φόβοι για την υγεία, για την πολιτική κατάσταση, τους νέους, τα οικονομικά. Δερνόμαστε μέσα στους φόβους. Μετά χάνουμε τον ύπνο, μετά σπάνε τα νεύρα...

Όμως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς ο άνθρωπος και καλά κάνει και φοβάται, αφού δεν έχει Θεό και προσπαθεί μόνος του.

Τα πράγματα τελείως αλλάζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα γνωρίσει την αγάπη του Θεού κα θα εμπιστευθεί απόλυτα σ΄Αυτόν.Τα πάντα τότε τα αναλαμβάνει ο Θεός και ο άνθρωπος ελεύθερος θα μπορεί να αναπαύεται στη γεμάτη στοργή αγκαλιά Του και να ομολογεί όπως ο Δαβίδ "εκ παντών των φόβων μου με ηλευθέρωσε".

Είναι μία τόσο θαυμαστή εμπειρία που πρέπει να τη γνωρίσει κάθε ψυχή. Είναι τόσο απλό και εύκολο που μπορεί να το αποκτήσεις και εσύ αν το θελήσεις ειλικρινά και το ζητήσεις με πίστη και ταπείνωση.

Ο Θεός μας αγαπά γιατί μας έπλασε και Του λείπουμε από τότε που ξεπορτίσαμε από την αγάπη Του στα χνάρια της αμαρτίας του εγωϊσμού μας. Μας χάρισε το Γιό Του τον Ιησού Χριστό που τον θυσίασε πάνω στο Σταυρό για τις αμαρτίες μας και μαζί με το Χριστό μας χάρισε τα πάντα. Αν μετανοήσουμε ειλικρινά και με ταπείνωση για τις αμαρτίες μας και πιστέψουμε στην αγάπη Του και στο λυτρωτικό Του έργο, τότε γινόμαστε παιδιά Του και κληρονόμοι όλων των ευλογιών Του.

Αν Τον θελήσεις, αν ποθήσεις την αγάπη Του που σε περιμένει δεν έχεις παρά με απλότητα και ειλικρίνεια να ζητήσεις το έλεός Του στη ζωή σου. Ευχαρίστησέ Τον για τη θυσία του Ιησού Χριστού, επικοινώνησε μαζί Του με προσευχή. Κάθε μέρα το πλούσιο χέρι Του θα σε χορταίνει με υλικές και πνευματικές ευλογίες.

Μη χάσεις μια τέτοια ευκαιρία που σου προσφέρει σήμερα ο Πατέρας Θεός δια του Ευαγγελίου Του. Πάρε μια Καινή Διαθήκη στα χέρια σου και ζήτησέ Του να σου αποκαλυφθεί και να γίνει Σωτήρας σου.
Πνευματικές Εκδόσεις
Ημερομηνία Ανάρτησης: 10/4/2010

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Η αντιλογία της Ανάστασης

Ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν . εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν. Α΄ Κορινθίους α΄ 23, 24



Όταν ο Απόστολος Παύλος ήρθε στην Αθήνα, βρήκε την πόλη γεμάτη είδωλα, ναούς, γιορτές και πανηγύρια, με θέμα τις ποικίλες θεότητές τους. Διάχυτη θεοσέβεια, μα ουσία μηδέν. Η ζωή των Αθηναίων, γεμάτη πάθη... νομιμοποιημένα. Ανάμεσα στα «σεβάσματά» τους ξεχωρίζει το αφιερωμένο «στον άγνωστο Θεό». Και τους μιλάει για τον ζωντανό Θεό του ουρανού και της Γης, τον ένα και μοναδικό Δημιουργό, που δεν έχει ανάγκη να μορφοποιηθεί με χρυσό ή ασήμι. Αυτός ο Θεός έστειλε το Γιο Του το Μονογενή να πεθάνει, και Τον ανέστησε από τους νεκρούς. Σ’ αυτό το σημείο οι Αθηναίοι αντιστέκονται. Τους αρέσουν οι φιλοσοφικές συζητήσεις, τα νέα ρεύματα. Όχι όμως και ανάσταση νεκρών! «Θα σε ξανακούσουμε γι’ αυτό μια άλλη φορά» ανέβαλαν αόριστα, και ποτέ δεν τους ξαναδόθηκε αυτή η ευκαιρία. Κάποιοι όμως Αθηναίοι, λίγοι αυτοί, το πίστεψαν, το αγκάλιασαν, γνώρισαν την Αλήθεια.

