Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Μάρτιο

1. Φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας
Ευχαριστούμε όλους όσοι καθημερινά συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας και υπενθυμίζουμε στην αγάπη σας ότι εισφορές μπορούν να γίνονταικαι στον πιο κάτω λογαριασμό:
Αρ. Λογαριασμού: 357034157613, ΙΒΑΝ: CY38 0020 0195 0000 3570 3415 7613 SWIFT/BIC: BCYPCY2N - ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ Αριθμός τηλεφώνου για υπηρεσία QuickPay: 99999122
Όλες οι εισφορές διατίθενται για την αγορά και διάθεση τροφίμων, φαρμάκων, ρουχισμού και ειδών καθαριότητας για άπορες οικογένειες καθώς και για την στήριξη αρρώστων αδελφών μας.

2. Θεμέλιος λίθος στο κοιμητήριο Αγίας Νάπας
Όσοι επιθυμούν να γίνουν κτήτορες της εκκλησίας και να γραφτούν τα ονόματα τους και των δικών τους για την ακολουθία της κτητορικής πράξης μπορούν να αποταθούν στον κ.Μάριο Πέροικο (τηλ. 23721465, 99637877).

3. Κατά το μήνα Μάρτιο ο Εσπερινός και το Μέγα Απόδειπνο αρχίζουν στις 5:00μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45π.μ.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Το βλέμμα σου στο Χριστό

Μέσα σ’ ἕναν κόσμο πού ἄλλα πράγματα ἀναζητεῖ μέ τά μάτια του -γήινα, πρόσκαιρα, μάταια, ἁμαρτωλά- ἐσύ στρέψε ἀποφασιστικά τό βλέμμα σου στό Χριστό...

Περιοδικό: Προς τη Νίκη

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς ΙΕ΄ Λουκᾶ: «Κάθε φορᾶ ποὺ σμίγουμε τὰ χείλη στὸ Θεῖο Ποτήρι, ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ μᾶς καλεῖ»


Ἑβραίους ζ΄ 26 - ἡ΄ 2

Ὑψηλὲς καὶ ἀποκαλυπτικὲς οἱ ἀλήθειες ποὺ καταγράφει ὁ Ἀπόστολος στὴν περικοπὴ τὴν ὁποία θὰ ἀκούσουμε στοὺς ναούς μας.

Μᾶς μιλάει γιὰ τὸν τέλειο Ἀρχιερέα καὶ γιὰ τὴν λατρεία στοὺς οὐρανούς.

Πράγματι, δὲν ὑπάρχει ἄλλος τέλειος καὶ ἀπόλυτος Ἀρχιερέας ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ὑπεροχὴ του εἶναι ἀσύγκριτη. Εἶναι αἰώνιος καὶ μοναδικὸς σὲ σχέση μὲ τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καὶ αὐτό, διότι δὲν εἶναι ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ Θεὸς ποὺ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος. Ὁ δικός μας πλέον αἰώνιος Ἀρχιερέας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος πρόσφερε τὸ αἷμα του θυσία, «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας»!

Πόσο συγκινητικὰ ἡ ἀποστολικὴ γραφίδα χαράσσει τὴν αἰώνια αὐτὴ ἀλήθεια «τοιοῦτος γὰρ ἠμὶν ἐπρεπεν Ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος» δίχως ἴχνος ἁμαρτίας. Γί΄ αὐτὸ καὶ ἡ μοναδική του θυσία λυτρώνει ὅσους τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ θέλουν νὰ σωθοῦν.

Εἶναι λοιπὸν ὁ Λυτρωτής μας. Αὐτὸς ποὺ μία φορὰ καὶ γιὰ πάντα πρόσφερε τὴν θυσία ὑπὲρ τοῦ λαοῦ του (ὅλου τοῦ κόσμου). Τὴν μοναδικὴ καὶ ἀσύλληπτη θυσία τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐπάνω στὸν Τίμιο Σταυρό! Γί΄ αὐτὸ καὶ κατὰ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του, ὑπερυψώθηκε πάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, πάνω ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ ὁλόκληρο τὸν Ἀγγελικὸ κόσμο, συνεχίζοντας τὸ Ἀρχιερατικό Του ἀξίωμα!
Ὁμολογουμένως, οὐδέποτε θὰ μποροῦσε ἄνθρωπος, ὅποιος καὶ ἂν ἦταν αὐτός, νὰ προσφέρει τέτοια θυσία. Ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης αἰσθάνονταν, ὡς ἀτελεῖς ἄνθρωποι, τὸ βάρος τῆς προσωπικῆς τους κάτ΄ ἀρχὰς ἐνοχῆς, γί΄ αὐτὸ καὶ ὁ κάθε Ἰουδαῖος Ἀρχιερεὺς «πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων θυσίαν ἀνέφερεν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ». Δήλ. Αὐτὸς δὲν εἶχε ἀνάγκη, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, νὰ προσφέρει καθημερινὰ θυσίες, πρῶτα γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες καὶ ὕστερα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ τὸ ἔκανε μία γιὰ πάντα, προσφέροντας τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του.

Ἀλλὰ καὶ αὐτὲς οἱ θυσίες ποὺ πρόσφεραν στὰ θυσιαστήρια «τῶν τύπων καὶ τῆς σκιᾶς», δὲν εἶχαν δύναμη. Ἡ σημασία τους ἦταν πολὺ μικρή, διότι ἐπὶ τέλους, τὰ αἵματα ἀπὸ τὶς ζωοθυσίες δὲν ἔχουν τὴν δύναμη ἐπὶ τῆς οὐσίας νὰ ἐξαλείψουν τὶς ἁμαρτίες τῶν ταλαίπωρων ἀνθρώπων. Ναὶ μὲν ἤθελαν τὴν ἐξιλέωση, διψοῦσαν τὴν λύτρωση, ἀλλὰ τὸ αἷμα τῶν ταύρων, τῶν τράγων καὶ τῶν δαμάλεων, ὅσο ἄφθονο καὶ ἂν ἔρρεε ἦταν ἐντελῶς ἀνίσχυρο, καὶ δὲν πρόσφερε παρὰ μία ἁπλὴ ἀνακούφιση, ἡ ὁποία ὅμως ἔκανε τὸν ἄνθρωπο νὰ συνειδητοποιήσει ἔτι πλέον τὴν ἀνάγκη τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ καθαρμοῦ καὶ αὐτῆς τῆς λυτρώσεως!

Ἀνυπερθέτως, ὁ ἄνθρωπος ζητοῦσε τὴν λύτρωση καὶ σωτηρία. Γί΄ αὐτὸ ζοῦσε κι αὐτὸ προσδοκοῦσε. Καὶ ὅσο περισσότερο τὴν ποθοῦσε τὴν λύτρωση, τόσο καὶ περισσότερο συνειδητοποιοῦσε τὸ δέσιμό του στὰ δεσμὰ τῆς καταραμένης ἁμαρτίας.

Οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, ὅσο τὸ κουβάρι τοῦ χρόνου ξετυλιγόταν καὶ τὸ στημόνι τῆς ἱστορίας ὕφαινε τὸ ἀνομολόγητο δράμα στὸν καμβὰ τῆς ἀνθρωπότητας, συνειδητοποιοῦσαν ὅτι καμμιὰ θυσία καὶ οὐδεὶς Ἀρχιερεύς, εἴτε τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἴτε ὁποιουδήποτε ἄλλου λαοῦ ποὺ ἔφθανε στὸ κατάντημα τῆς ἀνθρωποθυσίας, ὅτι, γιὰ τὴν ποθητὴ λύτρωση, χρειάζεται ἕνας ἄλλος, Οὐράνιος Ἀρχιερέας. 

Ὁ Ἀρχιερέας ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ πάρει ἐπάνω του ὁλόκληρο τὸ χρέος τοῦ ἀνθρώπου. Καί, δόξα τῷ Θεῶ, ἦλθε γιὰ τὸν τραγικὸ δεσμώτη στὴν ἁμαρτία καὶ στὸν θάνατο, ἄνθρωπο, ὁ ἀναμενόμενος Ἐλευθερωτής! Ἦλθε ὁ Λυτρωτής, καὶ μὲ τὴν θυσία τοῦ αἵματός του ἔλουσε τὶς ψυχές μας καὶ τὶς καθάρισε ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς καὶ ἀηδιαστικοὺς ρύπους τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς παρακοῆς.

