Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Μάρτιο

1. Φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας
Ευχαριστούμε όλους όσοι καθημερινά συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας και υπενθυμίζουμε στην αγάπη σας ότι εισφορές μπορούν να γίνονταικαι στον πιο κάτω λογαριασμό:
Αρ. Λογαριασμού: 357034157613, ΙΒΑΝ: CY38 0020 0195 0000 3570 3415 7613 SWIFT/BIC: BCYPCY2N - ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ Αριθμός τηλεφώνου για υπηρεσία QuickPay: 99999122
Όλες οι εισφορές διατίθενται για την αγορά και διάθεση τροφίμων, φαρμάκων, ρουχισμού και ειδών καθαριότητας για άπορες οικογένειες καθώς και για την στήριξη αρρώστων αδελφών μας.

2. Θεμέλιος λίθος στο κοιμητήριο Αγίας Νάπας
Όσοι επιθυμούν να γίνουν κτήτορες της εκκλησίας και να γραφτούν τα ονόματα τους και των δικών τους για την ακολουθία της κτητορικής πράξης μπορούν να αποταθούν στον κ.Μάριο Πέροικο (τηλ. 23721465, 99637877).

3. Κατά το μήνα Μάρτιο ο Εσπερινός και το Μέγα Απόδειπνο αρχίζουν στις 5:00μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45π.μ.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Β΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ. στ΄31-36, Β΄Κορ. στ΄16-ζ΄1)


Στα ανεβάσματα της αγάπης

«Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι
και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως»

Το νέο ήθος του εν Χριστώ καινού ανθρώπου αποκαλύπτεται με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Την αγάπη που μας προσφέρει ο Χριστός καλούμαστε να την αντιπροσφέρουμε στους συνανθρώπους μας. Μόνο έτσι μπορεί να μετουσιώνεται σε πράξη η εκκλησιαστική εμπειρία και να επιβεβαιώνεται αυθεντικά η Ορθόδοξη πίστη μας. Άλλωστε, όταν θέλουμε να λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό, αυτό μόνο στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας μπορεί να επιβεβαιώνεται. Μόνο έτσι δημιουργούνται πραγματικές προϋποθέσεις για να τον αποκαλούμε και αδελφό μας στην προοπτική μιας αληθινής κοινωνίας αγάπης. Για να μας βοηθήσει λοιπόν η Εκκλησία να προσεγγίσουμε τη μεγάλη αυτή αλήθεια και εμπειρία ζωής, μάς προσκαλεί να γίνουμε δέκτες των αιωνίων μηνυμάτων της συγκεκριμένης περικοπής. Πληροφοριακά να αναφέρουμε ότι είναι απόσπασμα από την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου.

Σε βάθος απύθμενο
Είναι τόσο κρυστάλλινος και ξεκάθαρος ο λόγος του Κυρίου που δεν επιδέχεται καμιάς παρερμηνείας: «Όπως θέλετε να σας φέρονται οι άνθρωποι έτσι να συμπεριφέρεστε και εσείς σ’ αυτούς». Στην απόδοση των ίσων εμφιλοχωρεί η αρχή της θείας δικαιοσύνης. Και αυτό ισχύει βέβαια για την προσφορά της αγάπης και όχι σίγουρα γι’ ανταπόδοση της κακίας. Διότι η δικαιοσύνη του Θεού ταυτίζεται μόνο με τη σταυρική αγάπη και θυσία του για να σώσει το πλάσμα του. Ας μην ψάχνουμε το Θεό ως τιμωρό και εκδικητή που απαιτεί θυσίες από τον άνθρωπο, αλλά ως αγάπη που θυσιάζεται για να τον ανεβάσει στις κορυφογραμμές της αιωνιότητας. Αρκεί να ανταποκριθεί θετικά στη δική του προσφερόμενη αγάπη στην ξεκάθαρη προοπτική: όποιος θέλει να τον αγαπούν θα πρέπει και ο ίδιος να αγαπά.

Ο λόγος βέβαια του Χριστού εκτείνεται στις απεριόριστες διαστάσεις μιας σταυρόσχημης προοπτικής, όπου η αγάπη δεν έχει όρια γιατί δεν μπορεί να κλείνεται σε περιθώρια. Σε διαστάσεις που συνιστούν υπέρβαση της ανθρώπινης δικαιοσύνης, αφού πολλές φορές αυτή συλλαμβάνεται να εφαρμόζεται μέσα από τη δίνη παθών και αδυναμιών. Το να αγαπάμε βέβαια αυτό που μας αγαπά, είναι κάτι που κινείται στα όρια της φυσικής ζωής. Το να αγαπάμε όμως αυτόν που μας εχθρεύεται και μας καταδιώκει, ξεφεύγει από τα φυσικά όρια και είναι μια ευλογημένη στάση που μας εισάγει στο χώρο της θείας ζωής, με όλη την ακτινοβολία που αυτή συνεπάγεται.

Σπάει τα ανθρώπινα δεσμά
Η αγάπη μέσα στην Εκκλησία υπερβαίνει την οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη. Η τελευταία βλέπουμε δυστυχώς να συνδέεται με τη νέα τάξη πραγμάτων του κόσμου, η οποία εμπλέκει τον άνθρωπο από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Τον εγκαταλείπει ασπλάχνως στη δίνη κρίσεων και μηχανισμών που συνθλίβουν το πρόσωπο εν ονόματι του φτιασιδώματος οικονομικών συστημάτων και δεικτών. Είναι άγνωστη σήμερα η αγάπη που ξέρει να μοιράζεται την ενοχή και ακόμα πιο πέρα να την αναλαμβάνει και να την φορτώνεται θυσιαστικά. Το νόημα του Σταυρού από τον οποίο ξεπήγασε ζωηφόρα η αγάπη, είναι τόσο άγνωστο και καθόλου οικείο για το σημερινό άνθρωπο.

Ο Χριστός όμως μάς προσκαλεί σε μια καινούργια ζωή, τους ορίζοντες της οποίας ανοίγει ο δικός του Σταυρός. Από αυτόν η αγάπη ως θυσία ξεπερνά κάθε όριο και καταδεικνύει τους ορίζοντες της αληθινής δικαιοσύνης. Μια τέτοια δικαιοσύνη υπαγορεύει την προσφορά της αγάπης αδιακρίτως σε φίλους και εχθρούς, φτωχούς και πλουσίους, ομοεθνείς και αλλοεθνείς.

Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή ευαγγελική περικοπή επιφέρει ανατροπές σε καθιερωμένα συστήματα των ανθρώπων, σπάζοντας στεγανά και αναδεικνύοντας την αγάπη χωρίς όρια και περιθώρια ως την υπέρτατη αξία που εκβάλλει στην αιώνια ζωή. Στην Εκκλησία δεν επιδιώκεται η συντήρηση ενός νεκρού πτώματος, αλλά η ανάσταση του ανθρώπου. Δεν περιορίζεται σε μερικές συνταγές τυπολατρίας και καθωσπρεπισμού, αλλά στη δυνατότητα του ανθρώπου να αγαπά ακόμα και τους εχθρούς του, μέσα από την προτροπή του Κυρίου: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε…».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Παρηγοριά και χαρά στην προσευχή


«Όταν στην προσευχή δεν νοιώθουμε παρηγοριά και χαρά,
όπως το μικρό παιδί που πηγαίνει στην αγκαλιά της μάνας του,
τότε ή κάποιον έχουμε πληγώσει με την συμπεριφορά μας
και την σκληρότητα ή υπάρχει υπερηφάνεια».

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Όσιος Νεόφυτος ο έγκλειστος που ασκήτευσε στην Κύπρο


Βιογραφία
Ο Όσιος Νεόφυτος έζησε τον 12ο αιώνα μ.Χ. Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λεύκαρα της Κύπρου το 1134 μ.Χ. και σε νεαρά ηλικία, παρά τη θέληση των γονέων του, Αθανασίου και Ευδοξίας, ακολούθησε το μοναχικό βίο, φλεγόμενος από θείο ζήλο. Κατέφυγε κατ' αρχάς στη μονή του Αγίου Χρυσοστόμου, στο όρος Κουτσοβέντη, όπου ζήτησε να μείνει και να ασκητέψει. Μετά από πέντε χρόνια στο διακόνημα της καλλιέργειας αμπελώνων της μονής, στη θέση «Γούπαις», με την ευλογία του Ηγουμένου, επισκέπτεται για προσκύνημα τους Αγίους Τόπους. Εκεί παρέμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα και όταν επέστρεψε πάλι στην Κύπρο μόνασε στην μονή του Χρυσοστόμου (1152 - 1158 μ.Χ.). Ζήτησε από τον Ηγούμενο της μονής να γίνει ερημίτης, χωρίς όμως επιτυχία. Η άρνηση του Ηγουμένου οδηγεί τον Όσιο να εγκαταλείψει τη μονή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, για να πάει στο όρος Λάτρος της Μικράς Ασίας, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο. Γι αυτό τον σκοπό πήγε στην Πάφο με την ελπίδα να βρει πλοίο να τον μεταφέρει εκεί. Στο ναύσταθμό όμως της Πάφου συνελήφθη ως φυγάς και φυλακίσθηκε. Όταν, με την μεσιτεία ευσεβών ανθρώπων, αποφυλακίζεται την επομένη ημέρα, αναζητά ερημητήριο στα ενδότερα της Μεγαλονήσου.

Τον Σεπτέμβριο του 1159 μ.Χ., επέλεξε να λαξεύσει την εγκλείστρα του στη Πάφο, γνωρίζοντας ότι «οὐδὲν πλέον τούτου καθέξει, κὰν καὶ τοῦ ὅλου κόσμου φθάση κρατῆσαι». Ο Όσιος παρέμεινε κλεισμένος μέσα στην εγκλείστρα του επί σαράντα χρόνια. Εκεί μορφώθηκε κατά τη θεία και ανθρώπινη σοφία και εμυήθηκε στα μυστικά της πνευματικής ασκήσεως. Αυτήν την εμπειρία την διεφύλαξε με πολλή προσοχή σε όλη του τη ζωή και με τη Χάρη του Θεού την αύξησε και την εφάρμοσε απόλυτα. Η φήμη του διαδόθηκε ευρύτατα και πλήθος Χριστιανών συνέρρεε, για να λάβει την ευχή και την ευλογία του.

Για να αποφύγει τον κόσμο ελάξευσε μέσα στα βράχια νέα εγκλείστρα και επικοινωνούσε με τον κόσμο μόνο κάθε Κυριακή. Σ' αυτήν την απόφαση συνετέλεσε και η χειροτονία του σε πρεσβύτερο, το 1170 μ.Χ., από τον Επίσκοπο Πάφου Βασίλειο Κίνναμο και η σύσταση της πρώτης αδελφότητος προς το τέλος του 1170 μ.Χ. ή αρχές του 1171 μ.Χ. Η ύπαρξη πλέον μοναχών διευκόλυνε τον Αγιο να εντείνει τον εγκλεισμό, καθόσον οι υποτακτικοί του θα ανελάμβαναν τις ποικίλες εξωτερικές εργασίες της μονής. Όμως ο Αγιος δεν ήταν διδάσκαλος μόνο του πληρώματος της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά ήταν διδάσκαλος κυρίως των υποτακτικών του με το βίο και το παράδειγμά του.

Εν τω μεταξύ είχαν συμβεί διάφορα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο, τα οποία την απέκοψαν από το Βυζάντιο και έφεραν τη δυστυχία στην Εκκλησία και το λαό. Η φτώχεια και η δυστυχία του λαού οδήγησε πολλούς να ζητήσουν τροφή στα μοναστήρια, ένα από τα οποία ήταν και η εγκλείστρα του Οσίου Νεοφύτου.

Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στα χέρια των Φράγκων τον Απρίλιο του 1204 μ.Χ. ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός και για τον Όσιο Νεόφυτο. Θεωρεί την Αλωση της Πόλεως, της προστάτιδος των Ορθοδόξων, «αποκαλυπτικό» γεγονός και γι αυτό επιχειρεί την ερμηνεία της Αποκαλύψεως, καταβάλλοντας προσπάθεια να εξηγήσει γιατί κυριάρχησαν οι δυνάμεις του Αντιχρίστου σε βάρος της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Όσιος κοιμήθηκε σε βαθύτατο γήρας στις 12 Απριλίου. Ο ίδιος ενταφιάσθηκε στον τάφο που είχε ετοιμάσει ο ίδιος, σε ξύλινο φέρετρο από ξύλο πεύκου, κέδρου και κυπαρρίσου το οποίο είχε κατασκευάσει, όταν ζούσε. Το ιερό λείψανο του φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην ομώνυμη μονή της Πάφου, στην Κύπρο, που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του.

Η μνήμη του Αγίου επαναλαμβάνεται στις 24 Ιανουαρίου και στις 28 Σεπτεμβρίου (Εύρεση των Τιμίων Λειψάνων του).


Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
'Ηχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης
Των Λευκάρων τον γόνον, και της Κύπρου το καύχημα, και Μονής Εγκλείστρας το κλέος, θεοφόρον Νεόφυτον, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, ως σκεύος ουρανίων αρετών, και ως πρέσβυν ημών μέγαν προς τον Θεόν, από ψυχής κραυγάζοντες. δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Tῶν Λευκάρων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων τὸ καύχημα, μονῆς Ἐγκλείστρας, Πολιοῦχε θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Νεόφυτε, νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ καὶ ἔγκλειστος ἐν ἄντρῳ καρτερῶν, θείαν χάριν ἐκομίσω, ἣν πιστοῖς νῦν παρέχει θήκη λειψάνων σου. Δόξα τῷ ταύτῃ βραβεύσαντι ἡμῖν, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Οι συνέπειες της αλλοτρίωσης


Η «αλλοτρίωση» είναι μία απαξία της σύγχρονης ζωής. Πρόκειται για τη διαδικασία της αποδιοργάνωσης του ατόμου και της κοινωνίας που παρατηρείται στην εποχή μας. Η αλλοτρίωση στον άνθρωπο εκδηλώνεται σαν αποξένωση και απομόνωση από τους άλλους. Η μοναξιά είναι μόνιμος σύντροφος πολλών ανθρώπων. Η μοναξιά και η αλλοτρίωση οδηγεί στην ανία και την πλήξη, ενώ ο σύγχρονος τρόπος ζωής προκαλεί το άγχος και την αγωνία.

Η αλλοτρίωση στην κοινωνία εκδηλώνεται σαν αποδιοργάνωση των λειτουργιών και των θεσμών. Η οικογένεια λ.χ. σήμερα διέρχεται κρίση. Η παιδεία δεν προσανατολίζει το νέο άνθρωπο. Οι κοινωνικές ομάδες δεν πλαισιώνουν δημιουργικά τα μέλη τους. Ακόμη και η θρησκευτική λειτουργία παρουσιάζει αρρυθμία και στατικότητα. Η έσχατη εκδήλωση της κοινωνικής αποδιοργάνωσης είναι η βία και η εγκληματικότητα.

Η αποπροσωποποίηση του ανθρώπου, η κρίση των κοινωνικών δεσμών, η βία και η εγκληματικότητα, η έκλυση των ηθών, η αδίστακτη μεταχείριση των ασθενέστερων ομάδων, όλα αυτά συνθέτουν τον μαυροπίνακα της σύγχρονης αλλοτρίωσης.

Το τραγικό αυτό σημείο της εποχής μας είναι η συνέπεια της αλλοτρίωσης του ανθρώπου από τον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος εζήτησε την ευτυχία του μακριά από τον Θεό και αντί της ευτυχίας βρήκε την αλλοτρίωση και τη μοναξιά. Να μπορούσε τουλάχιστον να συναισθανθεί την πλάνη του θα ήταν σωτήριο. Όταν ο άσωτος υιός ένοιωσε την πλάνη του, βρήκε τον τρόπο και τη δύναμη να υπερνικήσει τη μοναξιά του επιστρέφοντας στο πατρικό σπίτι. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να συνειδητοποιήσει την αποστασία του από τον Θεό, τότε θα απαλλαγεί από τα πολλά δεινά του και θα ξεπεράσει την αλλοτρίωση και τη μοναξιά του.

π.γ.στ.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Λόγοι σοφίας και χάριτος γέροντος Παϊσίου


Μακάριος εκείνος που ενέκρωσε τελείως το θέλημά του και παρέδωσε την φροντίδα της ψυχής του στον εν Κυρίω οδηγό και δάσκαλό του. Αυτός θα σταθεί στα δεξιά του Σταυρωθέντος Χριστού. Όπως η υπακοή δίνει τη ζωή, έτσι και η παρακοή φέρνει το ψυχικό θάνατο.

Να μη δίνουμε την καρδιά μας στα μάταια και πρόσκαιρα του κόσμου τούτου και να μην σπαταλάμε άδικα τον καιρό μας σ’ αυτά, γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα εκείνη. Το σωστό είναι να κάνει κανείς τα πνευματικά του και να δείχνει και ένα ενδιαφέρον για τα άλλα πράγματα, αλλά να αφήνει με εμπιστοσύνη και τον Θεό να ενεργήσει.

Είμαστε πολύ πλούσιοι από υλικά αγαθά για να είμαστε σωστοί χριστιανοί. Όποιος υπακούει στον Θεό και ο Θεός ασφαλώς τον ακούει. Όταν υπακούμε σε όσα διδάσκει ο καλός Θεός, θ’ αξιωθούμε να κληρονομήσουμε και τη Βασιλεία των Ουρανών.Από την υπακοή γεννάται η ταπείνωση και από την ταπείνωση η απάθεια.

Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Χωρίς αγώνα, κανείς δεν μπορεί να εισέλθει σ’ αυτόν. Πρέπει να αγαπήσουμε τον κόπο, να μην κοιτάμε τα εύκολα.

Να αγωνιζόμαστε συνεχώς, με προθυμία και φιλότιμο για να μην στενοχωρούμε και πικραίνουμε τον φύλακα Άγγελο μας, που μέρα – νύκτα αγωνίζεται σκληρά για να μπορέσει να παραδώσει την ψυχή μας καθαρή στα χέρια του Κυρίου μας. Μην τον αφήσουμε να πάει στον Θεό με άδεια χέρια.

Ακόμα και όταν είσαι άσωτος

(Ο Θεός μας αγαπά) όχι μόνο όταν πάμε καλά, αλλά και όταν δεν πάμε καλά. Μας αγαπά και όταν κάνουμε λάθη και όταν πέφτουμε. Ακόμα και όταν είσαι άσωτος και τότε σ'αγαπάει ο Θεός.

Έχεις και τότε αξία στα μάτια του, όχι επειδή είσαι καλός ή επειδή είσαι κακός, αλλά επειδή είσαι πλάσμα της αγάπης του, το πλάσμα των χειρών του. Έχεις αξία και έχεις μια πορεία που παλεύεις και αγωνίζεσαι.

Και δεν σε κρίνει ο Θεός. Γιατί ξέρει ότι αυτό που σήμερα είσαι, είναι ένα στιγμιότυπο, μια φάση της ζωής σου, είναι ίσως μια δυσκολία της ζωής σου. Παλεύεις και προσπαθείς. Δεν τα καταφέρνεις; Σ'αγαπάει και πάλι ο Θεός.

απόσπασμα απ'το νέο βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ. Σωματείο "Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα"

Αναδημοσίευση από: Αόρατη Γωνιά

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Προσευχή γιά ἐγκυμοσύνη, γιά εὐλογία, προστασία καί γαλήνη στή μητέρα καί τό κυοφορούμενο τέκνο.

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος . Ἀμήν.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.
Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σου. Εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας Σου, ὅτι Σωτήρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἠμῶν.
Βαπτιστά τοῦ Χριστοῦ, πάντων ἠμῶν μνήσθητι, ἴνα ρυσθῶμεν τῶν ἀνομιῶν ἠμῶν, σοί γάρ ἐδόθη χάρις, πρεσβεύειν ὑπέρ ἠμῶν.

Βίον ἔνθεον, καλῶς ἀνύσας, σκεῦος τίμιόν του Παρακλήτου, ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε, καί τῶν θαυμάτων τήν χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι, ἠμίν τό μέγα ἔλεος

Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν τῷ Βασιλεῖ ἠμῶν Θεῶ.
Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν Χριστό τῷ Βασιλεῖ ἠμῶν Θεῶ.
Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν Αὐτῶ Χριστῷ τῷ Βασιλεῖ καί Θεῶ ἠμῶν.


Ψαλμός 33
Εὐλογήσω τόν Κύριον ἐν παντί καιρῶ διά παντός ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἐν τῷ στόματί μου. Ἐν τῷ Κυρίω ἐπαινεθήσεται ἡ ψυχή μου ἀκουσάτωσαν πραεῖς, καί εὐφρανθήτωσαν. Μεγαλύνατε τόν Κύριον σύν ἐμοί, καί ὑψώσωμεν τό ὄνομα αὐτοῦ ἐπί τό αὐτό. Ἐξεζήτησα τόν Κύριον, καί ἐπήκουσέ μου καί ἐκ πασῶν τῶν θλίψεών μου ἐρρύσατο μέ. Προσέλθετε πρός αὐτόν καί φωτίσθητε, καί τά πρόσωπα ὑμῶν οὐ μή καταισχυνθῆ. Οὗτος ὁ πτωχός ἐκέκραξε καί ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτοῦ καί ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτοῦ ἔσωσεν αὐτόν.παρεμβάλει ἄγγελος Κυρίου κύκλω τῶν φοβούμενων αὐτόν καί ρύσεται αὐτούς.

Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος μακάριος ἀνήρ, ὅς ἐλπίζει ἐπ’ αὐτόν. Φοβήθητε τόν Κύριον πάντες οἱ ἅγιοι αὐτοῦ, ὅτι οὐκ ἔστιν ὑστέρημα τοῖς φοβουμένοις αὐτόν. Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν, οἱ δέ ἐκζητοῦντες τόν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ. Δεῦτε, τέκνα, ἀκούσατέ μου φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς. Τίς ἔστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθᾶς;

Παῦσον τήν γλωσσάν σου ἀπό κακοῦ καί χείλη σου τοῦ μή λαλῆσαι δόλον. Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίσηον ἀγαθόν, ζήτησον εἰρήνην καί δίωξον αὐτήν. Ὀφθαλμοί Κυρίου ἐπί δικαίους, καί ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶ. Πρόσωπον δέ Κυρίου ἐπί ποιοῦντας κακά του ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γής τό μνημόσυνον αὐτῶν. Ἐκέκραξαν οἱ δίκαιοι, καί ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτῶν, καί ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῶν ἐρρύσατο αὐτούς. Ἐγγύς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τήν καρδίαν καί τούς ταπεινούς τῷ πνεύματι σώσει. Πολλαί αἵ θλίψεις τῶν δικαίων, καί ἐκ πασῶν αὐτῶν ρύσεται αὐτούς ὁ Κύριος φυλάσσει Κύριος πάντα τά ὀστᾶ αὐτῶν, ἐν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται. Θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός, καί οἱ μισοῦντες τόν δίκαιον πλημμελήσουσι. Λυτρώσεται Κύριος ψυχᾶς δούλων αὐτοῦ, καί οὐ μή πλημμελήσουσι πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπ’ αὐτόν.