Πάντοτε η Ανάσταση του Χριστού υπήρξε σημείο αιχμής για τους δύσπιστους. Όμως είναι η δόξα της πίστης στο Χριστό, που χωρίς αυτήν γίνεται μάταιη (Α΄ Κορινθίους ιε΄ 17). Η Ανάσταση του Χριστού έφερε την ανάσταση στη ζωή μας, αφού πρώτα ταυτιστήκαμε διά της πίστεως με το θάνατό Του, πεθάναμε για τα παλιά, τα απορρίψαμε με σιχασιά και τα αρνηθήκαμε. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστικό. Δεν μπορείς να δεχτείς την Ανάσταση, αν πρώτα δεν δεχτείς και καταδικάσεις τη δική σου αμαρτία!

Κύριέ μου, θέλω να ζήσω την καινούρια, αναστημένη ζωή τη δική Σου! Δώσε μου τη δύναμη να στείλω στο Σταυρό όλη την παλιά μου ζωή, για θάνατο!

Πνευματικές Εκδόσεις

Ημερομηνία Ανάρτησης : 8/4/2010

Το θαύμα της αλλαγής

Και πώς επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, διά να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν.
Α΄ Θεσσαλονικείς α΄ 9

«Αν και συνεχώς έπαιρνα μαριχουάνα, οι γονείς μου δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα σχετικά. Σιγά σιγά άρχισα να μη ζητώ επικοινωνία με ανθρώπους. Έγινα πολύ καχύποπτος και η καρδιά μου γέμιζε με μίσος. Άρχισα να σκέφτομαι ν’ αρνηθώ τη ζωή μου, να αυτοκτονήσω. Κατέφυγα σ’ ένα πάρκο και καθισμένος στη χλόη τραγουδούσα λυπητερά τραγούδια προσπαθώντας να ελαφρώσω την καρδιά μου. Από τα δηλητήρια που έπαιρνα, είχα μια όψη αρρωστιάρικη.
Μια μέρα συνάντησα στο πάρκο μια ομάδα νέων, που με κιθάρες έψαλλαν στον Χριστό. Αποτελούσαν ένα γκρουπ, που είχε αποσπασθεί από μια ορχήστρα ροκ και, αφού πίστεψαν στον Χριστό, έψαλλαν γι’ Αυτόν και στους ύμνους τους διηγούντο τι ο Θεός είχε κάνει στη ζωή τους. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου, που μου μιλούσε για τον Χριστό, μα εγώ δεν έδινα καμιά σημασία. Δεν πίστευα στην ύπαρξη του Θεού. Ήτανε δεκαπέντε νέοι της ηλικίας μου. Ήταν γεμάτοι από αγάπη για μένα και μου χαμογελούσαν. Προσευχήθηκαν. Ένιωσα μια τόσο μεγάλη χαρά και ειρήνη στην ψυχή μου. Μια μέρα ένας από την παρέα με συνάντησε και μου μίλησε για την ανάγκη της σοβαρής, τέλειας παράδοσής μου στον Χριστό. Πίστεψα στον Χριστό και αναγεννήθηκα. Γύρισα στο διαμέρισμά μου, μιλώντας μονάχα για τον Χριστό σε όλους τους ανθρώπους. Τόση ήταν η χαρά μου. Κάλεσα όλους τους φίλους μου να μάθουν για τον Χριστό».
Μόνο ο Χριστός αλλάζει ριζικά τον άνθρωπο και μέσα και έξω. Μόνο ο Χριστός χαρίζει πληρότητα και επάρκεια και δεν έχεις πια ανάγκη ούτε τα ναρκωτικά ούτε τα στοιχεία του κόσμου.