Αὐτὸ λοιπὸν τὸ αἷμα τὸ Λυτρωτικὸ ποὺ ποθούσαμε ἀδελφοί μου, τοῦτο τὸ αἷμα καθαρίζει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ἀπὸ κάθε τύψη καὶ ἀπὸ κάθε ἐνοχὴ ποὺ παραλύει τὴν ὕπαρξή μας.
Ναί, αὐτὸ τὸ αἷμα τῆς Θείας Κοινωνίας τώρα μᾶς καθαρίζει, μᾶς θεραπεύει, μᾶς εἰρηνεύει καὶ μᾶς Χριστοποιεῖ. Ἔτσι, κάθε φορᾶ ποὺ σμίγουμε τὰ χείλη στὸ Θεῖο Ποτήρι, κάθε φορᾶ ποὺ ὁ ἄνθρωπος λειτουργός, μέσα στοὺς ὀρθοδόξους καὶ μόνο ναοὺς μᾶς καλεῖ νὰ μεταλάβουμε, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε τοῦτο. Ὅτι σὲ κάθε Θεία Λειτουργία Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Αἰώνιος Ἀρχιερεύς, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ποὺ μᾶς καλεῖ. Αὐτὸς εἶναι ποὺ προσφέρει, διὰ τοῦ λειτουργοῦ του, τὸ ἴδιο του τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τὸ ὁποῖο ἔρρευσε ἐπάνω στὸν Γολγοθά. «Σὺ γὰρ εἰ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος», ἀπαγγέλει μὲ τὰ πήλινα χείλη του, μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα καὶ μὲ καρδιακοὺς λυγμοὺς ὁ λειτουργὸς ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ θυσιαστηρίου. Τοῦ θυσιαστηρίου αὐτοῦ κύκλοθεν τοῦ ὁποίου παραστέκουν καὶ ἀναμέλπουν τὸν Τρισάγιον Ὕμνον «Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι...».
Χρειάζεται τώρα νὰ τονίσουμε, μὲ ποιὰ ἄραγε καὶ μὲ πόση προσοχὴ θὰ πρέπει νὰ προσεγγίζουμε τὶς βαθμίδες τοῦ Ἱεροῦ θυσιαστηρίου ὥστε νὰ γίνουμε σύσσωμοι καὶ συναιμοι Χριστοῦ; Τοῦτο μόνο λέμε. Εἶναι χίλιες φορὲς προτιμότερο νὰ παραμείνουμε στὴν θέση μας, παρὰ ἀπροετοίμαστοι νὰ λάβουμε μέσα μας τὴν φωτιὰ ποὺ θὰ μᾶς κατακάψει... Ὅσοι δε λειτουργοί, τολμοῦν νὰ δίνουν τὸν Χριστὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν πρέπει (ἐνῶ γνωρίζουν), δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιμοῦνται τὸν Ἰούδα ποὺ πρόδωσε καὶ παρέδωσε τὸν Κύριο στοὺς ἐχθρούς του...

Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ! Ὁ Αἰώνιος Ἀρχιερέας καὶ Λυτρωτὴς ποὺ θυσιάζει τὸν ἑαυτόν του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ πλάσματός του. Αὐτὲς τὶς στιγμὲς ἀδελφοί μου ὁ χρόνος σταματᾶ, ὁ χῶρος χάνει τὶς διαστάσεις του καὶ πάσα πνοὴ αἰνεῖ, ὑμνεῖ καὶ δοξολογεῖ τὸ σφάγιον τὸ ἄμωμον. Οἱ καρδιὲς ὅσων λάβουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου θὰ ἔχουν μεταβληθεῖ σ΄ ἕνα ζωντανὸ θυσιαστήριο. Ὁ δὲ νοῦς τοῦ κοινωνοῦντος, μαζὶ μὲ ὅλο τὸν ἐσωτερικό του κόσμο, ξεσπᾶ σὲ ἀγαπητικὲς «ἀσματικὲς» κραυγὲς πρὸς Αὐτὸν ποὺ διὰ τῆς Θεϊκῆς του ἀγάπης ἔθελξε τὴν πτωχὴ ὕπαρξη. «Κύριε, Κύριε, Κύριε... σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σέ...» 

Ἡ ψυχὴ πλέον ἔχει ἀφήσει «πάσαν τὴν βιωτικὴν μέριμναν» καὶ βιώνει αὐτὸ ποὺ στὸ δεύτερο μέρος τῆς σημερινῆς περικοπῆς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στρέφει τὸ βλέμμα.

Πόσο πραγματικά, πόσο αὐθεντικὰ καὶ γεμάτος δέος ὁ Ἄπ. τῶν Ἐθνῶν μᾶς παρουσιάζει τὸν μέγα Ἀρχιερέα, τὸν Χριστὸ ἐν δεξιὰ τοῦ Πατρός! Ἔχουμε τέτοιον Ἀρχιερέα ὁ Ὁποῖος «ἐκάθισεν ἐν δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Κάθησε δήλ. στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς Θείας μεγαλειότητος στοὺς οὐρανούς. Κάθησε ὡς Βασιλέας τοῦ ἐπιγείου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐπουρανίου κόσμου. Καὶ ἔγινε λειτουργὸς τῶν «Ἁγίων» ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανοὺς καὶ τῆς ἀληθινῆς καὶ πραγματικῆς σκηνῆς, τὴν ὁποία κατασκεύασε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ ὄχι κάποιος ἄνθρωπος.

Ἀλήθεια, τί νὰ ψελλίσουν τὰ ρυπαρά μας χείλη γιὰ τὴν μεγαλειώδη αὐτὴ εἰκόνα ποῦ μᾶς παρουσιάζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Καὶ πῶς νὰ σύρουν τὰ χωμάτινα δάκτυλα τὴν πέννα πρὸς ὕμνον τοῦ μεγαλείου του Ἐπουρανίου Ἀρχιερέως;

Σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἐνδείκνυται ἡ συντριβὴ λόγω τῆς συναίσθησης τῆς ἀναξιότητας καὶ ταυτοχρόνως ἡ δοξολογικὴ σιγῆ ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου. Ἡ πίστη μᾶς συνοψίζεται στὴ λατρεία μας. Στὴν ὀρθόδοξη λατρεία μας κάθε Κυριακὴ καὶ κάθε φορᾶ ποὺ λειτουργοῦμε καὶ κοινωνοῦμε Τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καὶ Αἵματος! Αὐτὴ ἡ λατρεία ἀποτελεῖ τὸν πυρήνα τῆς ἁγίας πίστεώς μας. Ἂς μὴν ἀδικοῦμε λοιπὸν τὸν ἑαυτό μας. Οἱ πρόγονοί μας μέσα ἀπὸ τὶς αἱματηρὲς θυσίες λαχταροῦσαν τὴν λύτρωση καὶ προσδοκοῦσαν ἐπὶ ὁλόκληρους αἰῶνες τὸν Λυτρωτή.

Ὁ Λυτρωτὴς ἦλθε καὶ αὐτεπαγγέλτως θυσιάστηκε γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει δωρεάν. Καὶ τώρα συνεχίζει στὸ ὑπερουράνιο θυσιαστήριο...

Τί λέτε λοιπόν; Μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται καν ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται τέτοια ἀγάπη καὶ αὐτὴ τὴν θυσία, τὴν αἰώνια καὶ μοναδική;

Ἀμήν.

Γράφει, Ἀρχιμανδρίτης πατήρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Γέροντας Εὐσέβιος Γιαννακάκης: «Ἡ συνήθεια στὴν λατρεία εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος»

Λοιπὸν ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελεῖ κίνδυνο, μεγάλο κίνδυνο εἶναι ἡ συνήθεια, μεγάλο καὶ τρομερὸ κίνδυνο ἡ συνήθεια. Ἐμεῖς νὰ μὴ ἐπιτρέψουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ συνηθίζει, εἴτε τὴν Λειτουργία, εἴτε τὴν ψαλτική, εἴτε τὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς εἴτε…νὰ μὴ τὸ συνηθίζουμε. Νὰ νοιώθουμε δέος κάθε φορᾶ ποὺ γίνεται Λειτουργία. 

Μὲ πολλὴ συγκίνηση καὶ συναίσθηση καὶ εὐγνωμοσύνη εἰς τὸν Θεὸν νὰ παρακολουθοῦμε. Θὰ μπορούσαμε πάντοτε ὡς γιὰ πρώτη καὶ τελευταία φορὰ νὰ παρακολουθοῦμε τὴν Θεία Λειτουργία; Λοιπὸν εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος ἡ συνήθεια. Συνήθεια καὶ στὸν κανόνα καὶ στὴν προσευχὴ καὶ στὴ Λειτουργία καί, καὶ, καί... 