Ψαλμός 124
Οἱ πεποιθότες ἐπί Κύριον ὡς ὅρος Σιῶν οὐ σαλευθήσεται εἰς τόν αἰώνα ὁ κατοίκων Ἱερουσαλήμ. Ὅρη κύκλω αὐτῆς, καί ὁ κύριος κύκλω τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τούς αἰῶνος. Ὅτι οὐκ ἀφήσει Κύριος τήν ράβδον τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπί τόν κλῆρον τῶν δικαίων, ὅπως ἄν μή ἐκτείνωσιν οἱ δίκαιοι ἐν ἀνομίαιας χείρας αὐτῶν. Ἀγάθυνον, Κύριε τοῖς ἀγαθοῖς καί τοῖς εὐθέσι τή καρδία τους δέ ἐκκλίνοντας εἰς τάς στραγγαλιᾶς ἀπάξει Κύριος μετά τῶν ἐργαζομένων τήν ἀνομίαν. Εἰρήνη ἐπί τόν Ἰσραήλ.


Εὐαγγέλιον
Κατά Λουκᾶν, κέφ. 1/39-56
Ἀναστάσα δέ Μαριάμ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἐπορεύθη εἰς τήν ὀρεινήν μετά σπουδῆς εἰς πόλιν Ἰούδα, καί εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον Ζαχαρίου καί ἠσπάσατο τήν Ἐλισάβετ. Καί ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τόν ἀσπασμόν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησεν τό βρέφος ἐν τή κοιλία αὐτῆς καί ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνή μεγάλη καί εἶπεν Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Καί πόθεν μοί τοῦτο ἴνα ἔλθη ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός μέ; Ἰδού γάρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνή τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τά ὠτά μου, ἐσκίρτησεν τό βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τή κοιλία μου. Καί μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτή παρά Κυρίου. Καί εἶπε Μαριάμ Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῶ τῷ σωτηρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριουσί μέ πᾶσαι αἵ γενεαί ὅτι ἐποίησε μοί μεγαλεία ὁ δυνατός καί ἅγιον τό ὄνομα αὐτοῦ, καί τό ἔλεος αὐτοῦ εἰς γενεᾶς γενεῶν τοῖς φοβουμένοις αὐτόν. Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ, διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοία καρδίας αὐτῶν καθεῖλε δυνάστας ἀπό θρόνων καί ὕψωσε ταπεινούς, πεινώντας ἐνέπλησεν ἀγαθῶν καί πλουτοῦντας ἐξαπέστειλε κενούς. Ἀντελάβετο Ἰσραήλ παιδός αὐτοῦ, μνησθῆναι ἐλέους καθώς ἐλάλησε πρός τούς πατέρας ἠμῶν, τῷ Ἀβραάμ καί τῷ σπέρματι αὐτοῦ εἰς τόν αἰώνα. Ἔμεινε δέ Μαριάμ σύν αὐτή ὡσεί μήνας τρεῖς καί ὑπέστρεψεν εἰς τόν οἶκον αὐτῆς.

Ἀπολυτίκιον. Ἁγίας Μαρίνης
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγω Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τήν σχέσιν πάσαν κατέλιπες, καί ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος, τόν γάρ ἀόρατον ἐχθρόν, κατεπάτησας στερρῶς, ὀφθέντα σοί, Ἀθληφόρε. Καί νῦν πηγάζεις τῷ κόσμω τῶν ἰαμάτων τά χαρίσματα.

Δί εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ὑμῶν Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός Ἐλέησον καί σώσων ὑμᾶς.
Ἀμήν.

Του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη

Αναδημοσίευση: Χριστιανός

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Α΄ΛΟΥΚΑ, Λουκ. ε΄1-11, Γαλ. δ΄22-27


Η μαθητεία στον Χριστό

«αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ»

Η κλήση των πρώτων μαθητών από το μεγάλο διδάσκαλο Χριστό, είναι το θέμα που ξεδιπλώνει μπροστά μας η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Στο βάθος της διήγησης του Ευαγγελίου μπορεί κάποιος ν’ αντλήσει μεγάλες αλήθειες. Ο Μονογενής και Λόγος του Θεού είναι εκείνος που καλεί πρώτα όλους τους ανθρώπους από την ανυπαρξία στη ζωή. Γι’ αυτό και στην ευχαριστιακή σύναξη ομολογούμε: «Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες». Ο άνθρωπος όμως καλείται από τον Χριστό όχι απλώς να παραμείνει στο «είναι», δηλαδή απλώς να υπάρχει, αλλά ν’ ατενίσει τις κορυφογραμμές του «εύ είναι». Να γίνει μέτοχος της θείας ζωής, να φθάσει στη θέωση, να γνωρίσει την καλή αλλοίωση, σύμφωνα με την πατερική γραμματεία. Μας προσκαλεί να γίνουμε κοινωνοί της θεανθρώπινης ζωής της Εκκλησίας, διά μέσου των θεμελίων της, που είναι οι άγιοι Απόστολοι, οι μαθητές που προσκάλεσε ο ίδιος τότε για να τον ακολουθήσουν.

Σε μια πολύ ζωηρή εικόνα, ο Λουκάς εμφανίζει τον Χριστό να διδάσκει στο πλήθος πριν να καλέσει τους πρώτους τέσσερεις μαθητές του. Την επικοινωνία που απορρέει από τη θεϊκή αγάπη χαρακτηρίζει η αυθεντικότητα. Κοιτούσε πάντοτε τους ανθρώπους πρόσωπο προς πρόσωπο. Στη διάσταση εκείνη που η κοινωνία αγάπης αναδεικνύεται το κυρίαρχο στοιχείο της Βασιλείας του και της καταξίωσης του ανθρώπου στους πιο ψηλούς αναβαθμούς πνευματικότητας. Εκεί στην ακρογιαλιά της Γεννησαρέτ που ήταν κατάμεστη από κόσμο, επέλεξε ένα από τα δύο πλοιάρια των μετέπειτα μαθητών του για να διδάσκει το πλήθος. Ακριβώς, μέσα από την ταπείνωση παρατηρούμε πώς αναδύεται η θεϊκή μεγαλοπρέπεια.

Η ευλογημένη πρόσκληση
Τη διδαχή του πλήθους διαδέχεται το σκηνικό της ευλογημένης πρόσκλησης που απευθύνει ο Κύριος προς τους μαθητές του. Οι συνθήκες μπορεί να μην ήταν και τόσο ευνοϊκές, αφού εκτός από το ακατάλληλο της ώρας η κοπιώδης εργασία που προηγήθηκε από τους μαθητές ολόκληρη τη νύχτα συνοδευόταν και από την απογοήτευση της δυστοκίας που χαρακτήριζε την προσπάθεια τους. Ωστόσο, η μεγάλη πρόσκληση μπορεί να καρποφορήσει και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, κάτι που επιβεβαιώνουν τα ίδια τα γεγονότα. Παρακαλεί το Σίμωνα ο Κύριος: «επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών προς άγραν». Ο άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύει επιφανειακά και με το δικό του τρόπο πράγματα και γεγονότα, να απογοητεύεται και να απελπίζεται. Ωστόσο η αγάπη του Θεού αποφέρει την πιο ευλογημένη καρποφορία ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες περιστάσεις. Αρκεί ο άνθρωπος να αφήσει την καρδιά του να γίνει δεκτική της θεϊκής αγάπης και παρουσίας, να δεχθεί το θείο φωτισμό.

Η ανταπόκριση ακριβώς του Πέτρου, παρά την όποια απογοήτευσή του που εκφράζεται με το «δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν», δείχνει το δρόμο της πορείας του κάθε ανθρώπου που ενδείκνυται ν’ ακολουθεί προκειμένου ν’ ανήκει στους μαθητές του Χριστού. Θυσίασε τους όποιους εγωισμούς και παρέκαμψε πρόσκαιρες βολικότητες, προφάσεις και φτηνές δικαιολογίες. Η αγάπη του Χριστού ήταν ότι πιο πολύτιμο, χάρη της οποίας άξιζε να θυσιάσει τα πάντα. Η υπακοή στο θέλημα του Χριστού συνιστά την πιο ασφαλή πορεία στη ζωή: «επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον».

Αγαπητοί αδελφοί, ο Πέτρος εισερχόμενος πλέον στο χώρο της θαυματουργίας του Κυρίου βιώνει το μεγαλείο της ολοκληρωμένης αγάπης. Ο άνθρωπος που δέχεται στην καρδιά του την αγάπη του Χριστού ανυψώνεται στο «αρχαίο κάλλος της εικόνος του Θεού». Σ’ αυτήν ακριβώς τη μεταμορφωτική και ανυψωτική δυναμική, όπως ο Πέτρος μεταποιείται από απλό ψαρά σε «αλιέα ανθρώπινων ψυχών», έτσι και ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ακολουθήσει το δικό του παράδειγμα. Η ακολουθία όμως του Χριστού προϋποθέτει την απάρνηση όλων εκείνων των ψεύτικων στηριγμάτων, τα οποία αφήνουν τον άνθρωπο να κλυδωνίζεται στα κύματα κρίσεων και τη μίμηση του παραδείγματος των αποστόλων, οι οποίοι «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Φωκά ιερομάρτυρος του θαυματουργού (εορτάζει 22 Σεπτεμβρίου)

Υιός του ναυπηγού Παμφίλου και της Μαρίας, από τη Σινώπη του Πόντου. Έλαβε από πολύ νεαρή ηλικία χριστιανική αγωγή και διακρίθηκε για τα πνευματικά του χαρίσματα και το ηθικό του ανάστημα.

Αναδείχθηκε Επίσκοπος Σινώπης και ευτύχησε να έχει το χάρισμα της επιτέλεσης θαυμάτων στο όνομα του Τριαδικού Θεού.

Ανέπτυξε έντονη ιεραποστολική δραστηριότητα στην περιοχή της Επισκοπής του, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο σε κάποιους φανατικούς ειδωλολάτρες. Πράγματι, ο Έπαρχος Αφρικανός, διέταξε την σύλληψή του και τον έριξαν σε καυτό λουτρό, όπου και παρέδωσε το πνεύμα του, επί των χρόνων του αυτοκράτορος Τραϊανού 98-117 μ. Χ.

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

20 πρακτικές συμβουλές για την ταπείνωση


1. Σὲ ξέχασαν; Δὲ σὲ πῆραν οὔτε ἕνα τηλέφωνο; Δὲν πειράζει. Καὶ προπαντὸς μὴν παραπονεῖσαι.
2. Σὲ ἀδίκησαν; Ξέχασε τό.
3. Σὲ περιφρόνησαν;
Νὰ χαίρεσαι.
4. Σὲ κατηγοροῦν; Μὴν ἀντιλέγεις.
5. Σὲ κοροϊδεύουν; Μὴν ἀπαντᾶς.
6. Σὲ βρίζουν; Σιωπὴ καὶ προσευχή.
7. Σοὺ ἀφαιροῦν τὸ λόγο; Σὲ διακόπτουν; Μὴ λυπᾶσαι.
8. Σὲ κακολογοῦν; Μὴν ἀντιμάχεσαι.
9. Σοὺ μεταδίδουν εὐθύνες τὰ παιδιά σου; Οἱ συγγενεῖς σου, οἱ δικοί σου οἱ ἄνθρωποι; Μὴ διαμαρτύρεσαι.
10. Θυμώνουν μαζί σου; Νὰ παραμένεις ἤρεμος.
11. Σοὺ κλέβουν φανερά; Κᾶνε τὸν τυφλό.
12. Σὲ εἰρωνεύονται; Νὰ μακροθυμεῖς.
13. Δὲν ἀκοῦνε τὶς συμβουλές σου; Ἰδίως δὲν ἀκοῦνε τὶς συμβουλές σου τὰ παιδιά σου; Πέσε στὰ γόνατα καὶ κᾶνε...
προσευχή.
14. Ἐκνευρισμὸς στὸ ἀντρόγυνο; Ἐσὺ φταῖς. Κι ἐσὺ φταῖς. Ὄχι ὁ ἄλλος.
15. Ἔφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη.
16. Δὲν ἔφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη.
17. Ἔχεις ὑγεία; Δόξαζε τὸν Θεόν.
18. Ἔχεις ἀρρώστια; Ἔχεις καρκίνο, ταλαιπωρεῖσαι, ὑποφέρεις, βασανίζεσαι, πονᾶς; Δόξαζε τὸν Θεόν.
19. Γκρίνια, ἀνεργία, φτώχεια μέσα στὸ σπίτι; Νήστευσε. Ἀγρύπνησε. Κᾶνε προσευχή.
20. Γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα προσευχή. Πολλὴ προσευχή. Πολλὴ προσευχή. Νηστεία καὶ προσευχὴ διότι “τοῦτο τὸ γένος τῶν παθῶν καὶ τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται παρὰ μόνο μὲ νηστεία καὶ προσευχή”.
“Είθε ἀδελφοί μου, νὰ ἀκολουθήσουμε ὅλοι μας, καὶ πρῶτος ἐγώ, τὶς ταπεινὲς αὐτὲς συμβουλές, καὶ νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι θὰ σωθοῦμε.”