Πνευματικές Εκδόσεις

Ημερομηνία Ανάρτησης: 8/4/2010

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Ο σπουδαιότερος φίλος: ο Θεός
Οι καλύτεροι σύντροφοι: οι γονείς
Το καλύτερο σπίτι: ο οίκος του Θεού
Η μεγαλύτερη ευδαιμονία: η καλή συνείδηση

Ημερομηνία Ανάρτησης: 7/4/2010
"Θα σου δώσω ένα πορτολί αν μου πεις που είναι ο Θεός", είπε κάποιος άθεος εμπαιχτικά σ' ένα κοριτσάκι.
Εγώ θα σου δώσω μια πορτοκαλιά, αν μου πεισ εσύ που δεν είναι ο Θεός", απάντησε το κοριτσάκι.

Ημερομηνία Ανάρτησης: 7/4/2010
Η νύχτα είναι πολύ σκοτεινή μέσα στο δάσος, αλλά κάποιο υπερκόσμιο φως λάμπει στο πρόσωπο του Ιησού...

Νικητής πια αυτός, αφήνει στον κήπο της Γεσθημανής εύρημα δικό μας το όπλο της νίκης Του. Την Προσευχή.

Γιατί μπορεί να μη συμμεριστούμε κανένα απ' τα άλλα παθήματα του Χριστού. Την αγωνία όμως θα την δοκιμάσουμε. Θα περάσουμε οπωσδήποτε και μια και περισσότερες φορές από τον κήπο της Γεσθημανής μας και θα αισθανθούμε να μας πλακώνει βαρειά τα στήθη η αγωνία.

Μα μέσα στον Κήπο της αγωνίας Του, άφηκε ο Χριστός για τη δική μας το όπλο της σωτηρίας μας. Την Προσευχή.

Από το βιβλίο ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ
του Κωνσταντίνου Κούρκουλα

Ημερομηνία Ανάρτησης : 7/4/2010

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Φίλοι...

Το να συναντιόνται φίλοι είναι ωραίο.
Το να μένουν μαζί είναι χαρά.
Το να εργάζονται μαζί είναι ευτυχία.

Για να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί μια καλή φιλία πρέπει να υπάρξει:
  1. Αμοιβαία ειλικρίνεια και ευθύτητα
  2. Αμοιβαία εχεμύθεια
  3. Αμοιβαία πιστότητα
  4. Αμοιβαία προσφορά
  5. Αμοιβαία καλή ηθική γραμμή

Το κυριότερο όμως είναι νά κάνετε φίλους οι οποίοι βρίσκονται στο δρόμο του Θεού...χτίζοντας έτσι ευλογημένες και χριστιανικές σχέσεις. Να στηρίζετε ο ένας τον άλλο με τις προσευχές σας!!!

Στους χριστιανούς υπάρχει κάτι που τους συνδέει στενά - η κοινή πίστη τους και η κοινή πνευματική πορεία τους που είναι κάτι πολύ ανώτερο από κάθε άλλο στη ζωή. Γι' αυτό και η μόρφωση, ο αθλητισμός, τα επαγγελματικά τους ενδιαφέροντα, η κοινωνική ή εθνική τους προέλευση και καταγωγή, όπως και όλα τα άλλα επίγεια ενδιαφέροντά τους, δε παίζουν βασικό ρόλο στις φιλίες τους, αλλά παίρνουν δευτερεύουσα θέση.
Για τους χριστιανούς, η βάση της φιλίας τους είναι η κοινή πίστη και ο κοινός προορισμός τους. Η κοινή πορεία και ο κοινός αγώνας τους για τη διάδοση της αλήθειας του Θεού, που μπορεί να ικανοποιήσει και να φωτίσει κάθε άνθρωπο που γεννιέται επάνω στη γη.

Ημερομηνία Ανάρτησης: 6/4/2010

Οι λέξεις της ευτυχίας...

Οι τέσσερις μαγικές λέξεις της ευτυχίας είναι: Όταν - Όπου - Όπως - Όσο

Αυτές οι τέσσερις μικρές λεξούλες αποτελούν όταν συνδεθούν με τον Ουρανό τα τέσσερα μυστικά της ευτυχισμένης ζωής.