Ὅταν προσπαθεῖ κανεὶς νὰ νοιώθει τὸν Κύριο κοντά του, καὶ νὰ ζεῖ τὸ ἰδανικό του, δὲν γίνεται συνήθεια ποτέ. Μά, καὶ νὰ μὴν προλάβει, ἂς ποῦμε, νὰ κάνει τὸν κανόνα του ὅλον, ἂν κάνει κεῖνο τὸν κανόνα τὸν πιὸ λίγο καλά, παστρικά, καθαρὰ, μὲ πολλὴ συναίσθηση , τὸν δέχεται ὁ Θεὸς σὰν δέκα κανόνες. Νὰ εἶναι ὁ νοῦς καὶ ἡ σκέψις μας εἰς τὸν Θεὸς καὶ νὰ νοιώθουμε ἐκεῖ τὸν Θεὸν κοντά μας. Ε, εὐλογεῖ , εὐλογεῖ τότε ὁ Κύριος καὶ ἁγιάζει. 

Ἡ ζωή μας νὰ περπατάει ἔξω ἀπὸ ἀδυναμίες καὶ μακριὰ ἀπὸ ὑποχωρήσεις καὶ συμβιβασμούς. Νὰ ἐπιδιώκουμε βίον ἁγνὸν καὶ ζωὴ ὁλοκάθαρη καὶ Μυστηριακή. Νὰ μοσχοβολάει ἀπὸ προσευχὴ , ἀπὸ Λατρεία, ἀπὸ ἀγώνα πνευματικὸ καὶ ἅγιο. Ὥστε ὅλα αὐτὰ νὰ βεβαιώνουν ὅτι εἴμαστε σταθεροὶ στὴν κλήση μας, καὶ ὅτι κρατᾶμε δυνατὰ τὴν ἁγίαν παρακαταθήκην τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς ἐνεπιστεύθη Κύριος.

Αναδημοσίευση από:  Ρωμαΐικο Οδοιπορικό

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Η κακή συνήθεια της κλοπής

Κάποιος χριστιανός είχε αιχμαλωτισθεί πολύ από την κακή συνήθεια της κλοπής. Κάποτε, την περίοδο του θερισμού, βλέποντας το αγρόκτημα ενός πλουσίου να είναι γεμάτο θημωνιές από σιτάρι, αποφάσισε να το κλέψει. Ετοίμασε και έζευξε τις αγελάδες στην καρότσα και την νύκτα ετοιμάστηκε για τον σκοπό του. Τότε η κορούλα του 5-6 ετών άρχισε να κλαίει θέλοντας να ανεβεί και εκείνη στην καρότσα, επειδή της άρεσε ο περίπατος με τα ζώα. Ο πατέρας της για να την καθησύχασει, την πήρε στην αγκαλιά του και την ανέβασε στην καρότσα. Έτσι ξεκίνησαν τα μεσάνυκτα για το ξένο κτήμα. Φθάνοντας εκεί, άφησε τις αγελάδες στην άκρη του χωραφιού και, επειδή είχε πανσέληνος η νύκτα, παρατηρούσε δεξιά-αριστερά, μήπως δεί κανέναν και τον αντιληφθεί κάνοντας την κλοπή. Και επειδή δεν είδε κανέναν, άρχισε να μεταφέρει χειρόβολα από τις θημωνιές στην καρότσα του. Τότε η κόρη του παρακινούμενη μάλλον από το Θεό, του είπε: «Πατέρα, κοίταξες σ’ όλα τα μέρη, αλλά ξέχασες να κοιτάξεις και προς τον ουρανό». Τότε εκείνος την ερώτησε: «Γιατί να κοιτάξω στον ουρανό, παιδί μου;». Και η κόρη του είπε: «Ίσως θα ήταν καλό να κοιτάξεις και προς τον ουρανό, διότι τ’ άλλα μέρη είδα ότι τα παρατήρησες με προσοχή». Τότε ο πατέρας της σκεπτόμενος τα λόγια της κόρης του, και φοβούμενος τον Θεό, σιώπησε. Μετά πήρε τα κλεμμένα χειρόβολα, τα επέστρεψε στον τόπο τους και με την καρότσα επέστρεψαν στο σπίτι τους έχοντας την συνείδηση του αναπαυμένη.

Του  Κλεόπα Ήλιε


Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

«Χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεόν παῤῥησία»


Ἰανουάριος τοῦ 807. Ὁ ἀλγερίνος ληστοπειρατής Βαρδουχάν, ἔχοντας σάν βάση ἐξορμήσεως τὴ Μῆλο, λυμαίνεται μέ τὰ δεκαεπτὰ πειρατικὰ του πλοῖα τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, τὰ παράλια τῆς Θράκης καὶ τῆς Μ. Ἀσίας. Tὸν μήνα αὐτὸ ἀποφασίζει νὰ στραφεῖ ἐνατίον τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ἑτοιμάζει δέκα πλοῖα, παίρνει μαζί του διακόσιους πειρατές καὶ ξεκινᾶ γιὰ τὴ μονὴ Βατοπεδίου. Μέ τὸ χάραμα τῆς 21ης Ἰανουαρίου προσορμίστηκαν στὸ λιμανάκι τοῦ μοναστηριοῦ, βγῆκαν στὴ στεριὰ
καὶ περίμεναν κρυμμένοι τὸ πρωινὸ ἄνοιγμα τῆς πύλης γιὰ νὰ εἰσορμήσουν.

Οἱ μοναχοὶ μόλις εἶχαν τελειώσει τὴν ὀρθρινὴ ἀκολουθία, καὶ ἀποσύρονταν στὰ κελλιὰ τους γιὰ νὰ ἡσυχάσουν. στὴν Ἐκκλησίαἔμεινε μόνος ὁ ἡγούμενος καὶ συνέχισε τὴν προσευχὴ του.

Ξαφνικὰ ἀκούει μιὰ φωνὴ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας:

–Νὰ μήν ἀνοίξετε σήμερα τίς πύλες. Ἀνεβεῖτε στὰ τείχη καὶ διῶξτε τοὺς πειρατές.

Γυρίζει ἀπορημένος ἀπὸ τὸ παράδοξο ἄκουσμα καὶ κοιτάζει τὴ Θεοτόκο. Βλέπει τότε ἄλλο θαῦμα ἐκπληκτικώτερο: τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ τοῦ θείου Βρέφους εἶχαν ζωντανέψει. τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ μικρός Ἰησοῦς ἁπλώνει τὸ χέρι, σκεπάζει τὸ στόμα τῆς Παναγίας Μητέρας Του, καὶ στρέφοντας τὸ πρόσωπό Του πρὸς αὐτὴν τῆς λέει:

–Ὄχι, μητέρα, μήν τὸ λές! Ἄφησέ τους νὰ τιμωρηθοῦν, ὅπως τοὺς ἀξίζει!

Ἡ Παναγία ὅμως πιάνει τὸ χέρι τοῦ Υἱοῦ της, στρέφει λίγο δεξιὰ τὸ πρόσωπό της καὶ ξαναλέει:

–Νὰ μήν ἀνοίξετε σήμερα τίς πύλες τῆς μονῆς!

Ὁ ἡγούμενος συγκλονισμένος σύναξε τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς διηγήθηκε ὅσα θαυμαστὰ εἶδε καὶ ἄκουσε. Κι ἐκεῖνοι διαπίστωσαν μέ δέος ὅτι τὰ ἱερὰ πρόσωπα στὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος εἶχαν ἀλλάξει στάση καὶ ἔκφραση. Ὕστερα, ἀφοῦ εὐχαρίστησαν τὴν Παναγία γιὰ τὴ σωτήρια πρόνοιὰ της, ἀνέβηκαν στὰ τείχη.

Ἦταν καιρός. Οἱ πειρατές μέ σκάλες καὶ τσεκούρια ἑτοιμάζονταν γιὰ τὴν ἀναῤῥίχηση. Ὁ ἡγούμενος, ὄρθιος στίς ἐπάλξες, τοὺς ἄφησε πρῶτα νὰ πλησιάσουν. Ὕστερα, ὑψώνοντας τὸν Τίμιο Σταυρό, ἔδωσε τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ἀπόκρουση.

Δέκα πειρατές ἔπεσαν ἀμέσως νεκροί, ἄλλοι τραυματίστηκαν, καὶ οἱ ὑπόλοιποι μπῆκαν στὰ πλοῖα κι ἔφυγαν.