Πρωτ. πατρός Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου

Αναδημοσίευση από: Ομοθυμαδόν

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο νους είναι ένα αναρχικό παιδί...


 «Ο νους είναι ένα αναρχικό παιδί, ένα άτακτο και αδέσποτο παιδί, που θέλει να γυρίζει συνεχώς εδώ και εκεί και να αλητεύει. Από αυτόν όμως εξαρτάται η ζωή και η σωτηρία μας. Αν τον συμμαζέψουμε και τον παιδαγωγήσουμε, ησυχάζει, γίνεται καλό παιδί και νοικοκυρεύεται. Γι αυτό, όσο μπορείτε, να μην αφήνετε το νου σας να γυρίζει. Να τον εκπαιδεύσετε πνευματικά, να τον μάθετε να συχνάζει στο σπίτι του, στον παράδεισο, κοντά στον Πατέρα του, τον Θεό».

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτη

Να μην λυπούμε τον Χριστό


Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση, αλλά από αγάπη και φιλότιμο για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό.

Γέροντας Παΐσιος

Αναδημοσίευση από: Ομοθυμαδόν

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Τι σημαίνει "Μνήμη Θεού";


«Μνήμη Θεού» σημαίνει ότι ο νους είναι στον Θεό, ζει ο άνθρωπος τον Θεό, οπότε βλέπει παντού τον Θεό. Αυτός που κατορθώνει να έχει συνέχεια τον νου του στον Θεό, αισθάνεται συνέχεια την παρουσία του Θεού και συγκλονίζεται από ευγνωμοσύνη, γιατί όλα τα βλέπει ως ευλογία του Θεού. Μια ματιά να ρίξει γύρω του, καταλαβαίνει ότι ο Θεός παρακολουθεί όχι μόνον τον άνθρωπο, αλλά και όλο το σύμπαν, και τις πιο μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες. Όπου να κοιτάξει, βλέπει και αλλοιώνεται από την παρουσία του Θεού. Ρίχνει μια ματιά στον ουρανό και αλλοιώνεται από την παρουσία του Θεού. Ρίχνει μια ματιά στη γη ,βλέπει τα πουλιά, τα δένδρα, και βλέπει τον Θεό, τον Δημιουργό τους. Αυτό είναι και προσευχή, είναι και μνήμη Θεού».

Γέρων Παϊσιος Αγιορείτης

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Υπάρχουν άγγελοι στη γη!


Εκεί που τα όνειρα σμίγουν με την πραγματικότητα, εκεί που ο άνθρωπος μοιάζει με μια αγγελική μορφή σαν δώρο Θεού, εκεί υπάρχει κρυμμένη η αλήθεια, η πραγματική ζωή!

Θεέ μου Σ' ευχαριστούμε για ό,τι μας χαρίζεις απλόχερα! Συνέχισε σε παρακαλούμε να φωτίζεις τις ψυχές μας!

Προσευχή για τον πνευματικό αγώνα

Κύριε ο Θεός μου, Σε παρακαλώ να μου δώσεις τη χάρη σου, για να Σε ποθώ με όλη μου την καρδιά, και με τον πόθο αυτό να Σε ζητώ, και ζητώντας να Σε βρω, κι αφού Σε βρω, αξίωσέ με να Σε αγαπήσω’ και αφού Σε αγαπήσω ειλικρινώς, να ελευθερωθώ απ’ όλες τις κακίες που υπάρχουν μέσα στην ψυχή μου. Αφού δε απαλλαγώ από αυτές, βοήθησέ με να μη γυρίσω πάλι στα ίδια αμαρτήματα. Δώσε στην ψυχή μου μετάνοια αληθινή.

Κύριε ο Θεός μου, χάρισε και στην καρδιά μου λύπη βαθιά για τις αμαρτίες μου, και στα μάτια μου άφθονα δάκρυα μετανοίας, και στα χέρια μου ελεημοσύνες πλούσιες προς τους φτωχούς. Συ, Κύριε, ο βασιλεύς μου, ευδόκησε να σβήσεις με τη χάρη σου τις ορέξεις και επιθυμίες της σαρκός που ανάβουν εντός μου, και ν’ ανάψεις στην ψυχή μου τη φλόγα της αγάπης προς Εσένα.

Συ, Κύριε, ο ελευθερωτής μου, διώξε μακριά μου το πνεύμα της υπερηφανείας, και ως εύσπλαχνος ευδόκησε να μεταδώσεις στην ψυχή μου από τον άφθονο πλούτο της δικής σου καλοσύνης.

Συ, ο Θεός, ο Σωτήρ μου, απομάκρυνε από μένα τον θυμό της δίκαιης οργής σου για τις αμαρτίες μου. Δείξε και σε μένα το έλεός σου και την ευσπλαχνία σου, και ευδόκησε να περιφράξεις την ψυχή μου με την αρετή της υπομονής, που μοιάζει με ασπίδα και που προφυλάσσει και ασφαλίζει την ψυχή από τις επιθέσεις του διαβόλου.

Συ, Κύριε, ο δημιουργός και πλάστης μου, ξερίζωσε από την ψυχή μου κάθε απρεπή και βλαβερή δυσαρέσκεια και πίκρα προς τους άλλους, και δώσε να βασιλεύει πάντοτε στο νου μου το γλυκύ και ειρηνικό φρόνημα της επιείκειας και συμπάθειας προς τον πλησίον.
Αμήν. 

Αναδημοσίευση από: Χριστιανός

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Άγιοι Ηρακλείδης και Μύρων επίσκοποι Ταμάσου της Κύπρου


Πυρᾷ τεθέντες Ἡρακλείδης καὶ Μύρων,
Χριστῷ προσηνέχθησαν ὡς ὀσμὴ μύρου.

Βιογραφία
Ο Άγιος Ηρακλείδης γεννήθηκε στη Λαμπαδού (ή Λαμπαδιστό,) ένα χωριό κοντά στο σημερινό Μιτσερό, κι ήταν γιος ειδωλολάτρη ιερέα του Ιεροκλέα. Ο ιερέας διακρινόταν για τα φιλόξενα αισθήματα του και γι' αυτό δεν δίστασε να φιλοξενήσει τον Παύλο και τον Βαρνάβα και τον Μάρκο, όταν αυτοί βρέθηκαν στο έδαφος της Κύπρου. Τότε είλκυσαν στον Χριστό τον γιο του Ηρακλείδη και αυτός στη συνέχεια έφερε στον Χριστό τους γονείς του.

Τον Ηρακλείδη ο Παύλος διόρισε επίσκοπο Ταμασίων της Κύπρου. Εργάστηκε με πολύ ζήλο, έχοντας συνεργάτη του τον Μύρωνα. Μπόρεσαν και οι δύο να φέρουν κοντά στον Χριστό πολλούς ειδωλολάτρες. Οι επιτυχίες τους όμως αυτές, προκάλεσαν τη μανία των απίστων. Και έτσι κάποια μέρα, όρμησαν οπλισμένοι επάνω τους και αφού τους θανάτωσαν, στη συνέχεια τους έριξαν στη φωτιά. Και έτσι έλαβαν το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
(Ποίημα τοῦ Μάκ. Ἄρχ. Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου).
Μέγαν εὔρατο τῶν Ταμασέων, πόλις κήρυκα καὶ ποιμενάρχην, τῆς ἐκκλησίας Χριστοῦ καὶ διδάσκαλον. Τῶν γὰρ εἰδώλων τὴν πλάνην κατήργησας, φῶς ἀληθείας κηρύξας τοὶς ἔθνεσιν. Ὅθεν, ἅγιε ἱεράρχα Ἠρακλείδιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν Ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν ποίμνην ἐποίμανας, τὴν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, καὶ θείων, μακάριε, ναμάτων πάντων ψυχᾶς πλουσίως κατήρδευσος, ὅθεν τῶν Σὲ τιμώντων ὁ χορὸς ἀναμέλπει, ὕμνους Σοὶ καὶ γεραίρει, τὴν ἁγίαν Σου μνήμην ἱκέτευε οὒν ἀεὶ ὑπὲρ ἠμῶν, ἱεράρχα Ἠρακλείδιε.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Απολυτίκιον Αγίας Σοφίας

ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (Μαρκ. Η΄34-θ΄1) (Γαλ. β΄16-20)


Σωτήρια υπέρβαση

«Απαρνησάσθω εαυτόν
και αράτω τον σταυρόν αυτού…»

Η εφιαλτική κρίση που ζώνει σε όλα τα επίπεδα το σημερινό κόσμο και η οποία δεν είναι μόνο οικονομική όπως καθημερινά διαπιστώνουμε στο βάθος της, αφήνει ένα παγερό αίσθημα ανασφάλειας να περιλούζει το σημερινό άνθρωπο, ο οποίος αισθάνεται φοβερά αδύναμος και προδομένος από κοσμικά συστήματα και ιδεολογίες που τόσο ασφυκτικά τον κυκλώνουν. Η κρίση αυτή αποκαλύπτει τελικά την αδυναμία του. Και ας νόμιζε για τόσα χρόνια ότι μπορούσε να είναι παντοδύναμος, με το αίσθημα της υπερηφάνειας και της αλαζονείας να είναι διάχυτο σε όλες τις δραστηριότητές του αλλά και γενικότερα στη στάση που διαμόρφωνε σε όλο το πλέγμα των σχέσεών του: με τον Θεό, το συνάνθρωπο, αλλά και με την κτίση ολόκληρη.

Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα με τη σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα και την αδιέξοδη πορεία στην οποία εισήλθε η ανθρωπότητα ότι τα στηρίγματα του ανθρώπου στον πλούτο και την υλική ευμάρεια, μόνο ψευδαισθήσεις και απογοήτευση του πρόσφεραν. Το πιο φοβερό όμως είναι η διαπίστωση ότι το ανεκτίμητης αξίας πρόσωπο του ανθρώπου ως «εικόνα του Θεού», συνθλίβεται μέσα από τη χρεοκοπία και την κατάρρευση οικονομικών συστημάτων και δεικτών. Αυτά είναι τα έργα και οι ημέρες του ανθρώπου που στηρίχθηκε στη βάση του «υπερανθρώπου» και αρνήθηκε από τη ζωή του τον Θεάνθρωπο.

Τα ψεύτικα στηρίγματα

Απαντήσεις γύρω από τα αμείλικτα σήμερα ερωτήματα και προβληματισμούς δεν μπορεί παρά να δίνει η ευαγγελική αλήθεια. Ρέουν μάλιστα τόσο κρυστάλλινα από την γραφίδα των ευαγγελιστών τα αληθινά μηνύματα ώστε θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν ισχυρό δείκτη για έξοδο από πολλά αδιέξοδα.