Κύριε χρησιμοποίησε με:

  • ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ
  • ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ
  • ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ
  • ΟΣΟ ΘΕΛΕΙΣ

Ημερομηνία Ανάρτησης: 6/4/2010

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Το πρωί προτού να συναντήσεις τους ανθρώπους συνάντησε πρώτα με την προσευχή το Θεό. Το βράδυ όταν αποχαιρετήσεις τους ανθρώπους φρόντισε να αποχαιρετήσεις και το Θεό, που σε προστάτευσε από τους ανθρώπους.
Κοιτάξε εκείνο το καράβι. Από μακριά δεν διακρίνεις τον καπετάνιο του. Μπορείς, ωστόσο, ν'αρνηθείς την ύπαρξη τού;...Πάρε έπειτα ένα ρόδι και πες μου: Τα σπειριά που είναι μέσα, μπορούν να βλέπουν το ρόδι; Ρόδι είναι όλη η κτίσις, που την κρατά ο Ύψιστος στα χέρια του...

Αλλά τότε, πως μπορεί ο άνθρωπος να βλέπει το Θεό; Μονάχα με τον εξής τρόπο: Βλέποντας τα έργα του Θεού. Από την ομορφιά και τη σοφία, που υπάρχουν μέσα στην κτίση, θα διακρίνεις τον μεγαλόπρεπο βηματισμό Του μέσα σ'αυτή.

Θεόλιλος Αντιοχείας: Προς Αυτόλυκο

Ημερομηνία Ανάρτησης : 5/3/2010

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ




Η ΑΓΑΠΗ


Αυτή η τελετή της Αγάπης θα έπρεπε να γίνεται κάθε μέρα και ώρα μέσα στην καρδιά μας. Είναι θεία τελετή, γιατί αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός. Η αγάπη δεν είναι κάποιο διακοσμητικό στοιχείο, αλλά θέμα ζωής και θανάτου. Με την αγάπη υπάρχει ζωή. Χωρίς αγάπη κυριαρχεί ο θάνατος.

Σήμερα περνάμε κρίση αγάπης. Κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός και ο ατομισμός. Η οικογένεια σείεται συθέμελα. Η φιλία σπανίζει. Η κοινωνία είναι ακοινώνητη. Ο καθένας φροντίζει μόνο για τον εαυτό του. Η πολιτεία και η κοινωνία δεν μας χειραγωγούν προς αιώνια αγάπη. Όλοι διψάμε για αγάπη, αλλά δύσκολα τη βρίσκουμε. Είναι πιο απαραίτητη και από το ψωμί μας. Είναι η ζωή μας. Η αγάπη εκφράζεται όχι μόνο με συναισθήματα και υποκατάστατα, αλλά με την αληθινή της μορφή, που είναι η θυσία. Χωρίς θυσία δεν υπάρχει αληθινή αγάπη. Αν ο Χριστός δεν θυσιάζονταν η διδασκαλία Του περί αγάπης θα είχε την ίδια τύχη με τόσες άλλες που έπεσαν στο κενό. Λόγια χωρίς έργα είναι σώμα χωρίς ψυχή.

Θέλουμε να κατακτήσουμε το διπλανό μας, τον σύντροφο μας, το γείτονα, το φίλο, τον εχθρό μας; Τότε ας τον αγαπήσουμε σαν τον εαυτό μας. Έμπρακτα και ουσιαστικά.

Πολλοί φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι είπαν, ότι η χριστιανική αγάπη είναι αδυναμία. Θέλησαν να κάνουν τον άνθρωπο υπεράνθρωπο, και πέτυχαν το αντίθετο. Τον έκαναν απάνθρωπο και υπάνθρωπο. Έτσι είναι. Ο άνθρωπος χωρίς αγάπη γίνεται απάνθρωπος. Με την αγάπη γίνεται θεάνθρωπος.