Οἱ μοναχοὶ κατέβηκαν συγκινημένοι στὸν ναὸ καὶ εὐχαρίστησαν γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴ Θεοτόκο. Ἀπὸ τότε ἡ εἰκόνα πῆρε τὴν προσωνυμία «Παραμυθία», δηλαδὴ παρηγορία, καὶ παραμένει μέχρι σήμερα ἀλλαγμένη, γιὰ νὰ θυμίζει τὸ θαυμαστὸ ἐκεῖνο γεγονός.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ, Ευαγγ. ανάγνωσμα: Λκ. ιζ΄, 12-19



Κείμενο
Τω καιρώ εκείνω, εισερχομένου του Ιησού εις τινα κώμην απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν, και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες˙ Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς. Και ιδών είπεν αυτοίς˙ Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι. Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν. Είς δε εξ αυτών, ιδών οτι ιάθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ˙ και αυτός ην Σαμαρείτης. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν˙ Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος; Και είπεν αυτώ˙ Αναστάς πορεύου˙ η πίστις σου σέσωκε σε.

Μετάφραση
Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί˙ στάθηκαν λοιπόν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησε μας!». Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε οτι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή τον Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δεν θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά που είναι; Κανένας τους δεν βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει τον Θεό παρά μόνο τούτος εδω ο αλλοεθνής;» Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό˙ η πίστη σου σε έσωσε».

Σχόλιο
Την Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας των δέκα λεπρών αναφέρει μόνο ο ευαγγελιστής Λουκάς, που ως ιατρός, φρόντισε και τη διέσωσε. Είναι από τα τελευταία θαύματα του Κυρίου. Οι δέκα λεπροί ζητούν το έλεος του Θεού, γιατί εμπιστεύονται και αναθέτουν τον εαυτό τους, την υγεία τους, τη ζωή τους στον Χριστό. Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος σε τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις αρρώστιας και πόνου, πολύ δύσκολα επιμένει να στηρίζεται στον εαυτό του, γιατί τον βλέπει να καταρρέει και να διαλύεται. Ο πόνος είχε ενώσει τους πονεμένους ανθρώπους. Ήταν και οι δέκα μαζί, για να παρηγορεί ο ένας τον άλλον και για να αλληλοεξυπηρετούνται. Γι’ αυτό περιέλαβαν στην συντροφιά τους ακόμη και τον Σαμαρείτη.

Όταν οι δέκα λεπροί συνάντησαν τον Χριστό, κραύγασαν όλοι μαζί με μεγάλη φωνή: «Διδάσκαλε Ιησού λυπήσου μας, ελέησέ μας». Και ο Χριστός τους πρόσφερε το έλεος Του με τη θαυματουργία Του. Στη συνέχεια τους παραγγέλλει: «Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι». Οι ιερείς μπορούσαν, σύμφωνα με το Νόμο, να πιστοποιήσουν τη θεραπεία τους. Βλέπουμε ότι ο Χριστός δε ζητά την πίστη των λεπρών ως προϋπόθεση για την επιτέλεση του θαύματος. Ούτε όμως και από πριν τους διαβεβαίωσε ότι τους έχει θεραπεύσει. Οι λεπροί πήγαν στους ιερείς με απόλυτη εμπιστοσύνη στον λόγο του Χριστού. Και το θαύμα έγινε. Τους άγγιξε η σωστική και θεραπευτική δύναμης του Κυρίου. Είδαν ότι έφυγε από το σώμα τους η ανίατη και φοβερή αρρώστια. Οι λεπροί απέκτησαν και πάλι την υγεία τους. Και εδώ βρίσκεται η νέα δοκιμασία τους: την ύπαρξη τους, που απέκτησε από τον Χριστό την υγεία της, θα εξακολουθούν να την εμπιστεύονται στον Χριστό, ή θα τη στηρίζουν στις υγιείς βιολογικές τους δυνάμεις; Το ευαγγέλιο μας λέει ότι οι θεραπευθέντες λεπροί εμπιστεύτηκαν τις φυσικές τους δυνάμεις και ικανότητες. Ξανακλείστηκαν στον εαυτό τους, στον εγωισμό τους, και ξέχασαν τον Ευεργέτη Κύριο, εφ’ όσον δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη της επικοινωνίας μαζί Του. Οι εννέα απ’ αυτούς επανήλθαν σε κατάσταση αμαρτίας, αφού η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους παραμέρισε την παρουσία και την κοινωνία της αγάπης του Χριστού.
Άσχημο πράγμα η αχαριστία. Και θλιβερὸ το φαινόμενο, ο ευεργετηθεὶς να γυρνάει την πλάτη στον ευεργέτη. Να τον χαρακτηρίζει η έλλειψη ευαισθησίας έκφρασης ευγνωμοσύνης! Και ευχαριστίας! Να λαμβάνει τα δώρα, να ευεργετείται πλουσιοπάροχα και να ανταποδίδει αχαριστία! Αυτὴ τη στάση τήρησαν οι εννέα απὸ τους δέκα θεραπευθέντες λεπροὺς. Ενώ και οι δέκα δέχθηκαν την ευεργεσία της θεραπείας τους απὸ τον Χριστό, μόνο ο ένας αισθάνθηκε την ανάγκη να Τον ευχαριστήσει. Και αυτὸς ήταν Σαμαρείτης. Όταν τον είδε ο Κύριος ευχαριστήθηκε για την πράξη του, αλλά λυπήθηκε για την αγνωμοσύνη των άλλων. Η ευγνωμοσύνη είναι στολισμός της ψυχής του λογικού ανθρώπου. Είναι μεγάλη αρετή και χρειάζεται αγώνα και εσωτερική καλλιέργεια για ν’ αποκτηθεί. Στο βαθύτερό της περιεχόμενο η ευγνωμοσύνη είναι έκφραση της ανταμοιβής του ευγνώμονος προς τον ευεργέτη. Σ’ αυτή την περίπτωση ο ευγνώμων άνθρωπος συμβαίνει να αισθάνεται και νέα ικανοποίηση. Χαίρεται και ευχαριστείται γιατί επιτελεί ένα ωραίο καθήκον. Ευχαρίστηση αισθάνεται κι’ εκείνος που δέχεται την έκφραση της ευγνωμοσύνης του συνανθρώπου του. Ο θεραπευθείς Σαμαρείτης επαινέθηκε από τον Κύριο για την ευγνώμονα συμπεριφορά του. Ο Χριστός μετά απ’ αυτό του χάρισε και τη σωτηρία της ψυχής του. Οι ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο είναι πάρα πολλές, με κυριότερη τη σωτηρία.

Ο αχάριστος άνθρωπος είναι δυστυχισμένος. Πρώτο, γιατί στερεί από τον εαυτό του τη χαρά που δημιουργείται, όταν κάποιος κάνει επιβεβλημένο καθήκον και δεύτερο, είναι δύσκολο να τύχει της ίδιας μεταχείρισης όταν ξαναβρεθεί σε δύσκολη θέση.

Ο Χριστιανός που θ’ αναγνωρίσει την αξία της αρετής της ευγνωμοσύνης κάνει συνέχεια έργα αγάπης, γιατί σκέφτεται πάντοτε ότι δεν έχει εκπληρώσει το χρέος του έναντι των ευεργεσιών του Θεού και των συνανθρώπων του. Είναι χρέος του και δική του ωφέλεια να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί τον Θεό και τους ανθρώπους που τόσο τον ευεργέτησαν. Ο άνθρωπος που ευγνωμονεί δεν πιστεύει ποτέ ότι πρόσφερε όσα έπρεπε. Αισθάνεται την ανάγκη να ευγνωμονεί συνέχεια.

Του Τρύφωνα Παπαγιάννη, Θεολόγου

Αναδημοσίευση από: Ιερά Μητρόπολις Κωνσταντίας - Αμμοχώστου

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Έλλειψις χαράς σημαίνει έλλειψις Θεού

Έλλειψις χαράς σημαίνει έλλειψις Θεού, ενώ η χαρά απόδειξις της παρουσίας αυτού. Εάν κανείς είναι κοσμικός άνθρωπος και τέρπεται επί τοις επικήροις, χαίρεται για τις ηδονές, για τα παροδικά και μάταια, αυτός ίσως έχει κάποια ηδονή, κάποια ευχαρίστηση, αλλά στην πραγματικότητα, αν προσέξει κανείς, θα δει ότι υπάρχει θλίψις και στενοχώρια στην ζωή του, όπως λέγει η Αγία Γραφή: "θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν". Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει χαρά εκεί όπου υπάρχει παράβασις της εντολής του Θεού, όπως είναι αδύνατον να υπάρχει στενοχώρια με την εφαρμογή του νόμου του Θεού. 

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Η συνταγή της μετάνοιας


Αδελφός τις απελθών εις ιατρόν, ηρώτησεν αυτόν, αν ευρίσκεται τάχα κανένα βότανον, με το οποίον να ημπορούσε τινάς να ιατρεύσει τας αμαρτίας του.