Ειδικότερα το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, το οποίο ακούγεται επίσης και την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ως προς το πού θα πρέπει να στραφεί ο άνθρωπος για να αναζητήσει τη σωστή πορεία στη ζωή του. Ιδιαίτερα με το ρηθέν υπό του Κυρίου «τι γαρ ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;», δίνεται ο αυθεντικός προσανατολισμός που καταξιώνει την ύπαρξη του στην αιώνια αρχοντιά της ως εικόνας του Θεού. Πραγματικά, όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούν να συγκριθούν με τη ζωή ενός και μόνο ανθρώπου. Αυτό κι αν συνιστά ελεγκτικό και μαστιγωτικό λόγο απέναντι σε όλους εκείνους που αναζητούν να ανακόψουν την κατρακύλα των οικονομικών δεικτών θυσιάζοντας το ανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο αφήνουν τόσο άσπλαχνα να βιώνει τον εξευτελισμό και τη μιζέρια. Η επιμονή στην επιβολή τόσο στυγνών μνημονίων δεν φανερώνει τίποτε άλλο παρά την άγνοια της πραγματικότητας ότι όσο περισσότερο ο άνθρωπος επιθυμεί να έχει και να κατέχει, τόσο παύει να είναι αυτός που θα έπρεπε να είναι. Σταματά να είναι όπως τον έπλασε ο Θεός, με το μεγαλείο που του προσέδωσε με την πνοή ζωής που του ενεφύσησε.

Αλλοτριώνεται και αποξενώνεται από την αληθινή του φύση. Γίνεται άλλος άνθρωπος, απάνθρωπος και αγνώριστος. Ξένος προς την εικόνα του Θεού με την οποία προικίστηκε η φύση του.

Η δύναμη του Σταυρού
Στον αντίποδα της κατρακύλας και της απογοήτευσης που γνωρίζει ο σημερινός άνθρωπος, προβάλλει ως μοναδική δύναμη και ελπίδα ζωής ο Σταυρός του Κυρίου. Προσκύνησε την Ύψωση του και η Εκκλησία και προσκάλεσε όλους να τον εγκολπωθούν ως μόνιμο στήριγμά τους.

Ας γνωρίζει λοιπόν ο σημερινός άνθρωπος ότι ο Χριστός πάνω στο Σταυρό δεν είχε απολύτως τίποτε. Πρόβαλλε μόνο η γυμνότητά του. Ακόμα και ο ιματισμός του έγινε αντικείμενο κλήρωσης. Και όμως ακριβώς εκείνη τη στιγμή αποκαλύφθηκε το μεγαλείο της ύπαρξης στην πιο σημαντική παράμετρο της θεϊκής αγάπης. Στην προσφορά της θυσίας που αναδείχθηκε ως η κατ’ εξοχήν δύναμη και ζωή.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Σταυρός, το αήττητο τρόπαιο της ζωής μας, η δύναμη και το καύχημα της Εκκλησίας, μας απευθύνει συνεχώς πρόσκληση να ανταποκριθούμε στη θυσιαστική αγάπη του Χριστού. Στη δύναμή του, ο άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει το χαμένο εαυτό του και να ακτινοβολεί στις πιο ψηλές πνευματικές κορυφογραμμές.

Του Χριστάκη Ευσταθίου, Θεολόγου

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Η Διαθήκη της Μάνας


Αυτή είναι η χειρόγραφη διαθήκη μιας μητέρας, που κοιμήθηκε στα 90 της χρόνια. Η γυναίκα αυτή είχε 4 κόρες, 1 γυιό και 15 εγγόνια. Πεθαίνοντας, δεν τους άφησε παρά μόνο την διαθήκη της, ανορθόγραφη και κακογραμμένη, πλούσια όμως σε πνευματικό περιεχόμενο:
- Αγαπημένα μου παιδιά, (και τους αναφέρει έναν έναν, τα παιδιά της, τους γαμπρούς, την νύφη και όλα τα εγγονάκια, 25 ονόματα). Σας φιλώ και σας αποχαιρετώ. Αυτό το γράμμα θα το ανοίξετε και θα το διαβάσετε μετά τον θάνατό μου…
Η πρώτη σας δουλειά, μόλις σηκωθήτε το πρωί, είναι να πλυθήτε, να ανάψετε το καντηλάκι σας και να θυμιάσετε όλο το σπίτι. Κατόπιν θα κάνετε την προσευχή σας, όπως σας την έμαθα από τον Συνέκδημο. Το ίδιο θα κάμουν -αν θέλουν- και οι άνδρες σας και η νύφη μου και όλα τα εγγονάκια μου. Κι ύστερα όλοι στις δουλειές σας. Μόνο έτσι θα σκεπάζει και θα ευλογή ο Θεός και την δουλειά και την οικογένειά σας.
Κάθε Κυριακή πρωί όλοι σας στην Εκκλησία, το ίδιο και κάθε μεγάλη γιορτή. Κάθε βράδυ, μικροί-μεγάλοι, πριν από τον ύπνο θα διαβάζετε το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς, την Καινή Διαθήκη, το Ψαλτήρι και την «Αμαρτωλών Σωτηρία».
Μην ξεχνάτε και τις νηστείες, να τις κρατάτε όλες, όπως σας τις βαστούσα κι εγώ, από 6 χρονών και μετά. Όλα αυτά, αγαπημένα μου παιδιά και εγγόνια, όταν θα τα κρατάτε, θα είναι σαν να μου ανάβετε κάθε μέρα ένα κεράκι. Θα είναι για μένα το καλύτερο καθημερινό μνημόσυνο.
Να τηρήτε τα θρησκευτικά έθιμα της πατρίδας μας και να ακολουθήτε τα ουράνια, γιατί όλα τα εγκόσμια είναι πρόσκαιρα και μάταια. Τα καλά έργα και τις κρυφές ελεημοσύνες θα τα έχετε στην αιωνιότητα. Όλα τα άλλα σαν όνειρο θα σβήσουν.
Μαζί σας δεν θα πάρετε τίποτε, ούτε πλούτη, ούτε δόξες, ούτε σπίτια. Μόνο τα καλά σας έργα και την υπομονή.
Να έχετε την ευχή μου και να είστε αγαπημένοι, πρώτα μεταξύ σας ως αδέλφια και ύστερα με τις οικογένειές σας, αλλά και με τους συγγενείς και με τους γείτονες και με τον κόσμο όλο.
Όσο μπορείτε καλά έργα να κάμετε και από την Εκκλησία να μη λείπετε. Κι αυτούς που θέλουν το κακό σας, να τους συγχωράτε. Αυτά θα μείνουν κι εδώ κάτω στην γη και στον ουρανό. Όσα χρόνια κι αν ζήσουμε, θα είναι σαν χθες. Γι’ αυτό έργα καλά και κρυφά. Αδικίες και ψέματα σε κανέναν, ούτε και στον εχθρό σας.
Την Εκκλησία και τον καλό Πνευματικό να μην αφήσετε.
Όλα αυτά θα τα διαβάζετε όλοι σας και μπροστά στα παιδιά σας, κάθε φορά που θα συμπληρώνεται χρόνος από τον θάνατό μου, μετά από το Τρισάγιο που θα κάνετε. Αυτό θα είναι και το μνημόσυνό μου.
Σας δίνω την ευχή μου, σας φιλώ, σας αποχαιρετώ και καλήν αντάμωση στον Παράδεισο.
Η μάνα σας και η γιαγιά σας.

Αναδημοσίευση από: Ομοθυμαδόν

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας

Πατήστε πάνω στην εικόνα για να την δείτε σε μεγέθυνση, αξίζει!


Του Χριστόδουλου Γ. Παχουλίδη

Πηγή: Εφημερίδα "ο Φιλελεύθερος", 14 Σεπτεμβρίου 2012

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Απολυτίκιον της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Να είσαι ταπεινόφρων

«Όσο είσαι σπουδαίος, τόσο να είσαι ταπεινόφρων. Όταν ανέβεις ψηλά, έχεις ανάγκη να ασφαλιστείς, για να μην πέσεις... Γιατί υψηλοφρονείς, αφού είσαι άνθρωπος συγγενής με τη γη, ομοούσιος με τη στάχτη και στη φύση και στην εκλογή των πραγμάτων; Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο φτωχός, σήμερα υγιής, αύριο άρρωστος, σήμερα χαρούμενος, αύριο λυπημένος, σήμερα με δόξα, αύριο περιφρονημένος, σήμερα σε κατάσταση νεότητας, αύριο σε γηρατειά. Μήπως στέκεται τίποτα από τα ανθρώπινα ή μήπως αντιθέτως μιμείται το δρόμο των ρευμάτων των ποταμών; Γιατί λοιπόν έχεις αλαζονεία, άνθρωπε, που είσαι καπνός; Διότι ο άνθρωπος έγινε ίδιος με τη ματαιότητα. Οι μέρες του είναι σαν το χορτάρι. Ξεράθηκε το χορτάρι και το άνθος του έμεινε μαραμένο».

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Ακολουθίες Σεπτεμβρίου 2012

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΜΗΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

1. Σάββατο Αρχή της Ινδίκτου, Συμεών του Στυλίτου, Των Αγίων 40 μαρτύρων γυναικών – Αγιασμός

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, «Του περιβάλλοντος», Μάμαντος μάρτυρος, Ιωάννου Πατρ. Κων/λεως του Νηστευτού, Ανθίμου επ. Νικομηδίας, Πολυδώρου του εν Λευκωσία, Νεκταρίου Πενταπόλεως (ανακομιδή) Φοίβης διακονίσσης, Μωϋσέως του Προφήτου

5. Τετάρτη Ζαχαρίου του προφήτου, πατρός του Ιωάννου του Προδρόμου

6. Πέμπτη Αρχαγγέλου Μιχαήλ Ανάμνησις του εν Χώναις θαύματος

8. Σαββάτο ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

9. ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ, Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας των μαρτύρων, Ησαΐου Οσίου κτήτορος Ι.Μ Κύκκου,
Θεοδώρας, Ευφροσύνης, Δημητρίου, Ευανθίας, Δημητριανού οσίων

13 . Πέμπτη Κορνηλίου του Εκατόνταρχου
14. Παρασκευή Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
(Αυστηρή Νηστεία, αποχή οίνου και ελαίου)
Σήμερα δεν τελούνται μνημόσυνα

16. ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ, Ευφημίας Μεγαλομάρτυρος, Κασσιανού οσίου

17. Δευτέρα Αναστασίου Οσίου εν Περιστερωνοπηγή, Ηρακλειδίου επ. Ταμασέων, Αυξιβίου επ. Σόλων, Σοφίας και των τριών θυγατέρων αυτής Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος, Ευμενίου επισκόπου Γορτύνης, Αριάδνης μάρτυρος

20. Πέμπτη Ευσταθίου μεγαλομάρτυρος, Θεοπίστης της συμβίας αυτού και των υιών αυτής , Αγαπίου και Θεοπίστου, Μελετίου επισκόπου Κύπρου, Λοΐζου, Μαρτίνου Ρώμης

23. ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ, Η Σύλληψις του Τ. Προδρόμου, Ραΐδος μ., Πολυξένης, Ξανθίππης οσίων

24. Δευτέρα Θέκλης Ισαποστόλου, Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης, Σιλουανού οσίου του Αθωνίτου, Ευφροσύνης οσίας, Ιωάννου Ποταμίτου εν Σιά, Ανακομιδή Τιμίας Κάρας Αποστόλου Ανδρέα,
Η Μετάστασις του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

28. Παρασκευή Νεοφύτου Εγκλείστου, Χαρίτωνος Ομολογητού, Αυξεντίου οσίου

29. Σαββάτο Κυριακού αναχωρητού, Πετρωνίας μάρτυρος, Ιωσήφ

30. ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ, Γρηγορίου Ιερομάρτυρος, επισκόπου και φωτιστού της Αρμενίας


Κατά το μήνα Σεπτέμβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 6:00 μ.μ.,
ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45 π.μ.
και τις καθημερινές 6:30-8:30 π.μ.

"Σημασία έχει να ψάλλεις με ευλάβεια..."

«Το παν είναι η ευλάβεια. Χωρίς ευλάβεια η ψαλτική είναι ξεθυμασμένη και μοιάζει με όργανο ξεκουρδισμένο, που κάνει γκλίν- γκλίν. Ούτε έχει σημασία αν ψάλλει κανείς δυνατά ή σιγανά. Σημασία έχει να ψάλλει με ευλάβεια. Τότε το ψάλσιμο είναι ταπεινό, γλυκό. Δεν είναι κοιμισμένο. Και το δυνατό είναι έντονο και καρδιακό. Δεν είναι άγριο.