Τι προτιμάμε από τα δύο , τον απάνθρωπο ή τον θεάνθρωπο;

Πρωτοπρσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας"

Επανάρτηση από : http://agiabarbarapatras.blogspot.com/



Ημερομηνία Ανάρτησης: 3/4/2010

Διάλογος Άδου και Σατανά περί του Κυρίου

Με χαρά ήλθε ο σατάν ο κληρονόμος του σκότους και λέγει του Άδη. Λαίμαργε και αχόρταγε άκουσον τι θα σου πώ. Εκ του γένους των Ιουδαίων κάποιος που ονομάζεται Ιησούς, ονομάζει τον εαυτόν του Υιόν του Θεού. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν από δική μας ενέργειαν εσταύρωσαν αυτόν οι Ιουδαίοι ώς ατοιμασμένον, και ενταφιάσαμε αυτόν. Εγώ είδα ότι άνθρωπος είναι, και άκουσα αυτόν να λέγει ότι περίλυπος είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου. Έκανε και πολλά άλλα και έτρωγε μαζί με τους ανθρώπους και όσους ανθρώπους εγώ τους έδενα και τους έκανα τυφλούς, κουλούς λεπρούς, και αυτός μόνον δια του λόγου μόνο τους ιάτρευε, και όσους ετοίμαζα για ταφή και αυτούς μόνον διά λόγου τους ανάστηνε.

Λέγει ο Άδης. Αφού διά του λόγου μόνον έκανε όλα αυτά, εσύ κοίταξες να του αντισταθείς; Ουδείς μπορεί να του αντισταθεί, και επειδή όπως λέγεις τον άκουσες να λέει ότι ήταν φοβούμενος τον θάνατον, σε ξεγελούσε και σε κορόϊδεβε, για να σε αρπάξει με το χέρι του το δυνατό. Και αλοίμονο εις τον αιώνα τον άπαντα. Λέγει ο σατάν αχόρταγε Άδη, αυτόν εφοβήθης, του κοινού εχθρού μας; Εγώ αυτόν δεν εφοβήθει, και έσπρωξα τους Ιουδαίους και εσταύρωσαν αυτόν, και επότησαν χολή και όξος. Και στον ετοίμασα και σου τον έστειλα για να τον κρατήσεις γερά κάτω στον άδην.

Απεκρίθει ο Άδης. Κληρονόμε του σκότους, υιέ της απωλείας, διάβολε είπες ότι πολλούς ετοίμασες για να ταφούν και αυτός με έναν λόγο τους ανέστησε. Πώς αυτός και με ποία δύναμη θα τον κρατούσαμε δεμένον; Εγώ προ λήγον καιρού κατάπια έναν νέον ονομαζόμενον Λάζαρον. Και μετά λίγο μόνον διά του λόγου απέσπασε από τα βάθη του Άδη και γίνεται πάλι ζωντανός. Για να τον φέρεις εδώ κάτω κινδυνεύουμε να χάσουμε κι άλλους, όσους από αιώνες κατάπια . νιώθω πόνο στην κοιλιά μου, και δεν είναι σημείον καλό αυτό. Ο προαναρπαστής Λάζαρος από μπροστά μου έφυγε όχι ως νεκρός, αλλά σαν αετός. Η γή τον εξέρασε. Και σου έλεγα μην τον φέρεις αυτόν κάτω εδώ γιατί δεν μας μένει κανείς από τους νεκρούς.

Καθώς αυτά συζητούσαν ο σατάν και ο Άδης φωνή μεγάλη ήρθε σαν βροντή και έλεγε: Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών , και επάρθητε πύλαι αιώνιοι, και εισελέυσεται ο βασιλιάς της δόξης (Λέγεται κατά την Ανάσταση) όταν άκουσαν αυτήν την φωνή λέγει ο σατάν του Άδη Τρέξε να φύγουμε είναι πολύ δυνατός και δεν μπορεί κανείς να του αντισταθεί. Έτρεξε έξω ο σατάν και λέγει ο Άδης στα δαιμόνια. Ασφαλίσατε καλά τας πύλας και βάλλεται της χάλκινες αμπάρες και σιδεριές. Πάρετε και τα κλειδιά μου και να είσαστε όρθιοι έτοιμοι, γιατί εάν αυτός έρθει κάτω εδώ, θα μας αρπάξει.

Όταν άκουσαν αυτά οι προπάτορες άρχισαν όλοι να βρίζουν αυτόν λέγοντας –παμφάγε και αχόρταγε άνοιξε να έρθει ο βασιλιάς της δόξης.