Ο δε ιατρός αποκριθείς προς αυτόν, είπε, ναι αδελφέ, γίνωσκε πως ευρίσκεται ένα πολλά θαυμαστό, και άκουσον. Ύπαγε, λάβε την ρίζαν της πνευματικής πτωχείας και της ταπεινώσεως τα άνθη. Και τα φύλλα της υπομονής και τους κλάδους της προσευχής. Και ένωσον ομού, και τρίψον αυτό εις το ιγδίον της υπακοής. Και θες αυτά εις το κόσκινον των αγαθών λογισμών. Έπειτα βάλε αυτά εις το τζουκάλι της συνειδήσεως και μούσκεψέ τα με το νερόν από τους σταλαγμούς των δακρύων και τότε άναψον υποκάτωθεν τη φλόγα της θεϊκής αγάπης. Και όταν βράσουν μερικόν, κένωσον αυτά εις το πινάκι της διακρίσεως και ανακάτωσον αυτά μετά ευχαριστίας. Είτε ρουφιξε τα με το χουλιάρι της κατανύξεως και αποσπογγίσου μετά του μανδηλίου της εξομολογήσεως και ούτως αποκενώσεις των αμαρτιών σου τα πλήθη.

Ιωάννου του Κομνηνού

Πηγή:Προσκυνητάριον του αγίου Όρους του Άθωνος

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Ουράνια μέθη


-Γέροντα, φοβάμαι μήπως δεν σωθώ.

-Μη φοβάσαι. Μαζί θα πάμε επάνω. Μόνο να πεις στη Γερόντισσα να μας δώσει δύο μεγάλα μπουκάλια για τον δρόμο-πρόσεξε να είναι πλαστικά για να μην σπάσουν στο ταξίδι!.... Θα τα γεμίσουμε νερό και, μέχρι να ανεβούμε στον Ουρανό, από την κούραση θα το πιούμε! Μόνον τρία δάκτυλα θα αφήσουμε και θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να το ευλογήσει, να το κάνει κρασί και μετά θα το πιούμε και θα μεθύσουμε πνευματικά κοντά στον Χριστό.

-Γέροντα, ποιο είναι αυτό το νερό;

-Είναι η αγάπη προς τον Χριστό και τους αδελφούς.

-Και η μέθη;

-Είναι η μέθη από το Άγιο Πνεύμα. Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα αγάλλονται συνεχεία από τη στοργή του Θεού, του Πατέρα τους. Αν μεθύσει ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για κάθε τι γήινο και όλα τα θεωρεί «σκύβαλα». Βλέπεις, όσοι πίνουν πολύ και μεθούν, μετά δεν νοιάζονται για τίποτε.

«Μπάρμπα Θανάση, το καλύβι σου καίγεται», φώναζαν σε κάποιο γεροντάκι που το καλύβι του είχε πάρει φωτιά. «Ασ’ το να καεί», έλεγε αυτός, γιατί είχε πιεί και ήταν μεθυσμένος!....

Εύχομαι να βρείτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί. Αμήν!

Γέροντος Παισίου, Λόγοι Ε΄ «Πάθη και Αρετές»

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013, Κυριακή μετά τα Φώτα, Ματθ. δ΄12-17, Εφεσ. δ΄7-13


Η πληρότητα της Χάριτος

«Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών»

Μετά τη Βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό αρχίζει η δημόσια δράση και το έργο του Θεανθρώπου. Συνδέεται ακριβώς με το κήρυγμά του στη βάση του οποίου διακηρυσσόταν: «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών». Η μετάνοια δεν είναι σίγουρα μια απλή έξαρση συναισθημάτων, αλλά ουσιώδες στοιχείο της πνευματικής ζωής. Συνδέεται με την Χάρη του Θεού προς τον άνθρωπο. Πρόκειται για ένα ευλογημένο σύνδεσμο που αναδεικνύει τον άνθρωπο στις κορυφογραμμές της αιώνιας ζωής, ως «εικόνα του Θεού».

Ασφαλής δείκτης
«Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών», προέτρεπε ο Κύριος. Έφθασε η Βασιλεία των ουρανών και γι’ αυτό μετανοείτε. Ο άνθρωπος επιβάλλεται να μετανοήσει για να γίνει μέτοχος της Βασιλείας. Η Βασιλεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κοινωνία με τον Χριστό και την άκτιστη χάρη του. Η άκτιστη χάρη του διαφυλάσσεται μέσα στην Εκκλησία και χορηγείται από το Πανάγιο Πνεύμα.

Ποιό όμως είναι το βαθύτερο νόημα της μετάνοιας, η οποία ως τρόπος ζωής συνδέεται με τη Βασιλεία των ουρανών; Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν ότι με την αμαρτία ο άνθρωπος απομακρύνεται από τη Ζωή, τον Χριστό. Σ’ αυτή την ολίσθηση επέρχεται έκπτωση από τη θεία Χάρη και στη συνέχεια η ζώφωση και η νέκρωση. Αυτό δείχνει ότι τελικά η αμαρτία δεν περιορίζεται σ’ ένα επιφανειακό ηθικιστικό περιεχόμενο, αλλά προσλαμβάνει μια βαθύτερη οντολογική διάσταση. Δεν είναι απλά μια αστοχία, που για την αποκατάστασή της επιβάλλεται μια απλή τυπική συγγνώμη. Είναι μια κίνηση αποκοπής από την πηγή της ζωής, τον Θεό και γι’ αυτό συνιστά μια βαθύτερη υπαρκτική κατάσταση. Απαιτείται, λοιπόν, ο άνθρωπος να βιώσει τη μετάνοια, η οποία τον ζωοποιεί και τον χαριτώνει. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά ότι «ει μη ταύτην (την σωτηρίαν) διά της διηνεκούς μετανοίας επισπασόμεθα». Έτσι, η μετάνοια αποδεικνύεται ως ο ασφαλής δρόμος που οδηγεί στην Βασιλεία των ουρανών.

Καιρός της Χάριτος
Μπορεί βέβαια ο άνθρωπος μή έχοντας αίσθηση του μεγαλείου που προσφέρει η κοινωνία με τον Θεό, να αγνοεί την ωραιότητά της και να παραμένει έτσι βυθισμένος στο ζοφερό σκοτάδι της αμαρτίας. Εκείνη που ενεργεί σ’ αυτή την περίπτωση και δίνει διέξοδο είναι η θεία Χάρη. Ρίχνει στις καρδιές τον σπόρο της αλήθειας και την αρδεύει για να αποδώσει πνευματικούς καρπούς. Τότε ο άνθρωπος είναι σε θέση να συναισθανθεί και την αμαρτωλότητά του και να μετανοήσει πραγματικά. Η πατερική σκέψη τονίζει στο σημείο αυτό ότι το πρώτο στάδιο της πνευματικής ανάβασης του ανθρώπου είναι η βίωση της μετάνοιας. Και όσο το πυρ της μετάνοιας κατακαίει την ψυχή, τόσο αυτή η φωτιά μετατρέπεται σε άκτιστο φως. Η μετάνοια επομένως δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα αλλά δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τονίζει ότι «σπέρμα γαρ θείον υπάρχει σαφώς η κατά Θεόν λύπην. Καρπόν ώριμον την των αιώνων αγαθών ευφροσύνη παρέχουσα».

Ο άνθρωπος όταν βιώσει τον καιρό της Χαριτος, τότε ωριμάζει πνευματικά. Όταν, λοιπόν, φθάσει σε κοινωνία με τον Θεό, αισθάνεται ότι μέσα του την πλησμονή της Χάριτος και της αγάπης του Θεού. Σ’ αυτό το στάδιο φθάνοντας, δεν τηρεί τις εντολές του Θεού είτε από φόβο είτε από την προσδοκία της ανταμοιβής, αλλά από αγάπη προς τον Χριστό. Καταλαβαίνει κανείς από αυτό ότι η μετάνοια δεν μπορεί να προκύπτει ως μια τυπική εξομολόγηση που υφαίνεται μέσα και από κάποιες ψυχολογικές συνθήκες, αλλά είναι μια ολοκληρωτική στάση ζωής. Με αυτή την αλλαγή βιώνει την εν Χριστώ ζωή και αισθάνεται την εσωτερική πληρότητα ως φως που καταυγάζει όλη την ύπαρξή του.