Ο π. Μακάριος Μπουζικας είχε βροντερή φωνή, αλλά έψελνε φυσικά, με ευλάβεια και με καημό. Ένοιωθες ότι ξεκοβόταν η δική του καρδιά, και ξεκολλούσε και η δική σου. « Σου κάνει τα τζιέρια (τα σπλάχνα) άνω –κάτω», έλεγε ένα γεροντάκι. Έμενε μόνος του στην Καψάλα, σε ένα Σταυρονικητιανό Κελλί. Πιο κάτω έμενε ένας Ρουμάνος που δεν ήταν ψάλτης, αλλά είχε ευλάβεια. Το βράδυ έβγαινε ο πατήρ Μακάριος στην απλωταριά του Κελιού του και συνέχιζε τον άλλο στίχο ο Ρουμάνος από κάτω! Ήταν μεγαλείο!

Είναι μεγάλη υπόθεση ο ψάλτης να έχει ευλάβεια. Ξέρετε πόσο βοηθάει; Αλλοιώνεται ο ίδιος εσωτερικά, και επειδή αυτή η εσωτερική αλλοίωση εκδηλώνεται και εξωτερικά, αλλοιώνεται και ο άλλος που τον ακούει και βοηθιέται θετικά. Έτσι η προσευχή όλων είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό».

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
 

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Έμπνευση, δώρο Θεού


Στους νικητές των διαγωνισμών φωτογραφίας:
 
Ένα δώρο απ' το Θεό που 'χει αξία
σου 'δωσε έμπνευση ν' αγγίξεις μια στιγμή,
να την κλείσεις σε μια απλή φωτογραφία
παγωμένη να τη βλέπεις μα θα ζει.

Στο ταλέντο σου κρυμμένη η φαντασία
έχει απλώσει δύο πάλλευκα πανιά
σαν καράβι σε μιας θάλασσας ταξίδια
που σε πάει στης Παναγιάς την αγκαλιά.

Το βραβείο σου ενθύμιο να έχεις
ευλογία απ' τη νίκη σου αυτή,
την πολύτιμη ψυχή σου να προσέχεις
για να λάμπεις όπως τ' όνομα σου εσύ.

Ζ. Α.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ, Ευαγγ. Ανάγνωσμα: Ιω. 3: 13-17


Πρωτότυπο κείμενο
Είπεν ο Κύριος· και ουδεὶς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου ο ων εν τω ουρανώ. και καθώς Μωϋσής ύψωσε τόν όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τόν Υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τόν υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον , αλλ΄ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού.

Απόδοση
Είπεν ο Κύριος• κανένας βέβαια δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό. Όπως ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ' αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι΄αυτού.

Σχολιασμός
Η Κυριακή αυτή ονομάζεται Κυριακή προ της Υψώσεως, γιατί προηγείται της εορτής της υψώσεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού που τελείται στις 14 Σεπτεμβρίου. Η ευαγγελική περικοπή είναι απόσπασμα λόγου του Ιησού Χριστού με τον οποίο αποκαλύπτει τη θεϊκή του ταυτότητα και το σκοπό για τον οποίο ήρθε στον κόσμο. Τα θέματα τα οποία θίγονται στη συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή και οι αποκαλύψεις του Ιησού Χριστού είναι ιδιαίτερα σημαντικές.

Αρχικά βεβαιώνει ότι είναι ο «υιός του ανθρώπου». Αυτός ο όρος σημαίνει ότι είναι ο Μεσσίας, ο απεσταλμένος από το Θεό. Εδώ ο Κύριος θέτει μια αντίθεση, κανένας δεν έχει πάει στον ουρανό παρά μόνο εκείνος που κατέβηκε από τον ουρανό, ο υιός του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι κανένας δε γνωρίζει το Θεό και τα του Θεού παρά μόνο ο υιός του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν μπορεί να αποκαλύψει, το θέλημα του Θεού για τους ανθρώπους.

Ο λόγος του Κυρίου «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς» αποτελεί μια από τις σημαντικότερες διδασκαλίες της Αγίας Γραφής σχετικά με τη γνώση του Θεού από τον άνθρωπο. Ο Ιησούς Χριστός βεβαιώνει ότι μόνο ο ίδιος γνωρίζει το Θεό γιατί προέρχεται από το Θεό. Επομένως από αυτό συνεπάγεται ότι εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε την τέλεια γνώση του Θεού αλλά ό,τι γνωρίζουμε για τον Θεό προέρχεται από τη δική του αποκάλυψη. Ο ίδιος ο Χριστός αποτελεί την προσωπική αποκάλυψη του Θεού γιατί κατέβηκε από τον ουρανό δηλαδή έχει απόλυτη σχέση με το Θεό. Βέβαια η μεγαλύτερη αποκάλυψη του Θεού δια του Ιησού Χριστού είναι η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, η οποία αποκαλύφθηκε με τη σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού.

Στη συνέχεια ο Χριστός αποκαλύπτει το σκοπό της επί γης παρουσίας του, που είναι η δωρεά της αιώνιας ζωής. Για να γίνει κατανοητό αυτό χρησιμοποιεί μια εικόνα από την Παλαιά Διαθήκη. Όταν οι Ισραηλίτες βρίσκονταν στην έρημο και κατευθύνονταν προς τη γη της Επαγγελίας άρχισαν να παραπονιούνται για την έλλειψη ψωμιού και νερού. Τότε εμφανίσθηκαν δηλητηριώδη φίδια και για να σωθούν οι Ισραηλίτες ο Μωϋσής ύψωσε σε ξύλο ένα χάλκινο φίδι, που σχημάτισε το σημείο του Σταυρού. Εδώ ακριβώς υπάρχει και μια από τις πολλές προτυπώσεις του Πάθους του Κυρίου μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Όποιος γύριζε και έβλεπε το χάλκινο φίδι τότε σωζόταν. Από αυτή την εικόνα παίρνει αφορμή ο Ιησούς Χριστός για πει ότι κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να υψωθεί και ο ίδιος για να σωθούν οι άνθρωποι, για να κερδίσουν την αιώνια ζωή «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Ο Χριστός θα υψωθεί, δηλαδή θα σταυρωθεί υψούμενος πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Αυτή η ύψωση του Χριστού είναι συγχρόνως και το σημείο δόξας του, κάτι που είναι δύσκολο να κατανοήσει η ανθρώπινη λογική. Πρέπει όμως να συμβάλει και ο άνθρωπος για να κερδίσει την αιώνια ζωή με το να επιδείξει την πίστη του.

Ο Θεός έστειλε τον Υιό του να σώσει τον κόσμο κινούμενος από την αγάπη του προς τον άνθρωπο. Είναι από τα πλέον σημαντικά στοιχεία των εκδηλώσεων του Θεού προς τον άνθρωπο, γιατί αυτή η αγάπη οδηγεί προς τη σταυρική θυσία του Υιού του. Καλείται λοιπόν ο άνθρωπος να έχει αυτό το μέγεθος της αγάπης τόσο προς το Θεό όσο και προς το συνάνθρωπο. Επίσης μας αποκαλύπτει με αυτό τον τρόπο ότι ο σκοπός της παρουσίας του στον κόσμο δεν είναι η κρίση του κόσμου αλλά η σωτηρία των ανθρώπων. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και προσφέρει τη Σωτηρία η οποία προσφέρεται με την παρουσία του, τη διδασκαλία και τη σταυρική του θυσία.

Αυτό είναι το δώρο και η χάρη του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν έχει προϋποθέσεις αυτή η αγάπη, είναι ανιδιοτελής, και όπως η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο έφτασε μέχρι του σημείου της σταυρικής θυσίας του Υιού του, έτσι και η αγάπη μέσα στο σύγχρονο κόσμο λαμβάνει σταυρική διάσταση. Η αγάπη απαιτεί σταυρική θυσία και ανιδιοτελή προσφορά προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Αυτή η σταυρική αγάπη είναι η διέξοδος στο αδιέξοδο της κρίσης που διέρχεται η κοινωνία μας.

Ηλιάνας Κάουρα, θεολόγου

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Απολυτίκιον Γενέσεως της Θεοτόκου

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου


Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,
Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.
Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

Βιογραφία
«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει» (Ψαλμός λστ' στ. 5). Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και της επιδιώξεις και της ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ' Αυτόν και Αυτός θα κάνει εκείνα που ζητάς και χρειάζεσαι. Μ' αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ο Ιωακείμ και η Άννα ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να της χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα της. Και την ελπίδα της ο Θεός έκανε πραγματικότητα. Της χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, που ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Αυτός που θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν της προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και η βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, που θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, η Άννα και ο Ιωακείμ, που ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα που είχαν στο Θεό απέκτησαν απ' Αυτόν το επιθυμητό δώρο, που θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων.


Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’.
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν, καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.
Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου, αὐτὴν ἑορτάζει καὶ ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθεὶς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ Στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Ἡ Παρθένος Μαριάμ, καὶ Θεοτόκος ἀληθῶς, ὡς νεφέλη τοῦ φωτός, σήμερον ἔλαμψεν ἡμῖν, καὶ ἐκ Δικαίων προέρχεται εἰς δόξαν ἡμῶν. Οὐκ ἔτι ὁ Ἀδὰμ κατακρίνεται· ἡ Εὔα τῷν δεσμῶν ἠλευθέρωται· καὶ διὰ τοῦτο κράζομεν βοῶντες, ἐν παρρησίᾳ τῇ μόνῃ Ἁγνῇ· Χαρὰν μηνύει, ἡ γέννησίς σου, πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.
Ἀγαλλιάσθω οὐρανός, γῆ εὐφραινέσθω· ὁ τοῦ Θεοῦ γὰρ οὐρανός, ἐν γῇ ἐτέχθη, ἡ Θεόνυμφος αὕτη ἐξ ἐπαγγελίας. Ἡ στεῖρα βρέφος θηλάζει τὴν Μαριὰμ· καὶ χαίρει ἐπὶ τῷ τόκῳ Ἰωακείμ. Ῥάβδος λέγων ἐτέχθη μοι, ἐξ ἧς τὸ ἄνθος Χριστός, ἐβλάστησεν ἐκ ῥίζης Δαυΐδ. Ὄντως θαῦμα παράδοξον!

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἐξ ὀσφύος τοῦ Δαυΐδ, ἡ θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ἡμῖν, καὶ νεουργεῖται, ἡ σύμπασα καὶ θεουργεῖται. Συγχάρητε ὁμοῦ, ὁ οὐρανός καὶ ἡ γῆ· αἰνέσατε αὐτήν, αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν, Ἰωακεὶμ εὐφραίνεται, καὶ Ἄννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα· Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Ἀναβόησον Δαυΐδ, τὶ ὤμοσέ σοι ὁ Θεός; Ἅ μοι ὤμοσε φησί, καὶ ἐκπεπλήρωκεν ἰδού, ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς κοιλίας μου δοὺς τὴν Παρθένον· ἐξ ἧς ὁ πλαστουργός, Χριστός ὁ νέος Ἀδάμ, ἐτέχθη βασιλεύς, ἐπὶ τοῦ θρόνου μου· καὶ βασιλεύει σήμερον, ὁ ἔχων τὴν βασιλείαν ἀσάλευτον. Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἡ προσευχὴ ὁμοῦ καὶ στεναγμός, τῆς στειρώσεως καὶ ἀτεκνώσεως Ἰωακείμ τε καὶ Ἄννης, εὐπρόσδεκτος, καὶ εἰς τὰ ὦτα Κυρίου ἐλήλυθε, καὶ ἐβλάστησαν καρπὸν ζωηφόρον τῷ κόσμῳ· ὁ μὲν γὰρ προσευχὴν ἐν τῷ ὄρει ἐτέλει, ἡ δὲ ἐν παραδείσῳ ὄνειδος φέρει· ἀλλὰ μετὰ χαράς, ἡ στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Λόγος στη Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού


1. Ελάτε όλα τα έθνη, κάθε ανθρώπινη γενιά, και κάθε γλώσσα, και κάθε ηλικία, και κάθε αξίωμα, να γιορτάσουμε με αγαλλίαση τη γέννηση της χαράς όλου του κόσμου. Γιατί αν οι ειδωλολάτρες τιμούσαν με κάθε τρόπο γεννήσεις θεών, με παραμύθια που παίρνουν το μυαλό και σκοτεινιάζουν την αλήθεια, κι αν ακόμα προσφέροντας ό,τι είχαν και δεν είχαν τιμούσαν γενέθλια βασιλιάδων, που τους τυραννούσαν σ’ όλη τους τη ζωή, πόσο περισσότερο πρέπει εμείς να τιμούμε τη γέννηση της Θεοτόκου, που μεταμόρφωσε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, που άλλαξε τη λύπη της πρώτης μας μάνας, της Εύας, σε χαρά; Εκείνη άκουσε την απόφαση του Θεού: «Με πόνους να γεννάς τα παιδιά σου». Αυτή: «Χαρά σου, ολόχαρη». Εκείνη: «Στον άνδρα σου η υποταγή σου». Αυτή: «Ο Κύριος μαζί σου». Τι άλλο λοιπόν από λόγο να προσφέρουμε στη Μάνα του Λόγου; Όλη η κτίση ας γιορτάσει μαζί μας κι ας δοξολογήσει την αγιασμένη γέννηση της Παναγίας.