Λέγει ο Δαυίδ ο Προφήτης δεν είδες τυφλέ ότι όταν ζούσα ακόμη στον κόσμο, προφήτεψα το Άρατε πύλας οι άρχοντες υμών; Και ο Ησαΐας λέγει, ότι αυτό το προείδα, εκ Αγίου Πνευματος, έγραψα . Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθησονται οι εν τοις μνημείοις, και ευφραθησονται οι εν τη γη. Και που σου, θάνατε το κεντρί σου; Που σού Άδη το νίκος; Ήλθεν και πάλιν φωνή. Άρατε πύλας ...

Ακούσας ο Άδης για δεύτερη φορά την φωνήν, λέγει σαν να μην ήξερε...Τις εστίν ούτος ο βασιλιάς της δόξης; Και λέγουν οι Άγγελοι του Δεσπότου-Κύριος κραταιός και δυνατός Κύριος δυνατός εν πολέμω. Και καθώς έλεγαν αυτά οι Άγγελοι συνετρίβησαν οι αμπάρες, και οι δεμένοι νεκροί ελύθησαν, και εισήλθε ο βασιλιάς της δόξης σαν άνθρωπος και όλος ο σκοτεινός Άδης εφωτίσθει. Και αμέσως φώναξε δυνατά ο Άδης. Αλοίμονον νικηθήκαμεν αλλά ποιός είναι αυτός που έχει τέτοιαν δύναμιν και εξουσία; Και ποιός είναι χωρίς αμαρτία που ήλθε εδώ; Που τόσος μικρός φαινόταν, και τώρα τόσο δυνατός; Ο ταπεινός και υψηλός, ο δούλος και ο δεσπότης; Ο στρατιώτης και βασιλεύς, ο έχων εξουσία στούς ζώντας και νεκρούς; Έν τω Σταυρώ προσηλωθείς και εν τάφω ετέθης, και σε λίγο έγινες ελεύθερος και ενίκησες όλην την δύναμη μας; Άρα συ εί ο Ιησούς, περί ου έλεγεν ο αρχισατράπης σατάν ότι διά σταυρού και θανάτου μέλει να κληρονομήσεις όλον τον κόσμον; Τότε ο βασιλεύς της δόξης άρπαξε από τα μαλλιά τον αρχισατράπη σατάν και τον παράδωσε στους αγγέλους του, είπε. Δέστε τον με σιδερένιες αλυσίδες χέρια και πόδια, και το στόμα του. Και τον παράδωσαν στον Άδη να τον κρατήσει ασφαλώς μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Και ο Άδης παρέλαβε τον σατάν και του έλεγε. Βελζεβούλ, κληρονομία της φωτιάς και της κολάσεως, εχθρέ των Αγίων, για πια ανάγκη εσταύρωσες τον βασιλιά της δόξης, και τον έφερες εδώ και μας έγδυσε; Γύρισε και δες, κανείς νεκρός δεν έμεινε, και όσους εκέρδησες διά τού ξύλου της γνώσεως, δια του ξύλου του Σταυρού τους έχασες όλους, και όλη σου η χαρά, εγύρησε σε λύπην. Και τον Βασιλέα της δόξης θέλοντας να θανατώσεις τον εαυτόν σου θανάτωσες. ¨Ω αρχιδιάβολε, του θανάτου αρχή, η ρίζα της αμαρτίας, το τέλος παντός κακού, τι κακόν ευρίκες εις τον Ιησού, και γύρευες την απώλειαν αυτού. Πως ετόλμησες αυτό το κακό να κάνεις; Πως αυτόν τον άνθρωπον εθανάτωσες και όσους από αιώνες είχες φέρει εδώ κάτω όλους τους έχασες; Καθώς έλεγε αυτά ο Άδης του σατάν, άπλωσε ο βασιλεύς της δόξης την δεξιάν αυτού, και έγειρε τον προπάτορα Αδάμ και γύρισε και προς τους λοιπούς είπε ελάτε όλοι μαζί μου. Και ο Αδάμ χαρούμενος έλεγε. Ευχαριστώ τη μεγαλοσύνη σου Κύριε. Το ίδιο και οι προφήτες και οι Άγιοι έλεγαν. Ευχαριστώντας τον Χριστό και Σωτήρα του κόσμου και ευλόγησεν ο Σωτήρ τον Αδάμ στο μέτωπο με το σημείο του Σταυρού, και όλους τους πατριάρχας και Προφήτας και Μάρτυρας. Και τους ελευθέρωνε, και αυτοί όλοι έψαλλον. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, Αλληλούϊα, αυτώ η δόξα των αγίων πάντων. Κρατώντας τον προπάτορα Αδάμ έφτασαν εις τον Παράδεισον εις τον Αρχάγγελον Μιχαήλ.