Αγαπητοί αδελφοί, από το στάδιο της μετάνοιας σε μια πορεία προς τη θέωση, βάδισαν και όλες οι άγιες και ευλογημένες μορφές της Εκκλησίας μας, οι οποίες διά μέσου των αιώνων, κοσμούν το λαμπρό οικοδόμημά της. Αυτό το δρόμο ακολούθησε και ο μάρτυρας Στρατονίκης, του οποίου τη μνήμη τιμούμε σήμερα. Το αίμα του μαρτυρίου που πρόσφερε για την αγάπη του Χριστού ήταν το επιστέγασμα της ολόκληρης της ζωής του που ήταν δοσμένη στην αγάπη του Χριστού. Αυτό το δρόμο καλείται να ακολουθήσει και ο κάθε χριστιανός γιατί είναι η μόνη πορεία που μπορεί να ακολουθήσει για να καταξιωθεί ως χαριτωμένη εν Χριστώ ύπαρξη.


Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Η θυσία του Χριστού


[...] Η Ευχαριστία είναι η διαρκής επανάληψη της θυσίας του Χριστού. Ο Χριστός παραδίνεται στον σταυρό και στον θάνατο, όχι για να «εξαγοράσει» με αυτό το αντίτιμο κάποια νομική «ενοχή» του ανθρώπινου γένους, κατευνάζοντας την «οργή» ενός σαδιστή Θεού που απαιτεί «ικανοποίηση» της δικαιοσύνης του. Αλλά παραδίνεται στον θάνατο «κενούμενος» από κάθε απαίτηση αυθυπαρξίας, προσλαμβάνοντας και κάνοντας δικό του το γεγονός της υπαρκτικής αποτυχίας του ανθρώπου: τον θάνατο – με μανικό έρωτα που δεν μπορεί να εγκαταλείψει στην ανυπαρξία τον ερώμενο. Και αυτή η πρόσληψη του θανάτου είναι αναφορά και υπακοή και ευχαριστία στον Πατέρα, που το δικό του ζωοποιό θέλημα πραγματοποιεί με τη θυσία του ο Υιός. Έτσι η σταυρωμένη σάρκα του Χριστού γίνεται ζωή και ανάσταση «πάσης σαρκός», αφού με αυτή ενεργείται ο Τριαδικός έρως που ζωοποιεί το κτιστό.

Χρήστος Γιανναράς

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Σάββατο 12 Ιανουαρίου, Νυχτερινή Θεία Λειτουργία στον Άγιο Επιφάνιο


Το Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013 από τις 9:00μ.μ - 00:30π.μ.θα τελεστεί η Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία στο ξωκλήσι του Αγίου Επιφανίου στη Αγία Νάπα δρόμο κάβο Γκρέκο για τους εργαζομένους και όσους δεν έχουν την δυνατότητα να εκκλησιαστούν το πρωί της προσεχούς Κυριακής

Η πρόσκληση αυτή απευθύνεται αφενός σε όλους τους ευλαβείς πιστούς που λόγω της εργασίας τους (π.χ. αστυνομικούς, ιατρούς, νοσηλευτές, πυροσβέστες, στρατιωτικούς, κ.α.), αφετέρου δε και σε όσους για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν έχουν την δυνατότητα να εκκλησιαστούν το πρωί της Κυριακής. Η Εκκλησία, γνωρίζοντας και κατανοώντας τα διάφορα αυτά κωλύματα, με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον τελεί αυτή την ποιμαντική διακονία για να δοθεί σε όλους η ευκαιρία του εκκλησιασμού και της μετοχής όλων στα Θεία Μυστήρια. Σας περιμένουμε…

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Λόγοι Αγίων Πατέρων για το Άγιο Πνεύμα


Το Άγιο Πνεύμα είναι Πνεύμα Θεού, Πνεύμα Χριστού, νους Χριστού, Πνεύμα Κυρίου, Κύριος, Πνεύμα Υιοθεσίας, αληθείας, ελευθερίας, Πνεύμα σοφίας, συνέσεως, βουλής, ισχύος, γνώσεως, ευσεβείας, φόβος Θεού.

Το Άγιο Πνεύμα είναι Πνεύμα δημιουργό που αναγεννά δια του βαπτίσματος και δια της Αναστάσεως. Είναι Πνεύμα που γνωρίζει τα πάντα, διδάσκει, πνέει όπου και όσο θέλει, οδηγεί, λαλεί και αποστέλλει.

Το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτει, φωτίζει, ζωοποιεί, μάλλον δε είναι το ίδιο φως και ζωή. Καθιστά τους ανθρώπους ναούς, τους θεοποιεί και τους τελειοποιεί.

Το Άγιο Πνεύμα είναι η πηγή της σοφίας και μπορεί να εξηγεί και να διασαφηνίζει τα πάντα, είναι αυτεξούσιο και αναλλοίωτο, είναι παντοδύναμο, επιβλέπει τα πάντα και διεισδύει σ’ όλα τα πνεύματα. Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που μοιράζει τα χαρίσματα, είναι νοερό, πολυμερές, σαφές, ευκρινές, ανεμπόδιστο και αμόλυντο.
 Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος


Το σώμα του Χριστού υπήρξε καρπός του Αγίου Πνεύματος, διότι το Άγιο Πνεύμα και δύναμη προερχομένη από τον Ύψιστο επισκέφθηκε την αγία Παρθένο, η οποία δι’ αυτού του τρόπου συνέλαβε τον Σωτήρα.
Μέγας Αθανάσιος

Όπως το σώμα μας, είτε ασθενεί είτε όχι, είναι αδύνατο να κινείται ή γενικά να ζει χωρίς ψυχή, έτσι και η ψυχή, είτε αμαρτήσει είτε όχι, χωρίς το Άγιο Πνεύμα είναι νεκρή και δεν μπορεί να ζήσει την αιώνια ζωή.
Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Λόγοι Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου για την βάπτιση του Χριστού


Ο Χριστός βαπτίστηκε μεν ως άνθρωπος, αλλ’ εξάλειψε τις αμαρτίες ως θεός. Βαπτίστηκε, όχι διότι ο ίδιος είχε ανάγκη να καθαριστεί, αλλά για να αγιάσει τα ύδατα.

Το φώτισμα (δηλαδή το βάπτισμα) είναι λαμπρότητα ψυχών, αλλαγή ζωής, συμβόλαιο συνείδησης με τον Θεό, βοήθεια της αδυναμίας μας, απόθεση του σαρκικού εαυτού μας, ακολούθηση του Αγίου Πνεύματος, συμμετοχή στο φως.

Το φώτισμα είναι όχημα που μας φέρει στο Θεό, ταξίδι μαζί με το Χριστό, στήριγμα πίστης, τελειοποίηση του νου, μετάβαση στη ζωή, κατάργηση της δουλείας, λύση δεσμών. Ο Χριστός λέγεται Φως, επειδή είναι η λαμπρότητα των ψυχών που καθαρίζονται με λόγο και ζωή. Αν η άγνοια και η αμαρτία είναι σκοτάδι, η γνώση και η κατά Θεόν ζωή θα είναι φως.

Ο Θεός είναι το ύψιστο και το απροσπέλαστο και το ανέκφραστο φως, που ούτε ο νους μπορεί να κατανοήσει, ούτε λόγος να εκφράσει, φωτίζει δε αυτό κάθε λογική φύση.

Ο Θεός, είναι ανέκφραστο φως, αλλ’ όμως όσο καθαριζόμαστε τόσο και το φανταζόμαστε, και όσο το φανταζόμαστε τόσο το αγαπάμε, και όσο το αγαπάμε τόσο πολύ το κατανοούμε.

Απολυτίκιον των Θεοφανείων

Ὅποιος δὲν πιστεύει καὶ δὲν ἔχει πνευματικὴ ζωὴ δύσκολα θὰ ἀντέξει


Δὲν μπορεῖ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τὰ ὅσα παρανοϊκὰ συμβαίνουν σ' αὐτὸν τὸν ἔρμο τόπο καὶ νὰ εἶσαι καλὰ στὴν ψυχική σου ὑγεία, ἐφ' ὅσον δὲν ἔχεις μέσα σου τὸν Θεό. Λίγο θὰ ρίξεις μία ματιὰ κάπου στὴν τηλεόραση, λίγο στὶς συζητήσεις μὲ φίλους, λίγο στὸ ἴντερνετ, θέλοντας καὶ μὴ εἴμαστε ἐγκλωβισμένοι στὴν παγίδα ποὺ μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει ἔντεχνα καὶ χωρὶς νὰ ἀνοίξει μύτη, οἱ ξένοι καὶ ντόπιοι δυνάστες. 

Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν ἡ ψυχικὴ κατάρρευση τῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ. Ἄλλοι αὐτoκτόνησαν, ἄλλοι πέθαναν ἀπὸ ἐγκεφαλικά, ἐμφράγματα, καρκίνους καὶ αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἀκόμη ὄρθιοι τὸ πετυχαίνουν εἴτε γιατί δὲν τοὺς ἄγγιξε ἀκόμη ἡ κρίση καὶ εἶναι σὲ πνευματικὴ ἀφασία, εἴτε γιατί ὑποστηρίζονται πρόσκαιρα ἀπὸ ποτά, ναρκωτικὰ καὶ ψυχοφάρμακα, μέχρι τὴν πλήρη κατάρρευση. 