Η Παναγία χάρισε στο κόσμο ακούρσευτο θησαυρό αγαθών. Με τη μεσολάβηση της Παναγίας ο Πλάστης ξανάπλασε προς το καλύτερο ολόκληρη την πλάση, με την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Γιατί, αφού ο δημιουργικός Λόγος του Θεού έγινε ένα με την ανθρώπινη φύση, ενώθηκε συνάμα μ’ ολόκληρη την πλάση, μια και ο άνθρωπος, μετέχοντας σε πνεύμα και σε ύλη, είναι σύνδεσμος όλης της ορατής και αόρατης δημιουργίας. Ας γιορτάσουμε λοιπόν την λύση της ανθρώπινης στειρότητας, γιατί πήρε τέλος για μας η στέρηση των αγαθών.

2. Για ποιο λόγο όμως γεννήθηκε η Μητροπάρθενη από γυναίκα στείρα; Γιατί έτσι έπρεπε, αυτό πούναι το μοναδικά καινούργιο κάτω από τον ήλιο, η βάση και τ’ αποκορύφωμα των θαυμάτων, ν’ ανοίξει το δρόμο του με θαύματα και σιγά-σιγά από τα πιο ταπεινά νάρθουν τα πιο μεγάλα. Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος πιο ψηλός και πιο θεϊκός. Η φύση, νικημένη από τη χάρη, στεκόταν με τρεμούλα· δεν είχε το θάρρος και τη δύναμη να προχωρήσει αυτή πρώτη. Όταν λοιπόν επρόκειτο να γεννηθεί η Θεοτόκος-Παρθένος από την Άννα, δεν τολμούσε η φύση να καρποφορήσει πριν από τη χάρη, αλλά έμενε άκαρπη, μέχρις ότου βλαστήσει η χάρη τον καρπό. Έτσι έπρεπε, να γεννηθεί πρωτότοκη εκείνη, που θα γεννούσε τον «πρωτότοκο όλης της δημιουργίας», που «όλα σ’ αυτόν χρωστούν την ύπαρξή τους».

Καλότυχο ζευγάρι, Ιωακείμ και Άννα, όλη η κτίση σας ευγνωμονεί. Γιατί με τη μεσολάβησή σας εδώρισε η πλάση στο Δημιουργό το πιο υπέροχο απ’ όλα τα δώρα· πολυσέβαστη Μητέρα, μοναδική, άξια του Πλάστη. Ευλογημένη μέση του Ιωακείμ, απ’ όπου βγήκε η ακηλίδωτη φύτρα. Θαυμαστή μήτρα της Άννας, που μέσα της αναπτύχθηκε σιγά-σιγά, σχηματίσθηκε και γεννήθηκε πανάγιο βρέφος. Γαστέρα, που κυοφόρησες μέσα σου τον έμψυχο ουρανό, πλατύτερο από την απεραντοσύνη των ουρανών. Αλώνι, που κράτησες απάνω σου τη θημωνιά του ζωοποιού σταριού, όπως το δήλωσε ο ίδιος ο Χριστός: «Αν δεν πέσει ο κόκκος του σταριού στη γη και πεθάνει, παραμένει ολομόναχος». Κόρφοι που θηλάσατε εκείνη, πούθρεψε τον τροφοδότη του κόσμου. Θαυμάτων θαύματα και παραδόξων παράδοξα. Γιατί έτσι έπρεπε, ν’ ανοίξει με τα θαύματα ο δρόμος, απ’ όπου με τρόπο ανέκφραστο, από αγάπη, κατέβηκε κοντά μας ο Θεός για να σαρκωθεί.

Αλλά πώς να προχωρήσω περισσότερο; Το μυαλό μου σαστίζει, φόβος και λαχτάρα με κυριεύουν. Η καρδιά μου χτυπάει και η γλώσσα μου δέθηκε. Δεν αντέχω στη χαρά, με καταβάλλουν τα θαύματα, ο πόθος με γεμίζει ενθουσιασμό. Ας νικήσει λοιπόν ο πόθος, ας υποχωρήσει ο φόβος ας τραγουδήσει η κιθάρα του Πνεύματος: «Ας χαρούν οι ουρανοί κι ας πηδήσει από τη χαρά της η γη».

3. Σήμερα ανοίγονται οι πύλες της στειρώσεως, και παρουσιάζεται θεϊκή, παρθενική πύλη, που από μέσα της θα περάσει και θα μπει στην οικουμένη «σωματικά» ο Θεός, που βρίσκεται πέρα απ’ όλα τα όντα, όπως λέει ο Παύλος, ο ακροατής των ανέκφραστων μυστικών. Σήμερα από τη ρίζα του Ιεσσαί ξεφύτρωσε κλωνάρι, που πάνω του βλάστησε για χάρη του κόσμου θεοϋπόστατο λουλούδι.

Σήμερα από τη γήινη φύση έφτιαξε ουρανό πάνω στη γη, εκείνος που άλλοτε παλιά έπηξε μέσα από τα νερά το στερέωμα και το ανέβασε στα ύψη. Κι αληθινά ο ουρανός αυτός είναι πολύ πιο θεϊκός και πολύ πιο καταπληκτικός από τον πρώτο. Γιατί ο Λόγος του Θεού, που έφτιαξε στον πρώτο ουρανό τον ήλιο, θα ανατείλει ο Ίδιος στο δεύτερο ουρανό, ήλιος δικαιοσύνης. Έχει δύο φύσεις, κι αν λυσσομανούν οι Ακέφαλοι· ένα πρόσωπο κι αν σκάσουν απ’ το κακό τους οι Νεστόριοι. Το άναρχο φως, που έχει την προαιώνια ύπαρξή του από άναρχο φως, το άϋλο και ασώματο, παίρνει σώμα από γυναίκα και «σα νυμφίος βγαίνει από νυφική παστάδα», και, μ’ όλο που είναι Θεός, γίνεται έπειτα άνθρωπος της γης. Σα «γίγαντας» θα τρέξει με χαρά το δρόμο της δικής μας ζωής, και μέσα από τα πάθη θα προχωρήσει για να πεθάνει και να δέσει τον ισχυρό, το διάβολο, και να του αρπάξει την περιουσία, την ανθρώπινη φύση μας, και να ξαναφέρει στην ουράνια γη το χαμένο πρόβατο.

Σήμερα ο «γιος του μαραγκού», ο παντεχνίτης Λόγος του Θεού, που χάρη σ’ Αυτόν ο Πατέρας έφτιαξε τα πάντα, ο δυνατός βραχίονας του μεγάλου Θεού, έχοντας, με το Άγιο Πνεύμα σα δάχτυλό του, ακονίσει το στομωμένο σκεπάρνι της φύσεως, έφτιαξε για τον εαυτό του έμψυχη σκάλα, που η βάση της στηρίζεται πάνω στη γη και το κεφάλι της ακουμπάει στον ουρανό, που πάνω της αναπαύεται ο Θεός, που τον τύπο της αντίκρισε ο Ιακώβ. Απ’ αυτή αφού κατέβηκε, χωρίς να μετακινηθεί από τη θέση του ο Θεός, πιο σωστά αφού ταπεινώθηκε, «φανερώθηκε πάνω στη γη» και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους. Αυτά όλα λοιπόν σημαίνουν η κατάβαση, η συγκαταβατική ταπείνωση, η πολιτεία πάνω στη γη, την πιο βαθιά γνώση, που δόθηκε στους ανθρώπους της γης. Πάνω στη γη στηρίχθηκε η νοητή σκάλα, η Παρθένος· γιατί γεννήθηκε από τη γη· και η κεφαλή της φθάνει στον ουρανό. Η κεφαλή, βέβαια, κάθε γυναίκας είναι ο άνδρας· για την Παρθένο όμως μια και δεν γνώρισε άνδρα, έγινε κεφαλή της ο Θεός και Πατέρας, αφού με το Άγιο Πνεύμα έκανε συμφωνία με την Παρθένο κι αφού έστειλε σαν κάποιο θεϊκό πνευματικό σπόρο, το Γιο και Λόγο του, την παντοδύναμη δύναμή Του. Πραγματικά με το ευλογημένο θέλημα του Πατέρα, έγινε υπερφυσικά, χωρίς μεταβολή, ο Λόγος σάρκα, όχι με φυσική ένωση, αλλά ξεπερνώντας τους νόμους της φύσεως, από το Άγιο Πνεύμα και από την Παρθένο Μαρία και «κατασκήνωσε ανάμεσά μας». Γιατί η ένωση του Θεού με τους ανθρώπους γίνεται με το Άγιο Πνεύμα.

«Όποιος μπορεί να το δεχτεί ας το χωρέσει». «Όποιος έχει αυτιά, ας ακούσει». Ας ξεφύγουμε από τις ανθρώπινες σκέψεις. Άνθρωποί μου, η θεότητα δεν παθαίνει αλλοιώσεις. Εκείνος που την πρώτη φορά γέννησε αναλλοίωτα με τρόπο φυσικό, γεννάει αναλλοίωτα τον ίδιο Γιο για δεύτερη φορά με τρόπο «οικονομικό». Και είναι μάρτυρας ο Δαβίδ, ο προπάτορας του Θεού, λέγοντας: «Ο Κύριος είπε σε μένα. Εσύ είσαι Γιος μου, εγώ σήμερα σε γέννησα». Αυτή η λέξη «σήμερα» δεν έχει θέση στην προαιώνια γέννηση, γιατί η γέννηση εκείνη βρίσκεται έξω από το χρόνο.

4. Σήμερα χτίζεται η πύλη που κοιτάει στην Ανατολή, απ’ όπου ο Χριστός «θα μπει και θα βγει», αφήνοντάς την κλεισμένη· στην πύλη αυτή ο Χριστός είναι «η πόρτα των προβάτων». «Ανατολή» είναι το όνομα Εκείνου, που μας οδήγησε κοντά στον αρχίφωτο Πατέρα. Σήμερα φύσηξαν χαράς πνοές, προμηνύματα της Χαράς όλου του κόσμου. Ας χαμογελάει πάνω ο ουρανός, κι ας πηδάει απ’ τη χαρά της κάτω η γη, ας πάλλεται η θάλασσα του κόσμου. Μέσα της γεννιέται το στρείδι, που με την αστραπή του Θεού απ’ τα ουράνια θα συλλάβει στα σπλάχνα του, και θα γεννήσει το πολύτιμο μαργαριτάρι, το Χριστό. Απ’ αυτό το στρείδι θα βγει ο «δοξασμένος βασιλιάς», ντυμένος την πορφύρα της σάρκας, που αφού επισκεφθεί τους αιχμαλώτους θα διακηρύξει την απελευθέρωσή τους. Ας πηδάει απ’ τη χαρά της η φύση· γεννιέται η προβατίνα, που απ’ αυτήν ο τσοπάνης θα ντύσει το πρόβατο, και θα ξεσχίσει το ρούχο της παλιάς θανατικής καταδίκης μας. Ας χορεύουν οι παρθένες, αφού γεννήθηκε όπως είπε ο Ησαΐας παρθένος, που θα «συλλάβει στην κοιλιά της και θα γεννήσει γιο, που θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ», που σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας». «Ο Θεός είναι μαζί μας», μάθετέ το καλά Νεστόριοι κι αναγνωρίστε τον χαμό σας. «Είν’ ο Θεός μαζί μας»! Όχι άγγελος, όχι απεσταλμένος, αλλά ο ίδιος ο Κύριος θάρθει και θα μας σώσει.