Στην θύρα του Παραδείσου συνάντησαν δύο πρεσβύτερους ανθρώπους, και ρώτησαν. Ποιοι είναι αυτοίο; εμείς δεν τους είδαμε εκεί κάτω στον Άδη: και είπε ο ένας εξ αυτών. Εγώ είμαι ο Ενώχ που ευαρέστησα τώ Θεώ και με τοποθέτησαν εδώ, και αυτός είναι ο Ηλίας ο Θεσβίτης, και μέλλομεν να ζήσουμε μέχρι της συντελείας του αιώνος. Τότε θα σταλούμε από τον Θεόν να αντισταθούμε του αντιχρίστου, και θα θανατωθούμε και μετά τρείς ημέρας θα αναστηθούμε και θα αρπαχθούμε μέσα σε νεφέλες και θα συναντήσουμε τον Κύριον. Καθώς λεγόντουσαν αυτά ήρθε άλλος ταπεινός άνθρωπος και κρατούσε στον ώμο του Σταυρόν και ρώτησαν οι Άγιοι. Εσύ ποιός είσαι, και έχεις την όψιν του λιστού, και κρατάς στον ώμο σου Σταυρόν; Και απεκρίθει λέγων. Όπως είπατε ληστής ήμουν και κλέπτης, γιαυτό οι Ιουδαίοι με σταύρωσαν δίπλα από τον Ιησού Χριστό. Και βλέποντας τα γενόμενα επίστεψα. Και παρακάλεσα τον Κύριον να με θυμηθεί στην Βασιλεία του. Και αμέσως μου είπε από σήμερον μετά εμού θα είσαι στον Παράδεισον. Και με απέστειλε προς την Πυλη της Εδέμ και καθώς είδε η φλογίνη ρομφαία το σημείον του Σταυρού, μου άνοιξαν αμέσως.

Και εβόησαν οι Άγιοι πάντες. Μέγας ο Κύριος και θαυμαστά τα έργα σου!
Επανάρτηση από : http://www.pantokrator.info/gr/
Ημερομηνία Ανάρτησης: 3/4/2010

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ





« Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη, οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσαρά τινα ἑορτάζειν, τὸν ἱερὸν Νιπτήρα, τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυὰ Προσευχήν, καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν».



Το βράδυ της ημέρας αυτής, που ήταν η προ των αζύμων ημέρα, δηλαδή παραμονή του Εβραϊκού Πάσχα, ο Ιησούς δείπνησε στην πόλη με τους δώδεκα Μαθητές του. Ευλόγησε το ψωμί και το κρασί και μ’ αυτό τον τρόπο παρέδωσε το Mυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η οποία θα τελείται στο διηνεκές ως η αέναη παρουσία Του στην Εκκλησία.
Αφού κάθισαν στο τραπέζι του δείπνου, ο Κύριος θέλησε κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του προδότη μαθητή. Δεν ήταν δυνατόν να καθίσει ο άνομος εκείνος μαζί τους στην παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πολλώ δε μάλλον να κοινωνήσει σε αυτό.
Λέγει λοιπόν «Εις εξ’ υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ’ εμού» (Μάρκ.14:18, Ιωάν.13:22). Τα λόγια αυτά έφεραν αναστάτωση στους μαθητές. Δεν περίμεναν να ακούσουν τέτοια φοβερή αγγελία και άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός. Ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης πέφτοντας στον τράχηλο του Διδασκάλου ρώτησε εξ’ ονόματος όλων: «Κύριε τις εστιν»; και ο Κύριος απάντησε: «Εκείνος εστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω» (Ιωάν.13:26). Και βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Αυτός το έφαγε και μετά από αυτό «εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν.13:27).
Ο Ιησούς του είπε: «ό ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν.13:27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά, απομακρυνθείς για πάντα από τη χορεία των μαθητών και από την κοινωνία του Θείου Διδασκάλου. «Ην δε νύξ» προσθέτει ο Ιωάννης. «Νυξ πραγματική, τονίζει σύγχρονος συγγραφέας, αλλά και νυξ πνευματική εν τη ψυχή του Ιούδα, εν η το φως του θείου Πνεύματος δια παντός εσβέσθη».
Μετά από αυτό ο Κύριος προέβη στη σύσταση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωκε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου», το αληθινό το πραγματικό, «το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκ.22:19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο και αφού ανέπεμψε ευχαριστήριο δέηση στο Θεό Πατέρα έδωκε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ εστι το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ.26:28, Μάρκ.14:24).