«Τὸ κακὸ πολεμεῖται μὲ πρόοδο στὸ καλὸ» ὅπως ἀναφέρει ὁ γέροντας Πορφύριος καὶ σκεπτόμενος κανεὶς τρόπους ἀντιμετώπισης ὅλης αὐτῆς τῆς ἄρρωστης κατάστασης δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ καταλήξει ὅτι δὲν ἀρκοῦν οἱ προσπάθειες ἀποχῆς ἀπὸ τὴν ἐνημέρωση - ἀκόμα κι ὅταν αὐτὴ ξεφεύγει ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς προπαγάνδας (μερικὲς σελίδες τοῦ ἴντερνετ) - ἀλλὰ ἐπιβάλλεται νὰ κάνει μία θετικὴ στροφὴ πρὸς ὁτιδήποτε ἀφυπνίζει τοὺς μηχανισμοὺς δημιουργίας μέσα μας καὶ τῆς ἐνεργητικὲς δυνάμεις. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ τέχνη, μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας μπαξές, μπορεῖ ἀκόμη κι ἕνας περίπατος ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι, μπορεῖ ὁτιδήποτε ἄλλο ἀρκεῖ νὰ ξεφύγει κανεὶς ἀπὸ τὴν καθήλωση καὶ τὴν κατάθλιψη ποὺ προκαλεῖ ὁ βομβαρδισμὸς τῆς σκανδαλολογίας καὶ τῆς βάναυσης ἐπίθεσης ποὺ δέχεται καθημερινὰ ἡ λογική μας. 

Ἀκόμη κι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὴν ἀντοχὴ καὶ τὴ νοημοσύνη νὰ ἀναλύουν αὐτὰ τὰ παράλογα φαινόμενα ποὺ βιώνουμε - συνήθως ἀριστεροὶ διανοούμενοι - ἀναλώνονται σὲ ἐπανάληψη τῶν ἴδιων καὶ τῶν ἴδιων συμπερασμάτων καὶ ἀόριστων προτροπῶν ποὺ ἐλλείψει πρακτικῶν ἐνεργειῶν καταντοῦν κουραστικὲς καὶ ἀνούσιες. 

Ὁ γέροντας Παΐσιος ἔγκαιρα προεῖδε τὴν δαιμονικὴ μπόρα ποὺ βιώνουμε καὶ τόνισε πολλάκις ὅτι πρόκειται γιὰ πνευματικὸ πόλεμο! Ἐπίσης τόνιζε πάνω-κάτω ὅτι ὅποιος δὲν πιστεύει καὶ δὲν ἔχει πνευματικὴ ζωὴ δύσκολα θὰ ἀντέξει, κάτι ποὺ προϋποθέτει τὴν μετάνοια δηλ. νὰ πάρουμε ...ἀλλιῶς τὴν ζωὴ μᾶς («πὰρ 'τὸ ἀλλιῶς» ποὺ λέμε) σπάζοντας τοὺς φαύλους κύκλους τῆς αὐτοκαταστροφῆς. 

Ὅσο δύσκολο κι ἂν φαντάζει τελικά, ὅλα εἶναι θέμα ἐπιλογῆς. Κι ὅποιος δὲν ἔχει δύναμη νὰ ἐπιλέξει καὶ ἔχει καθηλωθεῖ σὲ ἀβουλία, ἂς ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοῦ δώσει τὴν δύναμη καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει. 

Καλὴ φώτιση σὲ ὅλους τὸ νέο κρίσιμο χρόνο ποὺ μπῆκε κι εὔχομαι ὁ καθένας ἀποφασιστικὰ καὶ ἔγκαιρα νὰ πάρει τὶς σωστὲς ἀποφάσεις γιὰ τὸν ἴδιο καὶ τὴν οἰκογένειά του ὅσο μπορεῖ ἀκόμη νὰ τὶς ὑλοποιήσει.

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Όσιος Νικηφόρος Τζανακάκης (αγιοκατάταξη Δεκ. 2012) εορτάζει 4 Ιανουαρίου

 Συνήλθεν, υπό την προεδρείαν της Α. Θ. Παναγιότητος, η Αγία και Ιερά Συνοδος εις τας τακτικάς αυτής συνεδρίας από του Σαββάτου, 1ης, μέχρι και της Δευτέρας, 3ης τ. μ. Δεκεμβρίου 2012.

Κατ αυτάς εθεώρησεν άπαντα τα εν τη ημερησία διατάξει αναγεγραμμένα θέματα, εφ ων και έλαβε τας προσηκούσας αποφάσεις, εισηγήσει δε της Κανονικής Επιτροπής κατέταξεν εις το Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίαν τον μοναχόν Νικηφόρον Τζανακάκην, τον Λεπρόν, εκ του χωρίου Σηρικαρίου της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου, της μνήμης αυτού αγομένης τη 4η Ιανουαρίου.

==========================================================

Το συναξάρι του Οσίου
Όσιος Νικηφόρος ο λεπρός (1890 - + 4.1.1964) της καρτερίας αθλητής, προσευχής ο διδάσκαλος, κανὼν εγκρατείας

Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος) γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι (1890). Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών έφυγε από το σπίτι του, πήγε στα Χανιά κι άρχισε να εργάζεται εκεί σ’ ένα κουρείο. Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό. Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφυγή τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ’ αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο. Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947).

Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζόμενων).

Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Άγιου Άνθιμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο οποίος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου». Ο π. Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους.

Λωβοκομείο Χίου
Το 1957 έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στον Αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνει όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον Αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον οποίο ως ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Να τι αναφέρουν μεταξύ των άλλων όσοι τον γνώρισαν τότε:
Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία.
Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων.
Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα.

Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος.
Το πρόσωπο του, που ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο που έλεγε: «Ας είναι δοξασμένο το άγιο Όνομα Του».

Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964, κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Ο πατήρ Ευμένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του πατρός Νικηφόρου.

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Γέροντας Πορφύριος: Μὲ τὴν σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικὰ καὶ οὐσιαστικά!


Μιὰ μοναχή, ποὺ ἤθελε πολὺ τὴν τάξη, εἶπε στὸν Γέροντά της ἀγανακτισμένη:

— Ἡ τάδε ἀδελφή μᾶς ἀναστατώνει στὸ μοναστήρι μὲ τὶς δυσκολίες της καὶ τὸχαρακτήρα της. Δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ὑποφέρομε.
Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε:

— Ἐσὺ εἶσαι χειρότερη ἀπ' αὐτήν.

Ἡ μοναχὴ στὴν ἀρχὴ ἀντέδρασε καὶ ἐξεπλάγη, ἀλλὰ μετὰ τὶς ἐξηγήσεις τοῦΓέροντα τὸ κατάλαβε καὶ εὐχαριστήθηκε πολύ. Τῆς εἶπε, δηλαδή, ὁ Γέροντας:

— Ἐνῶ ἐκείνη τὴν κυριεύει τὸ κακὸ πνεῦμα καὶ φέρεται ἄσχημα, κυριεύει κιἐσένα, ποὺ εἶσαι τάχα σὲ καλύτερη κατάσταση, καὶ σᾶς παίζει καὶ τὶς δύο. Ἡἀδελφὴ ἔρχεται σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση χωρὶς νὰ τὸ θέλει, ἀλλὰ κι ἐσὺ μὲ τὴνἀντίδρασή σου καὶ τὴν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης σου κάνεις τὸ ἴδιο. Ἔτσι οὔτε κι αὐτὴν ὠφελεῖς κι ἐσὺ βλάπτεσαι. 

Μὲ τὴ σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικὰ.

