Ἑβραίους ζ΄ 26 - ἡ΄ 2
Ὑψηλὲς καὶ ἀποκαλυπτικὲς οἱ ἀλήθειες ποὺ καταγράφει ὁ Ἀπόστολος στὴν περικοπὴ τὴν ὁποία θὰ ἀκούσουμε στοὺς ναούς μας.
Μᾶς μιλάει γιὰ τὸν τέλειο Ἀρχιερέα καὶ γιὰ τὴν λατρεία στοὺς οὐρανούς.
Πράγματι, δὲν ὑπάρχει ἄλλος τέλειος καὶ ἀπόλυτος Ἀρχιερέας ἀπὸ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ὑπεροχὴ του εἶναι ἀσύγκριτη. Εἶναι αἰώνιος καὶ μοναδικὸς σὲ σχέση μὲ τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καὶ αὐτό, διότι δὲν εἶναι ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ Θεὸς ποὺ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος. Ὁ δικός μας πλέον αἰώνιος Ἀρχιερέας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος πρόσφερε τὸ αἷμα του θυσία, «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας»!
Πόσο συγκινητικὰ ἡ ἀποστολικὴ γραφίδα χαράσσει τὴν αἰώνια αὐτὴ ἀλήθεια «τοιοῦτος γὰρ ἠμὶν ἐπρεπεν Ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος» δίχως ἴχνος ἁμαρτίας. Γί΄ αὐτὸ καὶ ἡ μοναδική του θυσία λυτρώνει ὅσους τὸ ἐπιθυμοῦν καὶ θέλουν νὰ σωθοῦν.
Εἶναι λοιπὸν ὁ Λυτρωτής μας. Αὐτὸς ποὺ μία φορὰ καὶ γιὰ πάντα πρόσφερε τὴν θυσία ὑπὲρ τοῦ λαοῦ του (ὅλου τοῦ κόσμου). Τὴν μοναδικὴ καὶ ἀσύλληπτη θυσία τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐπάνω στὸν Τίμιο Σταυρό! Γί΄ αὐτὸ καὶ κατὰ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του, ὑπερυψώθηκε πάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, πάνω ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ ὁλόκληρο τὸν Ἀγγελικὸ κόσμο, συνεχίζοντας τὸ Ἀρχιερατικό Του ἀξίωμα!
Ὁμολογουμένως, οὐδέποτε θὰ μποροῦσε ἄνθρωπος, ὅποιος καὶ ἂν ἦταν αὐτός, νὰ προσφέρει τέτοια θυσία. Ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης αἰσθάνονταν, ὡς ἀτελεῖς ἄνθρωποι, τὸ βάρος τῆς προσωπικῆς τους κάτ΄ ἀρχὰς ἐνοχῆς, γί΄ αὐτὸ καὶ ὁ κάθε Ἰουδαῖος Ἀρχιερεὺς «πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων θυσίαν ἀνέφερεν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ». Δήλ. Αὐτὸς δὲν εἶχε ἀνάγκη, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς, νὰ προσφέρει καθημερινὰ θυσίες, πρῶτα γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες καὶ ὕστερα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Αὐτὸ τὸ ἔκανε μία γιὰ πάντα, προσφέροντας τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του.
Ἀλλὰ καὶ αὐτὲς οἱ θυσίες ποὺ πρόσφεραν στὰ θυσιαστήρια «τῶν τύπων καὶ τῆς σκιᾶς», δὲν εἶχαν δύναμη. Ἡ σημασία τους ἦταν πολὺ μικρή, διότι ἐπὶ τέλους, τὰ αἵματα ἀπὸ τὶς ζωοθυσίες δὲν ἔχουν τὴν δύναμη ἐπὶ τῆς οὐσίας νὰ ἐξαλείψουν τὶς ἁμαρτίες τῶν ταλαίπωρων ἀνθρώπων. Ναὶ μὲν ἤθελαν τὴν ἐξιλέωση, διψοῦσαν τὴν λύτρωση, ἀλλὰ τὸ αἷμα τῶν ταύρων, τῶν τράγων καὶ τῶν δαμάλεων, ὅσο ἄφθονο καὶ ἂν ἔρρεε ἦταν ἐντελῶς ἀνίσχυρο, καὶ δὲν πρόσφερε παρὰ μία ἁπλὴ ἀνακούφιση, ἡ ὁποία ὅμως ἔκανε τὸν ἄνθρωπο νὰ συνειδητοποιήσει ἔτι πλέον τὴν ἀνάγκη τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ καθαρμοῦ καὶ αὐτῆς τῆς λυτρώσεως!