«Ευλογημένος Αυτός που έρχεται στ’ όνομα του Θεού, ο Κύριος παρουσιάσθηκε μπροστά μας». Ας γιορτάσουμε για τη γέννηση της Θεοτόκου. Χαμογέλασε Άννα, «στείρα που δεν γεννούσες, ξέσπασε σε κραυγές χαράς, ξεφώνισε, συ που δεν δοκίμαζες της γέννας πόνους». Πήδησε απ’ τη χαρά σου Ιωακείμ, από τη θυγατέρα σου «γεννήθηκε το παιδί μας», ο γιος που μας δόθηκε δώρο και τ’ όνομά του λέγεται «Άγγελος, που φέρνει το μεγάλο θέλημα του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου, Θεός δυνατός», η σωτηρία όλου του κόσμου. Ας ντροπιαστεί ο Νεστόριος, κι ας βουλώσει με το χέρι του το στόμα. Το παιδί είναι Θεός, πώς δεν θάναι Θεοτόκος αυτή που το γέννησε; «Αν κάποιος δεν αναγνωρίζει την αγία Παρθένο Θεοτόκο, βρίσκεται χωρισμένος απ’ τον Θεό». Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια, αν και τα λέω εγώ. Τα πήρα, θεολογική κληρονομιά, από τον πατέρα της Εκκλησίας μας, τον Θεολόγο Γρηγόριο.

5. Καλότυχο ζευγάρι, Ιωακείμ και Άννα, κι αληθινά αγνότατο. Απ’ τον καρπό των σπλάχνων σας γίνατε γνωστοί, καθώς είπε ο Κύριος κάπου: «Θα τους γνωρίσετε καλά από τους καρπούς που θα κάνουν». Με τη ζωή σας δώσατε χαρά στο Θεό και γίνατε άξιοι της κόρης που γεννήσατε. Ζώντας τη ζωή σας με αγνότητα και αγιότητα καρποφορήσατε το στολίδι της παρθενίας, παρθένα προτού να γεννήσει, παρθένα την ώρα που γεννούσε, και παρθένα αφού γέννησε, τη μοναδική που μένει και σε νου και σε ψυχή και σε σώμα πάντοτε παρθένος. Έτσι έπρεπε να γίνει, η παρθένος που εβλάστησε απ’ τη δική σας αγνότητα να γεννήσει σωματικά το μονάκριβο, μονογέννητο φως, με την ευδοκία εκείνου που το γέννησε ασώματα. Φως που δεν γεννάει, αλλά πάντοτε γεννιέται από φως, που η γέννηση είναι η ξεχωριστή προσωπική του ιδιότητα. Σε πόσα θαύματα και σε πόσες συμφωνίες έγινε εργαστήριο αυτό το κοριτσάκι! Αφού γεννήθηκε από στείρα, γέννησε με τρόπο παρθενικό Εκείνον, που ένωσε θεότητα και ανθρωπότητα, πόνο και απάθεια, τη ζωή και το θάνατο, για να νικηθεί έτσι σ’ όλα το χειρότερο από το καλύτερο. Κι όλα αυτά για τη δική μου σωτηρία, Δέσποτα. Τόσο πολύ μ’ αγάπησες, ώστε μ’ έσωσες όχι με αγγέλους, ούτε με κάποιο άλλο δημιούργημα, αλλά όπως ακριβώς εσύ ο ίδιος με έπλασες την πρώτη φορά, έτσι πάλι εσύ ο ίδιος εργάσθηκες και για την ανάπλασή μου. Γι’ αυτό χορεύω και λέω μεγάλα λόγια και νιώθω μεγάλη χαρά, και ξαναγυρίζω πάλι πίσω στην πηγή των θαυμάτων και πλημμυρισμένος με το νάμα της ευθυμίας, αρπάζω την κιθάρα του Αγίου Πνεύματος και θεϊκό τραγούδι τραγουδώ στη γέννησή της.

Ιωακείμ και Άννα, ζευγάρι λογικά τρυγόνια σωφρονέστατο! Εσείς, με το να κρατήσετε το φυσικό νόμο της σωφροσύνης, αξιωθήκατε με δώρα υπερφυσικά· γεννήσατε τη Μητέρα του Θεού, την ανέγγιχτη από άνδρα. Εσείς, αφού ζήσατε με ευσέβεια και οσιότητα μέσα στα όρια της ανθρώπινης φύσεως, γεννήσατε την ανώτερη από αγγέλους Κόρη, την Κυρία των αγγέλων. Κοριτσάκι τόσο όμορφο και τόσο γλυκό. Κρίνο που ξεφύτρωσε ανάμεσα στ’ αγκάθια, από την πιο ευγενικιά και βασιλική ρίζα του Δαβίδ. Χάρη σε Σένα, Παρθένε, πλουτίσθηκε η βασιλεία με την Ιερωσύνη. Χάρη σε Σένα μετακινήθηκε ο νόμος και ανακαλύφθηκε το πνεύμα, που κρυβότανε κάτω από το γράμμα, αφού η ιερατική εξουσία πέρασε από την λευιτική στη δαβιτική φυλή. Τριαντάφυλλο που ξεφύτρωσες μέσα από τ’ αγκάθια των Ιουδαίων, και πλημμύρισες με το θεϊκό σου άρωμα τα σύμπαντα. Κόρη του Αδάμ και μητέρα του Θεού. Ευλογημένη η μέση και τα σπλάχνα απ’ όπου ξεφύτρωσες. Ευλογημένη η αγκαλιά που σε βάσταξε και τα χείλη που απολαύσανε τα αγνά σου φιλιά, δηλ. τα χείλη των γονιών σου μονάχα, για να μείνεις πάντοτε, σ’ όλα παρθένος.

6. Σήμερα αρχίζει η σωτηρία του κόσμου. «Δοξολογήστε τον Κύριο όλη η γη, τραγουδήστε και χορέψτε και παίξτε τα όργανα»! Φωνάξτε δυνατά, φωνάξτε, μη φοβάστε, για χάρη μας γεννήθηκε η Μητέρα του Θεού στην άγια Προβατική Πύλη, απ’ όπου καταδέχθηκε να γεννηθεί ο Αμνός του Θεού που πήρε πάνω του την αμαρτία του κόσμου.


Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Γιατί δέν μπορῶ νά προσευχηθῶ καλά;

Ἡ ψυχρότητα στὴν προσευχὴ ὀφείλεται εἴτε σὲ ψυχικὴ κόπωση εἴτε σὲ πνευματικὸ κορεσμὸ εἴτε σὲ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ ἀναπαύσεις εἴτε σὲ πάθη, ποὺ κυριεύουν τὴν ψυχή, προπαντὸς στὴν ἔπαρση. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐνάντια στὴν πνευματικὴ ζωή, μέσα στὴν ὁποία κεντρικὴ θέση κατέχει ἡ προσευχή. Ἔτσι, πρῶτα καὶ κύρια προκαλοῦν τὸ στέρεμα τῆς πηγῆς τῆς προσευχῆς μέσα μας. Αὐτό, ὅμως, μπορεῖ νὰ oφείλεται καὶ σὲ ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος, ποὺ συμβαίνει μὲ θεία παραχώρηση. 
Καὶ νὰ γιατί:

Ὅταν ἡ ψυχὴ μᾶς φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν καρδιὰ μᾶς ξεχύνεται ὁλοθερμὴ προσευχή, δὲν ἔχουμε παρὰ ἐλεητικὴ ἐπίσκεψη τῆς χάριτος. Ἐμεῖς ὅμως, ὅταν ἡ εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση παρατείνεται γιὰ πολύ, νομίζουμε ὅτι κατορθώσαμε κάτι σπουδαῖο μὲ τὸ δικό μας ἀγώνα καὶ κυριευόμαστε ἀπὸ τὴν κενοδοξία. Γιὰ λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, ἀπομακρύνεται ἡ χάρη καὶ μένει ἡ ψυχὴ μᾶς μόνη της, γυμνὴ καὶ ἀδύναμη, ἀνίκανη νὰ ζήσει πνευματικά, ψυχρὴ καὶ ἀπρόθυμη νὰ... προσευχηθεῖ…

Τί θὰ κάνουμε, λοιπόν, γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση; Πρῶτα-πρῶτα θὰ φροντίσουμε νὰ ἐξουδετερώσουμε τὶς αἰτίες της. Καὶ ὕστερα, παρ’ ὅλη τὴν ψυχρότητα τῆς ψυχῆς μας, θὰ κάνουμε μὲ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ τὸν καθημερινὸ προσευχητικὸ κανόνα μας, προσπαθώντας ἀφ’ ἑνὸς νὰ συγκεντρώνουμε τὸ νοῦ μας στὰ λόγια τῶν εὐχῶν καὶ ἀφετέρου νὰ ξεσηκώνουμε μέσα στὴν καρδιὰ μᾶς αἰσθήματα φιλόθεα. Μὲ τὸν καιρὸ ὁ Θεός, βλέποντας τὴν ταπείνωση καὶ τὴν καρτερία μας, θὰ μᾶς ξαναστείλει τὴ χάρη Του, ποὺ θὰ διώξει τὸ πνεῦμα τῆς ψυχρότητος, ὅπως ὁ ἄνεμος διώχνει τὴν ὁμίχλη.

Άγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Αρχάγγελος Μιχαήλ - Το εν Χώναις θαύμα (παιδικό βίντεο)

Μερικές συμβουλές για να ωφελείς και να ωφελείσαι από μία συζήτηση

Αν θέλεις να είσαι ευχάριστος όταν συζητάς:
  • Να είσαι απλός.
  • Να είσαι ευαίσθητος.
  • Να είσαι γνήσιος.
  • Να μη μιλάς συνέχεια εσύ, αλλά να μάθεις να ακούς και τους άλλους.
  • Ενθάρρυνε τους άλλους να σου μιλάνε, αντί να τους πάρεις μονότερμα μιλώντας συνέχεια εσύ.
  • Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι σε κρίνουν περισσότερο από το πώς μιλάς, παρά από το τι λες.
  • Όταν μιλάς, να μην περιμένεις μία γυναίκα να δεχτεί τα όσα λες με τον ίδιο τρόπο που θα τα δεχόταν ένας άνδρας κι αντίστροφα.
  • Επίσης να μην περιμένεις να αποδεχτεί κάποιος ηλικιωμένος την άποψή σου όπως θα έκανε κάποιος της ηλικίας σουή μικρότερός σου.
  • Να προσπαθείς να είσαι πάντα ήρεμος ακόμα και όταν ο συνομιλητής σου παρεκτρέπεται.
  • Μίλα στον άλλον όπως θα ήθελες να σου μιλάνε.
  • Εάν καταλάβεις ότι μία συζήτηση οδηγεί σε αδιέξοδο και περισσότερο ταραχή δημιουργείται παρά κάποια ωφέλεια, καλύτερα ευγενικά και ήρεμα να αλλάζεις θέμα ή και να αποχωρείς.
Αναδημοσίευση από: Ομοθυμαδόν