Αφού κοινώνησαν όλοι και έφαγαν, ο Κύριος μίλησε και απεύθυνε την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία Του στους Mαθητές Του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διασώζει στο Ευαγγέλιό Του ολόκληρη αυτή την εκτενή ομιλία στα κεφάλαια 13-16. Ο τρόπος της ομιλίας προδίδει στον Κύριο δραματική έκφραση. Ως άνθρωπος μπροστά στο μαρτύριο, το οποίο γνωρίζει ως Θεός αγωνιά και λυπάται. Αρχίζει με το «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ» (Ιωάν.13:31). Τα παθήματα που θα ακολουθήσουν και η ταπείνωση θα είναι η δόξα του Υιού και συνάμα αυτή θα είναι η δόξα του Πατέρα. Οι αλήθειες και οι ηθικές ιδέες της ομιλίας την καθιστούν πραγματικά μοναδική. Η τρυφερότητα προς τους μαθητές Του είναι έκδηλη, τους αποκαλεί «τεκνία». Κύριο χαρακτηριστικό της ομιλίας είναι η προτροπή για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ’ επέκταση όλων των ανθρώπων. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν.13:3) και «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν.14:27).
Στη συνέχεια ένιψε τα πόδια των Μαθητών του και το γεγονός αυτό της νίψεως των ποδιών των Μαθητών από τον Κύριο λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα «Νιπτήρ». Ο Νιπτήρ μας διδάσκει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την αγάπη μας προς τους άλλους ανθρώπους με ταπεινοφροσύνη. Η Εκκλησία, θέλοντας να μας δείξει τη σημασία του γεγονότος αυτού, όρισε την ανάμνησή του την ημέρα αυτή.
Τότε, ο Κύριος αποσύρεται στο όρος των Ελαιών, όπου μόνος του προσεύχεται γονατιστός και ο ιδρώτας του σαν κόμβοι πηκτού αίματος, πέφτουν στη γη. Προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα για την ενότητα των μαθητών Του. Δεν εύχεται να τους άρει από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό και τα έργα του. Είναι η περίφημη αρχιερατική προσευχή του Κυρίου.
Μόλις τελειώνει την προσευχή, φτάνει ο Ιούδας με τους στρατιώτες και πολύ όχλο. Αφού φίλησε τον Κύριο στο πρόσωπο, τον παραδίδει. Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και οδηγείται δεμένος στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι Μαθητές σκορπίζονται και ο θερμόαιμος Πέτρος, που τον είχε ακολουθήσει μέχρι την αρχιερατική αυλή, τον αρνείται και αυτός λίγο πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις φορές.
Ο Κύριος οδηγείται μπροστά στο παράνομο συνέδριο και εξετάζεται για τους Μαθητές του και τη διδασκαλία του. Εξορκίζεται στον Θεό να πει αν ο ίδιος είναι πράγματι ο Χριστός και λέγοντας την αλήθεια, κρίνεται ένοχος θανάτου, επειδή δήθεν βλαστήμησε. Στη συνέχεια τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χαστουκίζουν και τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο όλη τη νύχτα μέχρι το πρωί.
Επανάρτηση από Χριστιανική Φοιτητική Ένωση : http://www.xfe.gr
Ημερομηνία Ανάρτησης : 1/4/2010