Ὅταν βλέπομε τοὺς συνανθρώπους μας νὰ μὴν ἀγαποῦν τὸν Θεό, στενοχωρούμαστε. Μὲ τὴ στενοχώρια δὲν κάναμε ἀπολύτως τίποτα. Οὔτε καὶ μὲ τὶς ὑποδείξεις. Οὔτε αὐτὸ εἶναι σωστό. Ὑπάρχει ἕνα μυστικό, ἂν τὸ καταλάβομε, θὰ βοηθήσομε. Τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀφοσίωσή μας στὸν Θεό,ὥστε νὰ ἐνεργήσει ἡ χάρις Του. Ἐμεῖς, μὲ τὴν ἀγάπη μας, μὲ τὴ λαχτάρα μας στὴνἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θὰ προσελκύσομε τὴν χάρι, ὥστε νὰ περιλούσει τοὺς ἄλλους, ποὺ εἶναι πλησίον μας, νὰ τοὺς ξυπνήσει, νὰ τοὺς διεγείρει πρὸς τὸ θεῖο ἔρωτα. Ἤ, μᾶλλον, ὁ Θεὸς θὰ στείλει τὴν ἀγάπη Του νὰ τοὺς ξυπνήσει ὅλους. Ὅ,τι ἐμεῖς δὲν μποροῦμε, θὰ τὸ κάνει ἡ χάρις Του. Μὲ τὶς προσευχές μας θὰ κάνομε ὅλους ἀξίους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Νὰ γνωρίζετε καὶ τὸ ἄλλο. Οἱ ψυχὲς οἱ πεπονημένες, οἱταλαιπωρημένες, ποὺταλαιπωροῦνται ἀπὸ τὰ πάθη τους, αὐτὲς κερδίζουν πολὺτὴν ἀγάπη καὶ τὴν χάρι τοῦΘεοῦ. Κάτι τέτοιοι γίνονταιἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς ἐμεῖς τοὺς κατηγοροῦμε. Θυμηθεῖτε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τί λέγει: «Οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία,ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».Ὅταν τὸ θυμᾶστε αὐτό, θὰαἰσθάνεσθε ὅτι αὐτοὶ εἶναι πιὸ ἄξιοι κι ἀπό σᾶς κι ἀπὸμένα. Τοὺς βλέπομε ἀδύνατους, ἀλλὰ ὅταν ἀνοίξουνε στὸν Θεό, γίνονται πλέονὅλο ἀγάπη κι ὅλο θεῖο ἔρωτα. Ἐνῶ εἴχανε συνηθίσει ἀλλιῶς, τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους τὴ δίδουν μετὰ ὅλη στὸν Χριστὸ καὶ γίνονται φωτιὰ ἀπὸ ἀγάπη Χριστοῦ. Ἔτσι λειτουργεῖ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα σὲ τέτοιες ψυχές, ποὺ λέμε «πεταμένες».

Νὰ μὴν ἀποθαρρυνόμαστε, οὔτε νὰ βιαζόμαστε, οὔτε νὰ κρίνομε ἀπὸπράγματα ἐπιφανειακὰ κι ἐξωτερικά. Ἄν, γιὰ παράδειγμα, βλέπετε μία γυναίκα γυμνὴ ἢ ἄσεμνα ντυμένη, νὰ μὴ μένετε στὸ ἐξωτερικό, ἀλλὰ νὰ μπαίνετε στὸβάθος, στὴν ψυχή της. Ἴσως εἶναι πολὺ καλὴ ψυχὴ κι ἔχει ὑπαρξιακὲςἀναζητήσεις, ποὺ τὶς ἐκδηλώνει μὲ τὴν ἔξαλλη ἐμφάνιση.

Ἔχει μέσα της δυναμισμό, ἔχει τὴ δύναμη τῆς προβολῆς, θέλει νὰ ἑλκύσει τὰβλέμματα τῶν ἄλλων. Ἀπό ἄγνοια, ὅμως, ἔχει διαστρέψει τὰ πράγματα. Σκεφθεῖτε αὐτὴ νὰ γνωρίσει τὸν Χριστό. Θὰ πιστέψει, κι ὅλη αὐτὴ τὴν ὁρμὴ θὰ τὴ στρέψει στὸν Χριστό. Θὰ κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ ἑλκύσει τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Θὰ γίνει ἁγία.

Εἶναι ἕνα εἶδος προβολῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας νὰ ἐπιμένομε νὰ γίνουν οἱ ἄλλοι καλοί. Στὴν πραγματικότητα, θέλομε ἐμεῖς νὰ γίνομε καλοὶ κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε, τὸ ἀπαιτοῦμε ἀπ' τοὺς ἄλλους κι ἐπιμένομε σ' αὐτό. Κι ἐνῶ ὅλα διορθώνονται μὲ τὴν προσευχή, ἐμεῖς πολλὲς φορὲς στενοχωρούμεθα κιἀγανακτοῦμε καὶκατακρίνομε.

Πολλὲς φορὲς μὲ τὴνἀγωνία μας καὶ τοὺς φόβουςμας καὶ τὴν ἄσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρὶς νὰ τὸ θέλομε καὶ χωρὶς νὰ τὸκαταλαβαίνομε, κάνομε κακὸ στὸν ἄλλον, ἔστω κι ἂν τὸν ἀγαπᾶμε πάρα πολύ,ὅπως, παραδείγματος χάριν, ἡ μάνα τὸ παιδί της. Ἡ μάνα μεταδίδει στὸ παιδὶὅλο τὸ ἄγχος της γιὰ τὴ ζωή του, γιὰ τὴν ὑγεία του, γιὰ τὴν πρόοδό του, ἔστω κιἂν δὲν τοῦ μιλάει, ἔστω κι ἂν δὲν ἐκδηλώνει αὐτὸ ποὺ ἔχει μέσα της. Αὐτὴ ἡἀγάπη, ἡ φυσικὴ ἀγάπη δηλαδή, μπορεῖ κάποτε νὰ βλάψει. Δὲν συμβαίνει, ὅμως, τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνδυάζεται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴνἁγιότητα τοῦ βίου. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ κάνει ἅγιο τὸν ἄνθρωπο, τὸν εἰρηνεύει, διότιἀγάπη εἶναι ὁ Θεός.

Ἡ ἀγάπη νὰ εἶναι μόνον ἐν Χριστῷ. Γιὰ νὰ ὠφελήσεις τοὺς ἄλλους, πρέπει νὰζεῖς μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλιῶς δὲν μπορεῖς νὰ ὠφελήσεις τὸν συνάνθρωπό σου. Δὲν πρέπει νὰ βιάζεις τὸν ἄλλο. Θὰ ἔλθει ἡ ὥρα του, θὰ ἔλθει ἡστιγμή, ἀρκεῖ νὰ προσεύχεσαι γι' αὐτόν. Μὲ τὴ σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ κυρίως μὲτὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικά. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καθαρίζει τὸνὁρίζοντα τοῦ νοῦ του καὶ τὸν βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀγάπη Του. Ἐδῶ εἶναι τὸ λεπτὸσημεῖο. Ἅμα δεχθεῖ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, τότε ἕνα ἄπλετο φῶς θὰ ἔλθει πάνω του, ποὺ δὲν τὸ ἔχει δεῖ ποτέ. Θὰ βρεῖ ἔτσι τὴ σωτηρία.

Ἡ καλύτερη ἱεραποστολὴ γίνεται μὲ τὸ καλὸ παράδειγμα, τὴν ἀγάπη μας, τὴν πραότητά μας.

«Βίος καὶ Λόγοι», ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ανακοινώσεις του ναού μας

Ενοριακή προσκυνηματική εκδρομή στις κατεχόμενες εκκλησιές μας την Τρίτη στις 22 Ιανουαρίου 2013

Άγιο Θέρισο, Άγιο Συνέσιο, Απόστολο Ανδρέα (φαγητό από το σπίτι μας), Αγία Φωτού (κατακόμβη), Παναγία Κανακαριά, Αγία Σολωμονή, αρχαία Σαλαμίνα, Απ. Βαρνάβα, εκκλησίες πόλης Αμμοχώστου.

ΤΙΜΗ 20ευρώ. 

Αναχώρηση 7.00π.μ. επιστροφή 5.00μ.μ.

Αριθμός θέσεων περιορισμένος. Προκράτηση θέσεων με την προσκόμιση αστυνομικής ταυτότητας ή διαβατηρίου στην κ. Αναστασία Κουμή-Τσοκκή τηλ. 99684823

-----------------------------------

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΕΚΚΛΗΣΗ Για όσους επιθυμούν να αποστείλουν Τρόφιμα: ρύζι, μακαρόνια, όσπρια, ζάχαρη, αλεύρι, τόνοι, γάλα, κονσέρβες, παιδικές τροφές και μπισκότα Γραφική ύλη (τετράδια, μολύβια, πέννες κλπ).. που θα σταλούν στους εγκλωβισμένους μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου Ριζοκαρπάσου.

Χώρος συγκέντρωσης είναι η Εκκλησία Παναγίας Αγίας Νάπας, καθημερινά από τις 8 το πρωί μέχρι τις 4 μ.μ. τηλ.23721795 

Παράκληση και έκκληση σε όσους σκοπεύουν να προβούν στην αγορά τροφίμων και γραφικής ύλης, να δώσουν – αν είναι δυνατόν – το χρηματικό ποσό, ώστε να μπορέσουμε να αγοράσουμε περισσότερα σε χονδρική τιμή.