Ἀνυπερθέτως, ὁ ἄνθρωπος ζητοῦσε τὴν λύτρωση καὶ σωτηρία. Γί΄ αὐτὸ ζοῦσε κι αὐτὸ προσδοκοῦσε. Καὶ ὅσο περισσότερο τὴν ποθοῦσε τὴν λύτρωση, τόσο καὶ περισσότερο συνειδητοποιοῦσε τὸ δέσιμό του στὰ δεσμὰ τῆς καταραμένης ἁμαρτίας.
Οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, ὅσο τὸ κουβάρι τοῦ χρόνου ξετυλιγόταν καὶ τὸ στημόνι τῆς ἱστορίας ὕφαινε τὸ ἀνομολόγητο δράμα στὸν καμβὰ τῆς ἀνθρωπότητας, συνειδητοποιοῦσαν ὅτι καμμιὰ θυσία καὶ οὐδεὶς Ἀρχιερεύς, εἴτε τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἴτε ὁποιουδήποτε ἄλλου λαοῦ ποὺ ἔφθανε στὸ κατάντημα τῆς ἀνθρωποθυσίας, ὅτι, γιὰ τὴν ποθητὴ λύτρωση, χρειάζεται ἕνας ἄλλος, Οὐράνιος Ἀρχιερέας.
Ὁ Ἀρχιερέας ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ πάρει ἐπάνω του ὁλόκληρο τὸ χρέος τοῦ ἀνθρώπου. Καί, δόξα τῷ Θεῶ, ἦλθε γιὰ τὸν τραγικὸ δεσμώτη στὴν ἁμαρτία καὶ στὸν θάνατο, ἄνθρωπο, ὁ ἀναμενόμενος Ἐλευθερωτής! Ἦλθε ὁ Λυτρωτής, καὶ μὲ τὴν θυσία τοῦ αἵματός του ἔλουσε τὶς ψυχές μας καὶ τὶς καθάρισε ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς καὶ ἀηδιαστικοὺς ρύπους τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς παρακοῆς.
Αὐτὸ λοιπὸν τὸ αἷμα τὸ Λυτρωτικὸ ποὺ ποθούσαμε ἀδελφοί μου, τοῦτο τὸ αἷμα καθαρίζει τὴ συνείδησή μας ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ἀπὸ κάθε τύψη καὶ ἀπὸ κάθε ἐνοχὴ ποὺ παραλύει τὴν ὕπαρξή μας.
Ναί, αὐτὸ τὸ αἷμα τῆς Θείας Κοινωνίας τώρα μᾶς καθαρίζει, μᾶς θεραπεύει, μᾶς εἰρηνεύει καὶ μᾶς Χριστοποιεῖ. Ἔτσι, κάθε φορᾶ ποὺ σμίγουμε τὰ χείλη στὸ Θεῖο Ποτήρι, κάθε φορᾶ ποὺ ὁ ἄνθρωπος λειτουργός, μέσα στοὺς ὀρθοδόξους καὶ μόνο ναοὺς μᾶς καλεῖ νὰ μεταλάβουμε, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε τοῦτο. Ὅτι σὲ κάθε Θεία Λειτουργία Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Αἰώνιος Ἀρχιερεύς, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ποὺ μᾶς καλεῖ. Αὐτὸς εἶναι ποὺ προσφέρει, διὰ τοῦ λειτουργοῦ του, τὸ ἴδιο του τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τὸ ὁποῖο ἔρρευσε ἐπάνω στὸν Γολγοθά. «Σὺ γὰρ εἰ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος», ἀπαγγέλει μὲ τὰ πήλινα χείλη του, μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα καὶ μὲ καρδιακοὺς λυγμοὺς ὁ λειτουργὸς ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ θυσιαστηρίου. Τοῦ θυσιαστηρίου αὐτοῦ κύκλοθεν τοῦ ὁποίου παραστέκουν καὶ ἀναμέλπουν τὸν Τρισάγιον Ὕμνον «Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι...».
Χρειάζεται τώρα νὰ τονίσουμε, μὲ ποιὰ ἄραγε καὶ μὲ πόση προσοχὴ θὰ πρέπει νὰ προσεγγίζουμε τὶς βαθμίδες τοῦ Ἱεροῦ θυσιαστηρίου ὥστε νὰ γίνουμε σύσσωμοι καὶ συναιμοι Χριστοῦ; Τοῦτο μόνο λέμε. Εἶναι χίλιες φορὲς προτιμότερο νὰ παραμείνουμε στὴν θέση μας, παρὰ ἀπροετοίμαστοι νὰ λάβουμε μέσα μας τὴν φωτιὰ ποὺ θὰ μᾶς κατακάψει... Ὅσοι δε λειτουργοί, τολμοῦν νὰ δίνουν τὸν Χριστὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν πρέπει (ἐνῶ γνωρίζουν), δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιμοῦνται τὸν Ἰούδα ποὺ πρόδωσε καὶ παρέδωσε τὸν Κύριο στοὺς ἐχθρούς του...
Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ! Ὁ Αἰώνιος Ἀρχιερέας καὶ Λυτρωτὴς ποὺ θυσιάζει τὸν ἑαυτόν του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ πλάσματός του. Αὐτὲς τὶς στιγμὲς ἀδελφοί μου ὁ χρόνος σταματᾶ, ὁ χῶρος χάνει τὶς διαστάσεις του καὶ πάσα πνοὴ αἰνεῖ, ὑμνεῖ καὶ δοξολογεῖ τὸ σφάγιον τὸ ἄμωμον. Οἱ καρδιὲς ὅσων λάβουν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου θὰ ἔχουν μεταβληθεῖ σ΄ ἕνα ζωντανὸ θυσιαστήριο. Ὁ δὲ νοῦς τοῦ κοινωνοῦντος, μαζὶ μὲ ὅλο τὸν ἐσωτερικό του κόσμο, ξεσπᾶ σὲ ἀγαπητικὲς «ἀσματικὲς» κραυγὲς πρὸς Αὐτὸν ποὺ διὰ τῆς Θεϊκῆς του ἀγάπης ἔθελξε τὴν πτωχὴ ὕπαρξη. «Κύριε, Κύριε, Κύριε... σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σέ...»
Ἡ ψυχὴ πλέον ἔχει ἀφήσει «πάσαν τὴν βιωτικὴν μέριμναν» καὶ βιώνει αὐτὸ ποὺ στὸ δεύτερο μέρος τῆς σημερινῆς περικοπῆς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στρέφει τὸ βλέμμα.
Πόσο πραγματικά, πόσο αὐθεντικὰ καὶ γεμάτος δέος ὁ Ἄπ. τῶν Ἐθνῶν μᾶς παρουσιάζει τὸν μέγα Ἀρχιερέα, τὸν Χριστὸ ἐν δεξιὰ τοῦ Πατρός! Ἔχουμε τέτοιον Ἀρχιερέα ὁ Ὁποῖος «ἐκάθισεν ἐν δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Κάθησε δήλ. στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς Θείας μεγαλειότητος στοὺς οὐρανούς. Κάθησε ὡς Βασιλέας τοῦ ἐπιγείου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐπουρανίου κόσμου. Καὶ ἔγινε λειτουργὸς τῶν «Ἁγίων» ποὺ βρίσκονται στοὺς οὐρανοὺς καὶ τῆς ἀληθινῆς καὶ πραγματικῆς σκηνῆς, τὴν ὁποία κατασκεύασε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ ὄχι κάποιος ἄνθρωπος.
Ἀλήθεια, τί νὰ ψελλίσουν τὰ ρυπαρά μας χείλη γιὰ τὴν μεγαλειώδη αὐτὴ εἰκόνα ποῦ μᾶς παρουσιάζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Καὶ πῶς νὰ σύρουν τὰ χωμάτινα δάκτυλα τὴν πέννα πρὸς ὕμνον τοῦ μεγαλείου του Ἐπουρανίου Ἀρχιερέως;
Σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἐνδείκνυται ἡ συντριβὴ λόγω τῆς συναίσθησης τῆς ἀναξιότητας καὶ ταυτοχρόνως ἡ δοξολογικὴ σιγῆ ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ.
Ἀδελφοί μου. Ἡ πίστη μᾶς συνοψίζεται στὴ λατρεία μας. Στὴν ὀρθόδοξη λατρεία μας κάθε Κυριακὴ καὶ κάθε φορᾶ ποὺ λειτουργοῦμε καὶ κοινωνοῦμε Τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καὶ Αἵματος! Αὐτὴ ἡ λατρεία ἀποτελεῖ τὸν πυρήνα τῆς ἁγίας πίστεώς μας. Ἂς μὴν ἀδικοῦμε λοιπὸν τὸν ἑαυτό μας. Οἱ πρόγονοί μας μέσα ἀπὸ τὶς αἱματηρὲς θυσίες λαχταροῦσαν τὴν λύτρωση καὶ προσδοκοῦσαν ἐπὶ ὁλόκληρους αἰῶνες τὸν Λυτρωτή.
Ὁ Λυτρωτὴς ἦλθε καὶ αὐτεπαγγέλτως θυσιάστηκε γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει δωρεάν. Καὶ τώρα συνεχίζει στὸ ὑπερουράνιο θυσιαστήριο...
Τί λέτε λοιπόν; Μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται καν ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται τέτοια ἀγάπη καὶ αὐτὴ τὴν θυσία, τὴν αἰώνια καὶ μοναδική;
Ἀμήν.
Γράφει, Ἀρχιμανδρίτης πατήρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου